Εκτός από οργή, η υπόθεση του Βατοπεδίου μπορεί να προκαλέσει στον πολίτη και απελπισία. Το τελευταίο αυτό δεν είναι χειρότερο του πρώτου αν η οργή διοχετευτεί αποκλειστικά ως ψήφος διαμαρτυρίας κατά της ΝΔ. Το σημαντικό με το σκάνδαλο Βατοπεδίου είναι να μετουσιωθεί η γενική αγανάκτηση σε απαίτηση για βαθιές αλλαγές στη λειτουργία της δημοκρατίας.
Με την απελπισία όμως τα πράγματα περιπλέκονται. Όταν η εντύπωση του μέσου πολίτη με κάποιο ενδιαφέρον για τα κοινά είναι ότι οι θεσμοί όχι απλώς αδυνατούν να αποτελέσουν φραγμό στη διαφθορά αλλά ενδεχομένως είναι τέτοια η λειτουργία τους ώστε να την διευκολύνουν (υπό την προϋπόθεση ότι εκπορεύεται από ύψιστες πηγές και διεκπεραιώνεται από συμμορίες της ελίτ που λειτουργούν με «ομερτά») τότε ανοίγει ένα κεφάλαιο πολιτικού ζόφου.
Είναι κοινή πεποίθηση ότι το Βατοπέδι, ιδίως επειδή το ΠΑΣΟΚ θα περιοριστεί στα εκλογικά του οφέλη, θα λήξει «αναίμακτα». Καμιά ουσιαστική θωράκιση απέναντι σε νέα παρόμοια φαινόμενα δεν θα υπάρξει με τους πολίτες στο περιθώριο. Γι αυτό οι πολίτες δεν πρέπει να επιτρέψουν αυτή την προσβολή. Είναι μια καλή στιγμή να αναμετρηθούν οι δυνάμεις της πολιτικής εξυγίανσης με τον κόσμο της μαφίας. Είναι στιγμή, ακόμη και στο επίπεδο του κοινοβουλίου, να συμβούν ανατροπές στα αυτονόητα. Πάνω απ’ όλα είναι στιγμή οι πολίτες να κινητοποιηθούν.
Το μήνυμα που θέλει να περάσει το «βαθύ σύστημα» συνοψίζεται τελικά πολύ ωραία στο μότο του Βουλγαράκη: η ηθική ταυτίζεται με τη νομιμοφάνεια. Ότι δηλαδή οι οικονομικές συναλλαγές μπορούν να είναι ανεξέλεγκτες ως προς τη συμμόρφωσή τους με την ουσία της νομιμότητας. Ότι δεν υπάρχει μηχανισμός ανίχνευσης και εξακρίβωσης της ηθικής των οικονομικών συναλλαγών. Ότι ούτε οι δικαστικές αρχές, ούτε οι δημοσιογράφοι, ούτε οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι του λαού μπορούν να βρουν άκρη όταν αντιμετωπίζουν το «ιερό» απόρρητο των λογαριασμών, των εταιριών ή την «περιορισμένη ευθύνη» των νομικών γνωμοδοτήσεων, των συμβολαιογράφων, των υπουργικών υπογραφών, των επιτροπών για το «ξέπλυμα μαύρου χρήματος». Ούτε, ως αντίβαρο στη σκοτεινιά των οικονομικών δικαιωμάτων και στην ποταπότητα των «αναρμόδιων» υπάρχει, έστω το αυτονόητο από την κυβέρνηση: η ανάληψη της «πολιτικής ευθύνης».
Υπάρχει, λέγεται, μόνο η λύση της κομματικής εναλλαγής. Αυτό είναι όλο κι όλο. Έτσι, όπως π.χ. στην οικονομική κρίση πρέπει οι αμερικανοί πολίτες να χρηματοδοτήσουν τις τράπεζες και τις αυτοκινητοβιομηχανίες και να περιοριστούν στην εκλογή του Ομπάμα, έτσι και στη δική μας πολιτική και ηθική κρίση πρέπει οι πολίτες να συμβιβαστούν και να καταπιούν τη διαφθορά, το μαύρο χρήμα και το κρύο, άνοστο και χαμηλής θρεπτικής αξίας "πιάτο" που σερβίρεται.
