Μεγαλήτωρ (Magnanimus)

Το σθένος είναι μια αρετή βουλήσεως αναγκαία ιδίως σε όσους πάσχουν.

Η μεγαλοψυχία είναι μια υποχρέωση του ισχυρού ιδίως προς τον αντίπαλο. Η μνησίκακη κακολογία δεν αρμόζει απέναντι στον “εχθρό” -αν πρόκειται να αντιμετωπιστεί η αντιπαλότητα με μια ανοικτή σύγκρουση. Νεοελληνιστί λέγεται και respect!

H παράδοση ήθελε οι επαγγελματίες της πολιτικής να διαθέτουν κάτω από τα κοστούμια κράσεις δυνατές με αντοχές στην καταπόνηση, σε δοκιμασίες απαιτητικές για τον οργανισμό.

Η εικόνα του σώματος του πολιτικού έπρεπε να αντανακλά υγεία, ζωτικότητα, ακατάβλητη εργατικότητα, χαλκέντερο ψυχισμό, stamina et fortitudinem. Ορισμένοι τον αντιμετωπίζουν βίαια, σκληρά. Πέρα από το σωστό και το λάθος, πέρα από το δίκαιο και το άδικο ο πολιτικός βρίσκεται στην αρένα, στο κλουβί χωρίς οίκτο.

Υπάρχουν πολιτικοί οι οποίοι επιδιώκουν να συμβολίσουν το θαύμα της θέλησης πάνω στις σωματικές αναπηρίες. Όχι απλώς δεν ζητούν οίκτο και επιείκεια αλλά σχεδόν με προκλητικότητα απαιτούν την ισοτιμία και δέχονται τις συνέπειές της εισπράττοντας πρόσθετο και ασύμμετρο ρατσισμό. Και δεν είναι μόνο (όπως κατά κόρο προβάλλεται) Γερμανοί, όπως ο Wolfgang Schäuble, η Malu Dreyer, ο Helmut Schmidt και ο Helmut Kohl ή, το πρόσωπο των ημερών, ο ακροδεξιός Αυστριακός Norbert Hofer. Κοντά σ' αυτούς είναι άλλοι 73 πολιτικοί με σωματική αναπηρία σε όλο τον κόσμο: τέσσερις Ουκρανοί, ένας από Σρι Λάνκα, εικοσιένα Αμερικανοί, ένας από Νησιά Σολομώντα, ένας Ρώσος, ένας Πολωνός, πέντε Μεξικανοί, ένας Τζαμαϊκανός, έντεκα Βρετανοί, επτά Ισραηλινοί, δύο Ούγγροι, δέκα Καναδοί, πέντε Αυστραλοί, ένας Έλληνας και δύο Αργεντινοί.

Παραμερίζοντας (πασχαλιάτικα) τα συναισθήματα και την κακολογία που απορρέουν από τις πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές μας ας πούμε μια καλή κουβέντα για το αξιοθαύμαστο σθένος όλων. Όλων!