Το Σάββατο, 6 Μαρτίου, οι πολίτες της Ισλανδίας έδειξαν την αξία και τη δύναμη της άμεσης δημοκρατίας. Έδειξαν ότι οι πολίτες και η άφοβη, δημοκρατικά εκφρασμένη βούλησή τους αποτελεί τη μέγιστη εγγύηση της ανεξαρτησίας μιας χώρας.
Μετά από δημοψήφισμα που διεκδίκησε, το 93,2% των Ισλανδών είπε «όχι» στην εξαπάτησή τους. Αρνήθηκαν οι περήφανοι αυτοί άνθρωποι να πληρώσουν τα 3,8 δισεκατομμύρια ευρώ που η Βρετανία και η Ολλανδία έδωσαν ως αποζημίωση σε όσους πολίτες τους είχαν καταθέσεις στην τυχοδιωκτική ισλανδική τράπεζα Icesave, η οποία, μαζί με άλλες, χρεοκόπησε τον Οκτώβριο του 2008.
Αρνήθηκαν μια ουσιαστικά κυνική κοροϊδία, αφού τους ζητήθηκε, από τους Βρετανούς και Ολλανδούς, να αποζημιώσουν τους 350.000 περίπου ιδιώτες οι οποίοι ρισκάρισαν τα κεφάλαιά τους προσδοκώντας υψηλές αποδόσεις από μια κερδοσκοπική τράπεζα εν γνώσει τους ότι επένδυαν με μεγάλο ρίσκο.
Κι όμως, την παράλογη αυτή απαίτηση διευκόλυνε με τον ενδοτισμό της η κεντροαριστερή κυβέρνηση της Σιγκούρναντότιρ, που οι Ισλανδοί έφεραν στην εξουσία για να θεραπεύσει (υποτίθεται) τα δεινά που επέφερε ο ευφάνταστος νεοφιλελευθερισμός της προηγούμενης δεξιάς κυβέρνησης.
Παρά την επιχείρηση κατατρομοκράτησης που επιχειρήθηκε (διακοπή των ενταξιακών διαπραγματεύσεων, των δανειοδοτήσεων και της υποβάθμισης της πιστοληπτικής τους ικανότητας από τους γνωστούς «οίκους») το ηθικό των Ισλανδών πολιτών δεν κάμφθηκε.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου