Έπεα Παρμενίωνος - Ι

Αφού παρακολούθησα τη μεγάλης διάρκειας συνέντευξη που έδωσε ο Αλέξης Τσίπρας στον τηλεοπτικό σταθμό Alpha και στη δημοσιογράφο κ. Έλλη Στάη, στις 11 Φεβρουαρίου, το μυαλό μου πήγε, χωρίς να καταλάβω πώς, σ’ εκείνη την παλιά ιστορία, που κάποτε διαβάζαμε και μας άρεσε, για το εγελιανό κράτος και το ρόλο της βούλησης! Γεροντική παραξενιά; Μπορεί... Δυστυχώς, οι σκέψεις που μεταφέρω τώρα είναι επικριτικές για το Συνασπισμό, οπότε, οφείλω να διευκρινίσω ότι δεν είμαι ούτε από εκείνους που περιστρέφονται μικρόψυχα γύρω από τη φιλολογία περί του life style, ούτε από εκείνους (τους γερο-μνησίκακους) που από ζήλεια δυσφορούν με το νεαρόν της ηλικίας του.
Αλλά, σαν μέσα από τον αυτοματισμό μιας παμπάλαιης έξης, επέστρεψα σ’ ένα «μελαγχολικό» απόφθεγμά μου των αρχών της δεκαετίας ’90: «Τώρα πρέπει να ξαναρχίσουν όλα απ’ το Χέγκελ».
Ο αγαπητός και συμπαθής, λοιπόν, Αλέξης Τσίπρας και ο όλος τρόπος εκλογής του, με υπέβαλλε στη βάσανο της «επιστροφής». Λέω την αμαρτία μου, θυμήθηκα εκείνη την κριτική περί του «τυχαίου της Θέλησης» και του «τυχαίου της Φύσης» ενός Μαρξ σ’ ένα βιβλίο που είχε τίτλο «Κριτική της εγελιανής φιλοσοφίας του κράτους και του δικαίου». Το γνωρίζουν οι γεροντότεροι...
Νόμιζα πως μόνο τα «αστικά» κόμματα εξακολουθούν να έχουν μέσα τους (τι απογοήτευση!) το σπέρμα του «πνεύματος»της μοναρχίας. (Επι τη ευκαιρία, η μοναρχία είναι μια πολύ γοητευτική υπόθεση, μη γελάτε, κάποια στιγμή αξίζει να προκληθεί ένας διάλογος επ’ αυτού.) Λέω «πνεύμα» της μοναρχίας και εννοώ, πέρα από τις προεδρικές δημοκρατίες, τις πρωθυπουργοκεντρικές κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, τα επικρατούντα εκλογικά συστήματα και τον αρχηγισμό, το ρόλο του βουλευτή έως του πιο μικρού αιρετού άρχοντα. Οι άνθρωποι, βέβαια, που ενσαρκώνουν όλες αυτές τις θέσεις έχουν δημοκρατικότατα φρονήματα, ας μην πάρουν προσωπικά ό,τι γράφω. Το «πνεύμα» όμως αυτού του «υπαρκτού» κοινοβουλευτισμού είναι σε ανησυχητικό βαθμό «μοναρχικό». Όποιος θυμάται το βιβλίο που προανέφερα θα συμφωνήσει.
Για την ιδεολογική κατασκευή της «τυχαιότητας» θα μας δοθεί μια άλλη ευκαιρία να μιλήσουμε.
Ας γυρίσουμε στον Αλέξη. Πιθανόν να σφάλλω –και το εύχομαι. Αλλά εκείνο που είδα σαν απλός πολίτης είναι ένας «αρχηγός» (ο Αλ. Αλαβάνος) να προτάσσει ένα «τυχαίο» της θέλησής του συνδυάζοντάς το με ένα «τυχαίο» μιας φύσης, «μιας άμεσης ατομικότητας στην οποία ενυπάρχει η ιδιότητα της φυσικότητας», για να θυμηθούμε το γερο-Χέγκελ. Ενα φλας του «ενδεχομενικού αυθαίρετου» άστραψε έτσι ξαφνικά. Ζητώ συγνώμη αν κάνω λάθος. Αλλά, σε κάθε περίπτωση, καλό είναι να ανοίγουμε τα άλμπουμ με τις παλιές οικογενειακές μας στιγμές.

Θάνος Κωτσόπουλος