Απρεπείς αντιστάσεις

Πάντα είχα τη μανία να σκέφτομαι πρώτα τη γη, τον φυσικό τόπο και μετά το είδος των ανθρώπων που ζει εκεί ή τον κατακτά. Απ' αυτή την άποψη η σκληρή ενδοχώρα της Αυστραλίας ή της Αμερικής βρίθουν κρυμμένων ιστοριών ανθρώπινου μεγαλείου αλλά και ενοχών των κατακτητών. Η περισσότερη από τη γη αυτή δεν άντεξε την τρισυπόστατη καπατσοσύνη του λευκού ανθρώπου: ως Ευφυούς, ως Κατακτητή και ως Αγίου. Ξεχωρίζω όμως την περίπτωση της Νέας Γουινέας.

Όποιος δει τις ταξιδιωτικές οδηγίες της αυστραλιανής κυβέρνησης προς τους επιθυμούντες να επισκεφθούν τη Νέα Γουινέα θα τρομοκρατηθεί. Η εγκληματικότητα είναι απίστευτη. Ο φόβος του ανοιχτόχρωμου ξανθού για το τι μπορεί να του συμβεί δεν περιγράφεται. Τα στοιχεία είναι υπαρκτά, αδιάψευστα.

Αυτό το δεύτερο σε μέγεθος νησί του κόσμου “ανακαλύφθηκε” από έναν Πορτογάλο θαλασσοπόρο το 1526. Το 1828 κατείχε το μισό δυτικό μέρος η Ολλανδία ενώ το υπόλοιπο ανατολικό μοιράστηκε μεταξύ Γερμανίας και Βρετανίας. Όμως, αυτή η σημαντικότατη έκταση για τους “πολιτισμένους” δεν μπόρεσε μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα να εποικιστεί με Ευρωπαίους όπως έγινε με την Αμερική, την Αυστραλία και τη Νότιο Αφρική. Η μαλάρια και άλλες τροπικές επιδημίες αποδεκάτιζαν σταθερά τους τολμηρούς κατακτητές με την ιατρική να μην μπορεί να σταθεί αρωγός στις κατακτητικές αποστολές. Όταν ο πεισματάρης Γάλλος Μαρκήσιος de Rays επιχείρησε με 1000 Γάλλους (του Διαφωτισμού και της εκκλησίας) να διαπεράσει τη μικροβιακή αντιαποικιοκρατική ασπίδα έμεινε μετά από τρία χρόνια με 70 μόνο ακόμα επιζώντες.

Μέχρι σήμερα η ηπατίτιδα Α, ο τυφοειδής πυρετός, οι δυσεντερίες και οι λοιπές ασθένειες καταφέρνουν να κρατήσουν σε απόσταση τον αδημονούντα Λευκό (όχι καρχαρία) ενώ οι ντόπιοι Παπούα, Μελανήσιοι, Μικρονήσιοι, Πολυνήσιοι και Νεγκρίτο μπορούν ποικιλοτρόπως και ασφαλώς απρεπώς να ανθίστανται.