Βαίνουμε, όπως πλήθος ενδείξεων βεβαιώνει, προς μια νέα εποχή, στην οποία οι έννοιες – βαρίδια της κοινωνικής δικαιοσύνης και της συλλογικής αλληλεγγύης θα αναζητούνται μόνο ως λήμματα λεξικού. Θα παραπέμπουν σε μια αναχρονιστική ρητορική της αριστεράς, ή της σοσιαλδημοκρατίας.
Οι οπαδοί του τέλους των ιδεολογιών θα τρίβουν τα χέρια τους με χαρά καθώς θα βλέπουν χώρες-ναυάγια (πραγματικά ή σκηνοθετημένα) να μπαίνουν στην εντατική των νεοφιλελεύθερων τραπεζο/νοσοκομείων με επιτηρητές/χειρουργούς αυθεντίες της μονεταριστικής υγιεινής και νοσοκόμους-διασώστες άτομα χωρίς μνήμη, όπου να ‘ναι και χωρίς παρελθόν.
«Το χτες είναι μέσα μας δύσβατο και απειλητικό» έγραφε ο Σάμουελ Μπέκετ σε μια μελέτη του για τον Προυστ. Από σήμερα όμως ξαναγράφουμε την ιστορία μηδενίζοντας το κοντέρ. Έτσι δε θα μας βασανίζει η υπαρξιακή αγωνία του συγγραφέα. Το παρελθόν δε μας αφορά. Το αφήνουμε πίσω με τα σκουριασμένα βαρίδια του. Δε θα ξανακούσουμε τις εφιαλτικές φωνές των ηρώων. Έγιναν κι αυτοί λήμματα εγκυκλοπαίδειας.
Ας προσέξουμε όμως. Αυτές οι φωνές μπορεί να είμαστε εμείς. Αν μας αρέσει ο Μπέκετ ας θυμηθούμε τη γεμάτη λεπτή ειρωνεία αποστροφή του: «Το άτομο είναι μια σειρά από άλλα άτομα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου