Ζητείται πολιτική βιταμίνη...

Μέσα στους πολιτικά απαθείς των γαλλικών εκλογών, στο τερατώδες 56,6%, αθροίζονται πολίτες από όλα τα κοινωνικά στρώματα, με όλων των λογιών τα κίνητρα. Από τη δεκαετία του '90 η πολιτική θεωρία, διεθνώς, εμπλουτίζεται με προσεγγίσεις και εμπειρικές μελέτες που μελετούν τους παράγοντες της αποχής. Μέσα από τη σχολαστική και βαρετή απαρίθμηση διάφορων “επιδραστικών παραγόντων” ξεχωρίζω την απλή αλλά κοφτερή διαπίστωση του Mark Franklin, 20 χρόνια πίσω παρακαλώ, στο British Jou...rnal of Political Science, ότι “αν η ψήφος των πολιτών δεν μπορεί να επιδράσει στην αλλαγή πολιτικής, τότε το μέγεθος της αποχής θα είναι ευθέως ανάλογο της ένδειας επιλογών”.
Καλό αλλά παλιό. Καμιά πολιτική σκηνή δεν θα ήταν τόσο αμελής και αφελής.
Μου φαίνεται λοιπόν πιο ενδιαφέρον να μετατοπιζόταν η κουβέντα στη σχέση μεταξύ “ευρωστίας” (μορφωτικής, επαγγελματικής αλλά και φαντασιώσεων), επομένως και βουλητικής με τη συμμετοχή στις εκλογές. Μια κατηγορία πολιτών προσγειωμένων στο πραγματικό αλλά μέσα σε μακροχρόνια καχεξία εισοδήματος, απασχόλησης, προοπτικών, περιθωριοποιημένοι, γιατί να ενδιαφέρονται για εκλογές που είτε υπόσχονται ψέματα είτε υπόσχονται τα ίδια; Και αντίθετα: μια ομάδα πολιτών που φαντασιώνεται ότι ένα κόμμα θα αλλάξει τη μακροχρόνια κατάσταση της θα πάει να ψηφίσει. Όλα είναι ζήτημα ευρωστίας ή καχεξίας στη βούληση. Στις ΗΠΑ αυτό φάνηκε πιο καθαρά. Οι επαγγελματικά εύρωστοι των μεγαλουπόλεων των ακτών ψήφισαν Δημοκρατικούς. Η “Ζώνη της Σκουριάς”, το Rust Belt, των παρακμασμένων, αποβιομηχανοποιημένων πόλεων ψήφισε Τραμπ. Ζητείται πολιτική βιταμίνη...