Θάνος Κωτσόπουλος
Με την απελπισία όμως τα πράγματα περιπλέκονται. Όταν η εντύπωση του μέσου πολίτη με κάποιο ενδιαφέρον για τα κοινά είναι ότι οι θεσμοί όχι απλώς αδυνατούν να αποτελέσουν φραγμό στη διαφθορά αλλά ενδεχομένως είναι τέτοια η λειτουργία τους ώστε να την διευκολύνουν (υπό την προϋπόθεση ότι εκπορεύεται από ύψιστες πηγές και διεκπεραιώνεται από συμμορίες της ελίτ που λειτουργούν με «ομερτά») τότε ανοίγει ένα κεφάλαιο πολιτικού ζόφου.
Είναι κοινή πεποίθηση ότι το Βατοπέδι, ιδίως επειδή το ΠΑΣΟΚ θα περιοριστεί στα εκλογικά του οφέλη, θα λήξει «αναίμακτα». Καμιά ουσιαστική θωράκιση απέναντι σε νέα παρόμοια φαινόμενα δεν θα υπάρξει με τους πολίτες στο περιθώριο. Γι αυτό οι πολίτες δεν πρέπει να επιτρέψουν αυτή την προσβολή. Είναι μια καλή στιγμή να αναμετρηθούν οι δυνάμεις της πολιτικής εξυγίανσης με τον κόσμο της μαφίας. Είναι στιγμή, ακόμη και στο επίπεδο του κοινοβουλίου, να συμβούν ανατροπές στα αυτονόητα. Πάνω απ’ όλα είναι στιγμή οι πολίτες να κινητοποιηθούν.
Το μήνυμα που θέλει να περάσει το «βαθύ σύστημα» συνοψίζεται τελικά πολύ ωραία στο μότο του Βουλγαράκη: η ηθική ταυτίζεται με τη νομιμοφάνεια. Ότι δηλαδή οι οικονομικές συναλλαγές μπορούν να είναι ανεξέλεγκτες ως προς τη συμμόρφωσή τους με την ουσία της νομιμότητας. Ότι δεν υπάρχει μηχανισμός ανίχνευσης και εξακρίβωσης της ηθικής των οικονομικών συναλλαγών. Ότι ούτε οι δικαστικές αρχές, ούτε οι δημοσιογράφοι, ούτε οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι του λαού μπορούν να βρουν άκρη όταν αντιμετωπίζουν το «ιερό» απόρρητο των λογαριασμών, των εταιριών ή την «περιορισμένη ευθύνη» των νομικών γνωμοδοτήσεων, των συμβολαιογράφων, των υπουργικών υπογραφών, των επιτροπών για το «ξέπλυμα μαύρου χρήματος». Ούτε, ως αντίβαρο στη σκοτεινιά των οικονομικών δικαιωμάτων και στην ποταπότητα των «αναρμόδιων» υπάρχει, έστω το αυτονόητο από την κυβέρνηση: η ανάληψη της «πολιτικής ευθύνης».
Υπάρχει, λέγεται, μόνο η λύση της κομματικής εναλλαγής. Αυτό είναι όλο κι όλο. Έτσι, όπως π.χ. στην οικονομική κρίση πρέπει οι αμερικανοί πολίτες να χρηματοδοτήσουν τις τράπεζες και τις αυτοκινητοβιομηχανίες και να περιοριστούν στην εκλογή του Ομπάμα, έτσι και στη δική μας πολιτική και ηθική κρίση πρέπει οι πολίτες να συμβιβαστούν και να καταπιούν τη διαφθορά, το μαύρο χρήμα και το κρύο, άνοστο και χαμηλής θρεπτικής αξίας "πιάτο" που σερβίρεται.
Θάνος Κωτσόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου