Νούμερα που μετράνε

Ήδη ανέφερα κάτι για τις κακές σχέσεις της αμερικανικής λαϊκιστικής δεξιάς με τα “νούμερα που μετράνε”. Αλλά το χειρότερο είναι η επανάπαυση σε διαπιστώσεις. Παρακάμπτοντας λόγια που ακούς παντού για την “μετα-αλήθεια”, με τα οποία πολλοί νομίζουν πως συνεννοούνται και τη συναίνεση κανείς να μην αναγνωρίζει ότι την παράγει και πάρα πολλοί να είναι έτοιμοι να την καταδικάσουν, πάω στο ζήτημα της χρήσης της μετα-αλήθειας. Η πιθανότητα παραδοχής από “προοδευτικούς”, “λαϊκιστές”..., “μεταρρυθμιστές”, “συντηρητικούς” (επίτηδες “ξεχνώ” και άλλους χαρακτηρισμούς) ότι κάνουν αυτοκαταστροφική χρήση της μετα-αλήθειας θα ήθελε αγώνα και θάρρος. Η κατασκευή και χρήση της μετα-αλήθειας δεν είναι κάτι να μας εκπλήσσει, δεν είναι ένας κατακλυσμός, δεν μια ανεπανόρθωτη καταστροφή, θέλει απλώς λίγο ήθος για να την καταλάβουμε.
Τον κλονισμό των παλιών, ενοποιημένων πεποιθήσεων για την αλήθεια τον είχαν διαπιστώσει, σε διονυσιακό ύφος, ο Νίτσε και σε απολλώνιο ο Χούσερλ. Ενώ ο τελευταίος έμοιαζε λιγότερο ανησυχητικός, η σαφήνεια του Νίτσε συνιστούσε περίπου μια απειλή. Αχ, αυτή η προφητεία, ότι η επικράτηση της κοινωνικής ισότητας δε γίνεται χωρίς τον ορθό λόγο οπότε ο θρίαμβος του κομφορμισμού είναι βέβαιος... ! Μετά, πια, η βούληση θα ήταν καταδικασμένη σε μαρασμό. Όπα! Με μαραμένη βούληση, συνέχιζε, θα πεθάνει η δημιουργικότητα σας...
Αυτό το επιχείρημα αρέσει ακόμα σε κάθε λαϊκιστή αλλά είναι ξεπερασμένο. Το στοίχημα λοιπόν δεν είναι η άρνηση της μετα-αλήθειας. Είναι πώς να μην τη μετατρέπουμε ατομικά ή συλλογικά, ιδιωτικά ή δημόσια σε εμπόδιο διαλόγου, πολιτισμού και αυτοκατανόησης.