Ας δεχτούμε, χάριν της
συζήτησης, τη δυσφορία,
τις δυσαρέσκειες μέσα στον πολιτισμό
(Das Unbehagen in der Kultur) ως ένα φιλοσοφικό μύθο
στον οποίο ο ομιλητής (ο Freud)
είναι ο συνηθισμένος
άνθρωπος, ο αντι-ήρωας Κανένας, ο everyman
και nobody, ο
Jedermann -
Niemand, ο
“κανένας - καθένας”,
ο Nemo με
ελπίδες να γίνει και
“κάπτεν” εκεί, στον τόπο
όπου η νεωτερικότητα τον επιβίβασε μαζί
με τους τρελούς, τους λοιπούς εγκλείστους
και εξωτικούς: στο περίφημο πλοίο (μια
αντιστροφή του σκαριού του Νώε).
Διφορούμενη,
δυσεξήγητη και ίσως ενοχική η απόφαση
του συγγραφέα των Discontents
του πολιτισμού να επιλέξει
την οπτική του “συνηθισμένου ανθρώπου”.
Εγώ όμως τη χαιρετίζω. Ίσως δεν ένοιωθε
ακριβοδίκαιος με τον Κανένα όταν τον
αγνοούσε στο “Μέλλον μιας Αυταπάτης”
εξαιρώντας από τη θλιβερή μοίρα του
ανώνυμου πλήθους μόνο εκείνο τον μικρό
αριθμό των “διανοουμένων” και των
“καλλιτεχνών”. Είναι να γελάει κανείς
όταν σήμερα αυτός ο μικρός αριθμός έχει
γίνει πλειονότητα. Σήμερα περισσότερο
από ποτέ αυτή η μάζα, το θηριώδες μείγμα
από ύποπτες ελίτ αντάμα με “διάφορους
- αδιάφορους” ζει ικανοποιημένη μέσα
σε αναπαραστάσεις. Κάποτε ας δούμε πού
κατοικεί ο “συνηθισμένος”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου