Από εμάς κάποιοι ξέρουν αρκετά για την ιστορία και τα παθήματα των conversos και αισθάνονται τις τραυματικές επιπτώσεις στη συγκρότηση της συνείδησης -μην αναλύω γιατί. Σε ένα άλλο σημείωμα, θα προσπαθήσω να ιχνηλατήσω αυτό το μεγάλο δράμα που αναφύεται κάθε φορά που ένας παρακμάζον πολιτισμός συναντιέται με έναν ακμάζοντα. Αφορμή μου δίνει όμως αυτό που έλεγε ο Levinas, ότι ο πόλεμος είναι το σκληρό μάθημα των πραγμάτων, γεννιέται ως ανάφλεξη του Είναι. Και ότι η βία δεν είναι τόσο το να πλήττεις και να εκμηδενίζεις όσο το να διακόπτεις τη συνέχεια των προσώπων, να τους αποδίδεις ρόλους που δεν αναγνωρίζουν πια τον εαυτό τους , να τα κάνεις να προδίδουν όχι μόνο τις στρατεύσεις τους αλλά την ίδια την υπόστασή τους, να τα εξωθείς σε πράξεις που εξαλείφουν κάθε δυνατότητα πράξης. Μερικοί “έξυπνοι” νομίζουν ότι το θέμα δεν τους αφορά. Αισθάνονται τόσο ασφαλείς μέσα στις πεποιθήσεις τους... Απατώνται ότι ουδέποτε ο Ιεροεξεταστής θα ανατρέξει στο εκάστοτε Malleus για να τους αποδώσει το στίγμα του Maleficus ή της Malefica. Η ανοησία είναι πολύ κουραστική, ιδίως όταν της λείπει και λίγο ήθος.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου