ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΣΤΟ FACEBOOK - ΜΑΪΟΣ 2021

 

ΜΑΪΟΣ

1α

Η ιστορία του ευρω-ομόλογου / κορωνο-ομόλογου ήταν, τελικά, ένα σαρδάμ στο κατάμεστο αμφιθέατρο που θέλει κανείς να μην το θυμάται; Προσωπικά θεωρώ αυτά τα lapsi συμπαθητικά, όχι μόνο -ιδίως ως προς το συγκεκριμένο- για το περιεχόμενό τους αλλά και ως προς τις ψυχοδιανοητικές τους προθέσεις και ως προς τις περιστάσεις. Κακώς όμως στο Eurogroup έγινε επίκληση της αλληλεγγύης. Διότι, τότε, θα έπρεπε να μιλάμε για μικροποσά φιλεύσπλαχνης ελεημοσύνης. Τότε, ακόμα κι οι τσιφούτηδες Ολλανδοί μπορεί να έλεγαν πάρτε τον οβολό μας. Αλλά υπήρχε περίπτωση, έτσι στο κουβεντιαστό, η Γερμανία να εμπλακεί σε κοινά χρέη πολλών δις και μάλιστα σε αναλήψεις νέων βαρών από υπερχρεωμένες χώρες ; Δεν ξέρω αν κάποια κυβέρνηση έδωσε εξηγήσεις γι αυτό το πυροτέχνημα. Η Γαλλία πάντως το οφείλει πρώτη.

1β

Πρωτομαγιά, με ευχές και ελπίδες για τη Φύση και τον Άνθρωπο! Αμφότεροι εξαρτώνται από τις λεπτομέρειες και τα ψιλά γράμματα πλέον.
Mayday! Τι παράξενο, ένας αερομαρκόνης το '29 να σκεφτεί αυτή τη λέξη ως πιο ευάκουστη του SOS! Mayday, Mayday, Mayday! Μια φορά, χαρά, γιορτή, κόσμος. Τρεις φορές, κίνδυνος, κατεπείγουσα ανάγκη σωτηρίας. Ευχές, λοιπόν! Ας λέμε από το διαστημόπλοιο "Γη" πάντα μια φορά "Πρωτομαγιά"!

2α

Διάβασα ένα πρόσφατο άρθρο του Agamben στο Quodlibet για την υγειονομική κρίση στην Ιταλία με τίτλο Una domanda.
"Αποδεχτήκαμε, επίσης, χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα, μόνο στο όνομα ενός κινδύνου απροσδιόριστου, να περιορίσουμε σε βαθμό που δεν είχε συμβεί ποτέ πριν στην ιστορία της χώρας, ούτε καν κατά τη διάρκεια των δύο παγκόσμιων πολέμων την ελευθερία κινήσεών μας (η απαγόρευση κυκλοφορίας κατά τη διάρκεια του πολέμου ίσχυε για ορισμένες ώρες). Συνεπώς, αποδεχθήκαμε, μόνο στο όνομα ενός κινδύνου απροσδιόριστου, να διακόψουμε στην πράξη τις σχέσεις φιλίας και αγάπης, επειδή ο γείτονάς μας είχε γίνει μια πιθανή πηγή μόλυνσης."
Το άρθρο δημοσιεύτηκε διαδικτυακά στις 13 Απριλίου. Σε μια στιγμή που είχε γίνει φανερός και κατανοητός ο συσχετισμός συγχρωτισμού και εξάπλωσης της νόσου. Έπειτα, δεν κατάλαβα πώς προκύπτει ότι οι σχέσεις φιλίας και αγάπης διακόπτονται μέσα σ' ένα δίμηνο κοινωνικής αποστασιοποίησης, σε εποχές θριάμβου του FB και των βιντεοκλήσεων. Ασφαλώς υπό την προϋπόθεση της προσωρινότητας. Ο Agamben ωστόσο βρήκε τη ρίζα, το θεμέλιο της αναγκαστικής αποξένωσης. Είναι η διχοτόμηση που διέπραξε η ιατρική -και κατηγορήθηκε γι αυτό από τον Illich- σε μια entità puramente biologica και σε μια vita affettiva e culturale. Και να λοιπόν οι αναφορές στον Ivan Illich και στον D.Caylay. Αλλά και σε μια Εκκλησία, sotto un Papa che si chiama Francesco, ο οποίος δεν μπορεί να αγκαλιάσει όπως ο Άγιος Φραγκίσκος λεπρούς...
Το άρθρο με έκανε να θυμηθώ την κριτική στον "healthism" του Σκράμπανεκ στον "Θάνατο της Ανθρώπινης Ιατρικής" (1994) και να διατυπώσω με τη σειρά μου due domande:
α) Μήπως είναι αναχρονισμένες οι απόψεις αυτές ή όχι; Από μια άποψη ο ιατρικός κόσμος σήμερα αλλά και η κοινωνιολογία και τα οικονομικά της Υγείας είναι, ελπίζω, πληροφορημένοι για όλες τις παλιές και νέες προειδοιποιήσεις, δεν μου δίνεται η εντύπωση ότι θα διέπρατταν λάθη ολκής. Από την άλλη, η κριτική του Illich, π.χ. έχει μια δομική και διαχρονική σοφία, μέσα στην υπερβολή της, γι αυτό εξάλλου και διδάσκονται και η "Ιατρική Νέμεση" και τα "Εργαλεία για τη συμβιωτικότητα". Διδάσκονται τρόπος του λέγειν... Μόνο αν έχει θάρρος κανείς μεταπτυχιακός και θελήσει να μπει απλοήγητος στα ιδιότυπα και μυστήρια νερά αυτού του αριστερού φιλελευθερισμού.
β) Ας προσέξουν κάποιοι τη χρήση του Agamben. Δεν μπορεί να είναι βολικός για τις φιλελεύθερες ανησυχίες του για τα δικαιώματα αλλά να μη μας αρέσουν οι πρακτικές συνέπειες της θεώρησής του για την αγορά ή για τα σχολεία. Ο Agamben είναι ένας σημαντικός στοχαστής. Τον σέβομαι, ακούω αυτά που λέει, ελπίζω και ο ιατρικός κόσμος. Αυτό που δεν μου αρέσει είναι να χρησιμοποιούνται οι απόψεις του κατά το δοκούν. Να γίνονται οι ανησυχίες του υπέρ-βολικές για πολιτική κριτική που ασκούμε όσο δεν βρισκόμαστε στην εξουσία.

2β

Υπάρχει ένας τομέας της πολιτικής επιστήμης ο οποίος μελετά τα μορφολογικά στοιχεία των κινηματικών δράσεων. Σε κάθε εποχή οι μαζικές συνδικαλιστικές ή πολιτικές κινητοποιήσεις είχαν μια "θεατρική" διάσταση. Οι όροι "ρεπερτόριο", "σκηνικά", "κοστούμια" κλπ, είναι έννοιες οι οποίες μελετώνται από γνωστούς πολιτικούς επιστήμονες όπως ο Τσαρλς Τίλι, o Έντουαρντ Σόρτερ, ο Σίντνεϊ Τάροου, κ.ά. Η αποδελτίωση κατά εποχές και κατά "σκηνοθετικά στοιχεία" έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Οι παλιότεροι έχουμε ζήσει παρόμοια "σημαίνοντα π.χ. "τα αμπέχωνα και τα ταγάρια". Την επινόηση νέων ρεπερτορίων ή την εμμονή σε κλασικές συνταγές άλλοτε τις αποφασίζουν υψηλά κομματικά επιτελεία και άλλοτε προκύπτουν από την αυθόρμητη δημιουργικότητα των δρώντων. Τα κινηματικά ρεπερτόρια άλλοτε εγγράφονται ως "ελεύθερο λογισμικό" και μπορούν να χρησιμοποιηθούν για αντιδράσεις πολλαπλών περιεχομένων, όπως π.χ. το "συλλαλητήριο", χρησιμοποιήθηκε από ακροδεξιούς έως ακροαριστερούς. Άλλοτε πάλι συνδέονται μονοσήμαντα με έναν ιδεολογικοπολιτικό χώρο (μαύρες σημαίες - αναρχικοί) ή μια ιστορική περίσταση (Κίτρινα Γιλέκα). Συνεπώς δεν είναι πάντα σκόπιμο να απορρίπτονται βιαστικά τα ποικιλόμορφα ρεπερτόρια/σκηνοθεσίες/σκηνογραφίες των κινηματικών δράσεων ή εκδηλώσεων διαμαρτυρίας στο δημοκρατικό πλαίσιο της ελευθερίας της έκφρασης. Και τούτο διότι δεν υπάρχουν απόλυτοι ηθικοί ή αισθητικοί κανόνες για το ποιος, πότε και υπό ποιες περιστάσεις μπορεί να χρησιμοποιήσει τις ίδιες αυτές μορφές. Για να γίνω ακόμα πιο συγκεκριμένος. Πολλοί επέκριναν την κινητοποίηση του ΚΚΕ για την Πρωτομαγιά στο Σύνταγμα από άποψη πολιτικής ή αισθητικής αξίας. Δεκτό. Ούτε εμένα μου άρεσε η συγκεκριμένη εικόνα. Αλλά για σκεφθείτε. Ας πούμε ότι για ένα άλλο θέμα π.χ. εθνικού κινδύνου, μια μερίδα πολιτών έκρινε ότι επίσης πρέπει να διαμαρτυρηθεί στο Σύνταγμα υπό συνθήκες υγειονομικών περιορισμών. Αυτή η σκηνοθετική στατική ανάπτυξη του ΚΚΕ επιτρέπει το συνδυασμό ταυτόχρονα της δημοκρατικής έκφρασης και της τήρησης των υγειονομικών κανονισμών. Οι πολιτικοί επιστήμονες ασφαλώς θα καταχωρίσουν στις αποδελτιώσεις τους αυτή την "καινοτόμα" υπό τις περιστάσεις του ΚΡΝ-ιού σκηνοθεσία του ΚΚΕ. Θα είχε ενδιαφέρον εκτός από δογματικά αναθέματα να ακούγαμε και παρατηρήσεις και κριτικές σκηνοθετών. Να υπογραμμίσω ότι αυτή η επιστημονική προσέγγιση καθόλου δεν υποτιμά τα περιεχόμενα των κινηματικών δράσεων οι οποίες κατά τα άλλα συγκαταλέγονται στο όλο αποδεικτικό υλικό του δημοκρατικού πλουραλισμού. Όσο μένουν στα όρια του συντάγματος, των νόμων, της κουλτούρας και των ηθών μας.

5

Aftermaths ΚΡΝ-ιού. B. Το μεγαλύτερο μέρος της διαχείρισης της παγκόσμιας απειλής του ΚΡΝ-ιού ανατέθηκε εκ των πραγμάτων στις υπάρχουσες κυβερνήσεις των εθνικών κρατών, τα οποία μάλιστα κλήθηκαν να διαδραματίσουν μείζονα, καθοριστικό ρόλο στη διασφάλιση της δημόσιας υγείας και να αποδείξουν ότι παραμένουν ο πλέον φερέγγυος φορέας όχι μόνο για τις υποθέσεις της ζωής και της υγείας αλλά και για την οικονομική στήριξη των ζημιών από την πανδημία. Τα κράτη, δλδ πολίτες, οργανωμένοι μηχανισμοί και κυβερνήσεις. Αλλά ως μαέστροι στην ενορχήστρωση κλήθηκαν γιατροί, επιδημιολόγοι, άνθρωποι από το χώρο της Υγείας. Μεταξύ του ιατρικώς δέοντος και του διοικητικά εφαρμοστέου κρίσιμο μεσολαβητικό ρόλο είχαν άμεσ οι κυβερνήσεις αλλά έμμεσα και τα πολιτεύματα και οι πολιτικές κουλτούρες. Αυτό έδωσε το έναυσμα για προβληματισμούς του τύπου αν τα αυταρχικά πολιτεύματα είναι αποτελεσματικότερα (Κίνα), αν τα κακά ρεφλέξ ορισμένων δυτικών δημοκρατιών οφείλονται σε πολιτικό λαϊκισμό ή γραφικούς ηγέτες. Απορίες επίσης γεννήθηκαν από τη συνάρτηση βαθύτερων πολιτισμικών διαφορών και αποτελεσματικότητας. Η προτεσταντική σκανδιναυική, με σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση της Σουηδίας και το καλοκουρδισμένο ελβετικό ρολόι είχαν χειρότερες αντιδράσεις από τη νοτιοανατολική, ορθόδοξη και "χαλαρή" Ελλάδα. Κλισέ όλα αυτά θα μου πείτε. Θα δούμε.

14

Θα ήταν κακόγουστα ανέκδοτα αν δεν εντάσσονταν σε επιθετικούς σχεδιασμούς οι κατά καιρούς θρασύτατες, ανιστόρητες μπαρούφες που ξεστομίζουν διάφοροι εκπρόσωποι τουρκικών ΜΚΟ ή ΜΜΕ σχετικά με δήθεν προβλέψεις της Συνθήκης του Λονδίνου του 1913 για την Κρήτη. Όχι μόνο στο ίδιο το κείμενο της Συνθήκης δεν υπάρχουν πουθενά οι γελοίοι ισχυρισμοί τους, ότι δλδ τα 3/4 της Κρήτης αφέθηκαν στην Οθωμανική Τουρκία (!) αλλά ούτε και οι ευρύτερες περιστάσεις της έκβασης του Α' Βαλκανικού Πολέμου, η ήττα του Οθωμανικού κράτους, θα επέτρεπε το ελάχιστο περιθώριο για τέτοιες φαντασιώσεις παρανοϊκών. Αλλά σοϊλέ - σοϊλέ, κάτι θα πιάσει, σκέφτονται.

16

Ένας πολιτισμός που αφήνει στην απονομή της δικαιοσύνης τις δικές του αντιφάσεις, τις δικές του παραλείψεις, τις δικές του ανεπάρκειες αλλά και που αυτοϊκανοποιείται από τα έσχατα και ως ένα σημείο συμπτωματικά όρια των δικανικών δυνατοτήτων του φυσικού δικαστή είναι καταδικασμένος να μη διδάσκεται τίποτε, να μη μπορεί να αποκαταστήσει καμιά βλάβη και να μη μπορεί να μετουσιώσει το πάθος σε μάθος.

19

Ο χορογράφος Σου-γι παρουσίασε τη δική του πρόταση για τον τρόπο που ίσως χορεύουμε στην meta-Covid-19 εποχή. Εγώ, ως commoner, καταθέτω τη δική μου. Για να μη σας πάω στο γιάνκα των νιάτων μου, το οποίο έβρισκα χαζό μεν αλλά καλοδεχούμενο αν είχες την τύχη να θελεις τη μπροστινή σου, προτιμώ να σας θυμίσω το φανταστικό camel walk επίσης των sixties.
Επισυνάπτω το βιντεάκι των Σρίνερς αυστηρά και μόνο για τη χορογραφική του πρωτοτυπία και την πιθανη του καταλληλότητα, εξετάστε το, για τις νέες συνθήκες. Τα άλλα, είτε αυτά που αφορούν στο κοπιράιτ του γιάνκα είτε τα γραφικά και ανόητα της Διεθνούς των Σρίνερς φυσικά δεν αξίζουν. (https://youtu.be/pDNLbZmLINo)

20

Τελικά τα drones είναι μπελάς. Εκτός από στρατηγικά όπλα, κατασκοπευτικές μηχανές, ντελιβεράδες ευχάριστων και δυσάρεστων εκπλήξεων είναι και υπονομευτές των ολιγαρχικών προνομίων τα οποία, ασυνείδητα, ποθούμε πολλοί από εμάς τους διαπρύσιους δημοκράτες. Πώς αλλιώς να εξηγήσω τη φούρκα μου όταν βλέπω λήψεις δρόνων από παραλίες που δεν θέλω να τις μάθει το πόπολο; Το έχω παρατηρήσει με πολλούς κήρυκες της γαληνότατης δημοκρατίας. "Μην αρχίσεις να λες σε όλους το μυστικο μονοπάτι που βγάζει σ' αυτή την πανέμορφη παραλία, να την ξέρουμε μόνο εμείς !" Το επαναλαμβάνω. Στην επιθυμία για αποκλειστικότητα στην παραλία κρύβεται το ολιγαρχικό μας γονίδιο. Τώρα, μια άλλη - στις πατημένες από το δημοκρατικό φρονημα παραλίες- εκδήλωση του αρχέγονου ολιγάρχη μέσα στις μάζες είναι τα σκουπίδια που φυτεύονται. Αιώνια θέματα, κλασικά !

21

Τι εννοούν κάποιοι λέγοντας ότι ήταν βιαστική η υποστήριξη της ελληνικής κυβέρνησης προς τον Χάφταρ εκείνες τις δύσκολες ώρες; Όταν μόλις ο Ερντογάν είχε στρώσει με τον Σάραζ το διάδρομο σύριζα στη Ρόδο, την Κάρπαθο και τα νότια της Κρήτης; Μήπως δεν ήξερε όλη η γειτονιά ότι ο Σάραζ είναι ο εκλεκτός της Ουάσιγκτον και της ΕΕ; Όταν υπάρχουν τόσο δυσμενείς για τα εθνικά μας συμφέροντα σχεδιασμοί και ο ρεαλιστικότερος πατριωτισμός φορτώνεται τα χίλια κουσούρια...

22

Πρόσφατα πληροφορήθηκα για την Σεχίνα, την ευμενή θηλυκή ισραηλιτική θεότητα. Όλοι ξέρουμε τον μέγα, σκληρό και απόμακρο Γιαχβέ. Αλλά πόσοι γνωρίζουμε κάτι για την Σεχίνα, η οποία μάλιστα υποτίθεται πως εμφανίζεται σε κάποιες ευχετήριες τελετές, πάντα συμπονετική, ανθρώπινη, όχι σαν κι εκείνον τον Αχώνευτο. Γι αυτό και από σεβασμό καλύπτουν το κεφάλι οι πιστοί και κλείνουν τα μάτια, για να μη βεβηλώσουν τις σπάνιες θεοφάνειές της! Εντωμεταξύ και το Άγιο Πνεύμα ειναι στην εβραϊκή θηλυκού γένους. Λογικό εκ πρώτης. Η πόλωση των εβραϊκών γραμματικών genders είναι ακραία. Αν δεν κάνω λάθος, ελλείπουν παντελώς τα ουδέτερα ουσιαστικά. Αντίθετα, προνοητικοί υπήρξαν οι αρχαίοι Έλληνες. Δε γίνεται, σκέφτηκαν, όλα τα όντα να είναι μονο θηλυκά ή μόνο αρσενικά, γιατί, με κάτι τέτοια, γίνεται κανείς φανατικός στο τέλος. Οπότε, ας βάλουμε να 'χουμε και κάποια ουδέτερα. Τώρα, στα αγγλικά, ιδίως από τα Middle και μετά, το παρατραβηξαν, αφού τα genders σπανίζουν. Και πού 'σαι ακόμα...

23

Τη γνώμη μου, Yo-Yo Ma, θα σου την πω από εδώ, ξέρεις ότι δεν μπορούμε να συναντηθούμε, εξάλλου με παρακολουθείς. Άκουσέ με, λοιπόν, λέω μη την κάψουμε τη σουίτα 1 σε σολ μείζονα για τσέλο του Μπαχ. Και κυρίως μην την κολλήσουμε και κορωνοϊό. Σ ευχαριστώ.

24

Σου λέει ο Ρεϊμον Πολίν, ο Μπεργκσόν ήθελε σχεδόν να αγνοεί τη φιλοσοφία της ιστορίας. Το πολύ-πολύ μια φιλοσοφική ανθρωπολογία. Δηλαδή; Ο φιλόσοφος της χρονικής ροής, της διάρκειας και του αιώνια δημιουργούμενου παρόντος είναι χωρίς ιστορική αντίληψη; Καταλαβαίνω γιατί μπορεί να θεωρούσε ασήμαντη την ιστορία ως "πρόοδο". Χρόνος και ιστορία δεν ταυτίζονται στον Μπεργκσόν. Ο χρόνος βρίσκεται πλησιέστερα στη ζωή και στους δικούς της δρόμους προόδου. Πότε μπορεί η ιστορία να θεωρείται αληθινός χρόνος; Ο χρόνος της ύλης και ο χρόνος της ζωής πόσο ανεξάρτητοι είναι και πόσο αλληλεπιδρούν; Η ιστορία πότε μπορεί να μετατραπεί "πολιτικά" σε αληθινό χρόνο; Αν η ζωή είναι δημιουργία, τότε η ιστορία πότε μπορεί να είναι ή να γίνεται δημιουργία; Ο Πολίν τονίζει τον εξοβελισμό της κοινωνιολογίας και της ιστορίας από τον Μπεργκσόν. Αν δεχτούμε πως έτσι είναι, τότε καθίσταται ανησυχητικό, όχι μόνο σχετικά με τον Μπεργκσόν, για τον οποίο εξάλλου νομίζουμε πως έχουμε λάβει ικανοποιητικές προειδοποιήσεις αλλά και για κάθε βεβιασμένο "ανθρωπολογικό" συμπέρασμα.

25

Η Άννα Ραυτοπούλου φρέσκια στη σκηνή... Πώς να μιλήσω γι’ αυτή την εικόνα της μάνας μου...

26

Να δούμε τι θα γίνει με τους assistenti civico. Από τον Ρεντζι, αφήνω την Τζορτζια Μελόνι των Φρατέλι ντ' Ιτάλια, μέχρι και τον Κάρλο Καλέντα, καλή κουβέντα δε βγήκε. Μολονότι οι οιωνοί δεν μου φαίνονται τόσο κακοί. Εξήντα χιλιάδες άνεργοι θα φοράνε ένα γαλάζιο γιλέκο με την ταμπέλα του "αρωγού πολιτικής προστασίας" και ευγενικά θα υπενθυμίζουν στους παραβαίνοντες τους κανόνες δημόσιας υγιεινής. Μαθαίνω όμως ότι θα ειδοποιούν και την αστυνομία όπου βλέπουν θεματάκι. "Οργουελικό" και πατερναλιστικό το χαρακτήρισε η αντιπολίτευση, αριστερή και ακροδεξιά. Υπάρχουν φυσικά και οι συνταγματικές, νομιμοποιητικές και λειτουργικές ατέλειες. Ασαφές δε ακόμα το εργασιακό καθεστώς των 60.000 αυτών ανθρώπων. Μας νοιάζει, γιατί μερικές ιδέες διαδίδονται.

26

Εγώ τρολιές και κακή χρήση της υπόθεσης της αναφοράς του π. Πρωθυπουργού στον Μίλτον Φρίντμαν δεν προτίθεμαι να κάνω. Τα συμφραζόμενα είναι σαφή και όρεξη για πλάκα δεν έχω. Ότι όμως πίσω από παρόμοιες μεταιχμιακές απόψεις κρύβονται αφενός απωθημένες επιθυμίες και αφετέρου άγνοιες των συνεπειών τους θα το πω. Κάτι τέτοιες σκέψεις, αλλού επιπέδου και βεληνεκούς, υπήρχαν στα μυαλά των αείμνηστων Χίλφερντινγκ και του Μπουχάριν, αν θυμάμαι, (όχι του Λένιν ασφαλώς) για τον συγκεντροποιητικό ρόλο των τραπεζών και για μια πιθανότητα απομίμησης της διαχειριστικής και οργανωτικής τους αποδοτικοτητας ως "σοσιαλιστικό" ψευδομόρφωμα. Ευτυχώς η ιστορία διδάσκει αλλιώς ακομα μπορεί και πιστεύαμε ότι το επόμενο βήμ α μετά τον κρατικό έλεγχο των τραπεζών είναι ο σοσιαλισμός!

26

Αν πεις τη φράση, "βασικός στόχος της κυβέρνησής μας είναι η παραγωγή ευτυχίας" δε θα βάλουν τα γέλια. Το εννοούν. Διαβάζω όλο αυτό το διάστημα που μαίνεται ο ανταγωνισμός των διεθνών ισχυρών συμφερόντων στη Λιβύη ότι τα Ενωμένα Αραβικά Εμιράτα χρηματοδοτούν τα υπό κάλυψη ρωσικά όπλα που στέλνονται στον Χάφταρ (αφου η Μόσχα αρνείται οποιαδήποτε ανάμειξη). Τα Εμιράτα, ένα κράτος πρώην βρετανικό προτεκτοράτο, το οποίο δημιουργήθηκε πριν μισό αιώνα, το 1971. Μια εξαρτημένη από την αμερικανική ισχύ "συνταγματική" μοναρχία με αρχηγό κράτους από το Αμπού Ντάμπι και πρωθυπουργό από το Ντουμπάι. Μια ομοσπονδία 7 σεΐχηδων μέσα στην έρημο, χωρίς στρατό, χωρίς ένδοξο πολιτισμό, χωρίς φώτα δημοκρατίας, φιλοσοφίας, τέχνης χωρίς σπουδαίους προγόνους αλλά πλούσια. Τρεις και πάνω φορές το ΑΕΠ της Ελλάδας και το κατά κεφαλή εισόδημα. Μια χώρα της οποίας μόνο το 10-15% του πληθυσμού είναι πολίτες με υπηκοότητα, διαβατήριο, χαρακτηριστικά εθνικής ταυτότητας, Άραβες σουνίτες. Το υπόλοιπο 80-85% είναι Πακιστανοί, Ινδοί και από το Μπανγκλαντές. Κι όμως η ολιγαρχική ελίτ και ο εθνικός ευνοημένος πληθυσμός όχι μόνο δεν αισθάνονται απειλή ότι τα λοιπά 4/5 των ξένων θα τους καταπιούν αλλά έχουν την εδραία πεποίθηση ότι είναι απόλυτοι κύριοι της κατάστασης και με κερασάκια στην τούρτα δραστηριότητες μόνο για την εθνική ελίτ, όπως το κυνήγι με γεράκι, της καμηλοδρομίες και τις καταδύσεις για μαργαριτάρια. Εκτός των άλλων αυτο το κράτος - "Τα 7 Αδέλφια" είναι σε θέση να συμμαχεί με τη Ρωσία για την Υεμένη και τη Λιβύη. Κι ας μη μου πει κάποιος ότι αυτή η εθνική αυτοπεποίθηση έχει φυλετικά και θρησκευτικά θεμέλια ή τους χειρίζονται σαν μαριονέτες. Η άρχουσα τάξη αυτής της χώρας αντιλαμβάνεται την επικράτεια της συμπεριλαμβανομένων και των προνομιούχων υπηκόων της ως ιδιωτική της υπόθεση. Τα Εμιράτα δεν είναι κράτος πολιτών, όπως η Ελλάδα, είναι κτήμα των σεΐχηδων και θέλουν να πηγαίνει καλά το μαγαζί τους. Απ την άλλη, δυστυχώς, ούτε δημοκρατία υπάρχει, ούτε ελευθερία, ούτε κριτική σκέψη ούτε ανατρεπτική τέχνη. Έτσι είναι. Τα λεφτά δεν κάνουν την ευτυχία... Γι αυτό στα Εμιράτα δε ζητάνε πολλά από τις κυβερνήσεις... Παραγωγή ευτυχίας ζητάνε !

27

Το ξερετε το στοίχημα μεταξύ Λουδοβίκου 14ου και Μπιφόν για το αν μπορεί να υπάρξει δικαιολογία χειρότερη της πράξης. Το κατάφερε λοιπόν και ο Αριστείδης Χατζής με τη νεώτερη, απολογητική ανάρτηση του για όσα σε προηγούμενη ανέφερε σχετικά με τον Καραϊσκάκη. Λέει, λοιπόν: "Αν έχετε διαβάσει την Τριλογία του Καραγάτση και θυμόσαστε τον Μίχαλο Ρούση θα με καταλάβετε" (δηλαδή ότι τάχα η Επανάσταση έβγαλε μέσα από τον Καραϊσκάκη κάτι που ούτε ο ίδιος ήξερε πως υπάρχει). Αλλά τι ήθελε το συσχετισμό του αλλαξοπιστήσαντα μυθιστορηματικού "κοτζάμπαση του Καστρόπυργου" Μίχαλου Ρούση με τον ήρωα Καραϊσκάκη; Μήπως το Γώγο Μπακόλα έψαχνε και μπερδεύτηκε; Ή ήθελε να μας θυμίσει τις κακοήθεις κατηγορίες του Μαυροκορδάτου και του Βουλπιώτη σε βάρος του Καραΐσκου; Τι παράξενος συνειρμός και πώς είναι τόσο βέβαιος ότι "θα τον καταλάβουμε"!
Απ όσους έχουν πειράξει τον γιο της Καλόγριας, ναι, της γυναίκας που όπως ο ίδιος ο Καραϊσκάκης έλεγε, "έφαγε σαράντα χιλιάδες πούτσαις" μέχρι να τον γεννήσει, μόνο ο Μακρυγιάννης, λέω, συγχωρείται. Γιατί, στο τέλος, παραδεχόταν πως και τον θαύμαζε και τον θεωρούσε ψυχή του Αγώνα.
Δύσκολο πράγμα να θαυμάζεις... Όσοι δυσκολεύονται με τις προσωπικότητες του '21 ας κάτσουν, αδερφέ, στα ωραία τους χρυσά αυγά. Εμείς θα κάνουμε πως δεν τους βλέπουμε.

28α

Πέντε σημεία πιθανολογώ ότι θα συγκρατήσουν οι πολίτες από το σημαντικό σχέδιο ανάκαμψης των ευρωπαϊκών οικονομιών που πρότεινε η Κομισιόν. 1) Είναι μια θετική εξέλιξη, αλλά ας περιμένουμε να το δούμε και ολοκληρωμένο προς τα τέλη του καλοκαιριού. 2) Η ευνοϊκή για την Ελλάδα σχέση επιχορηγήσεων (22,5 δις) ως προς τα δάνεια (9,4 δις), ιδίως συγκριτικά με την Ιταλία και Ισπανία, είναι ευπρόσδεκτη αλλά δείχνει και πόσο ακόμα ευάλωτη οικονομία έχουμε. 3) Τα 22,5 δις είναι όντως ένα δεύτερο, παράλληλο ΕΣΠΑ σε ανάπτυξη 7ετίας, (δε θα πάμε με μια τσάντα να πάρουμε τα λεφτά), με όλα τα διαχειριστικά στριφνά σκαλώματα των κοινοτικών πόρων, συνεπώς θα χρειαστεί μεγαλύτερη διαχειριστική ευελιξία από ένα κοινό ΕΣΠΑ. 4) Η χρηματοδοτική λογική του προγράμματος ανάκαμψης είναι, προσωπικά πιστεύω, υπεραισιόδοξη. Θυμίζει λίγο το "λίγα βάζετε πολλά παίρνετε", τόσο στο επενδυτικό μέρος όσο και στη μεθοδολογία δημιουργίας δημοσιονομικού χώρου. Η αίσθησή μου είναι, πιο συγκεκριμένα, ότι "ένα βάζεις δέκα παίρνεις". Μακάρι να είναι έτσι. 5) Θα πέσει πολύ χρήμα στην υγεία, μέσω των προγραμμάτων REACT-EU, INVEST-EU, RESC-EU και EU4HEALTH.

28β

Υπάρχει τουλάχιστον ένα φαγητό που αποδεικνύει ότι οι παραδοσιακές συνταγές βάζουν δύσκολα στο σύγχρονο άνθρωπο. Αναφέρομαι στο ιρλανδέζικο "τσαμπ". Πουρές πατάτας με πλήρες γάλα, με μπόλικο ψιλοκομμένο φρέσκο κρεμμύδι και ένα μεγαλούτσικο κομμάτι φρέσκο βουτυρο στη μέση, έτσι ζεστός όπως βγαίνει. Αυτό και καλή όρεξη!

29α

Στη μέση του ισοπεδωμένου από τους βομβαρδισμούς Βερολίνου, μια Ρωσίδα πιλότος δέχεται την ερωτική εξομολόγηση και την πρόταση γάμου από έναν σύντροφό της. Κι εκείνη : "Πώς να σου απαντήσω, αφού ο πόλεμος κατέστρεψε μέσα μου τη γυναίκα..." Πραγματική προφορική ιστορία από τις πολλές που συγκέντρωσε η Λευκορωσίδα δημοσιογράφος Σβετλάνα Αλεξίεβιτς και η οποία το 2015, τριάντα χρόνια μετά την πρώτη έκδοση του βιβλίου της "Ο πόλεμος δεν έχει πρόσωπο γυναικας" (ο τίτλος στην ελλ. μτφ), τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Καταγραφή μιας εποχής που ακόμα ο πόλεμος ανήκε στον ατελή ανδρικό κόσμο και η ειρήνη ήταν γένους και φύλου θηλυκού. Δεν ξέρω αν η Αλεξίεβιτς νομίζει ότι μπορεί να βρει τη "σοβιετική γυναίκα του Β' Π. Π." που κατέγραψε μέχρι το 1985, κάπου στον μετασοβιετικό αλλά και εν πολλοίς μεταμοντέρνο κόσμο του 21ου αιώνα. Τότε, οι "σοβιετικές" γυναίκες κατατάσσονταν εθελοντικά, πλήρεις ενθουσιασμού διότι, θυμάστε, ο πόλεμος ήταν για την ΕΣΣΔ "ο Μεγάλος Πατριωτικός". Ωστόσο, οι φανταρίνες, νοσοκόμες, ελεύθερες σκοπεύτριες, πιλότοι, πληρώματα τεθωρακισμένων κατέρρευσαν και έκλαψαν όταν πήραν είδηση ότι η φρίκη του πολέμου εντέλει τις έκανε ίδιες με τους άντρες. Τώρα πια όμως; Η φρίκη του πολέμου συμβαίνει κάπου αλλού, μακριά από τη στρατιωτίνα καριέρας, παράγεται και παρακολουθείται από την οθόνη του υπολογιστή της ενώ από το κινητό της στελνει φεμινιστικά τουίτς. Και ξανά ο κάθε χρώματος μισθοφόρος, για τις χαμηλές και βρώμικες δουλειές (και που είναι τόσο της μόδας), είναι ανδρικού προφίλ "θέση εργασίας". Πώς λοιπόν θα εξηγήσουμε γιατί στη σύγχρονη Ιαπωνία ένας μεγάλος εκδοτικός οίκος αποφάσισε να μετατρέψει το βραβευμένο βιβλίο της Αλεξίεβιτς σε εικονογραφημένο manga; Ας σκεφτούμε τι μας λέει αυτός ο μύθος... . Μπεστ σέλερ στην Ιαπωνία, σήμερα, ένα βιβλίο με σκίτσα για τις σοβιετικές πολεμίστριες του Β' Παγκ. Πολέμου... Είναι αλλόκοτο ή προπαρασκευαστικό ;

29β

Προσπαθώ να καταλάβω το ανεξήγητο της μεταπολεμικής Ιαπωνίας. Οι Αμερικανοί την κράτησαν επτά χρόνια, μέχρι το 1952. Υποτίθεται μια νέα χώρα γεννήθηκε από τις στάχτες της, στηριζόμενη όχι μόνο στα δολάρια αλλά και αφομοιώνοντας το πνεύμα ενός κόσμου πολύ διαφορετικού από τις παραδόσεις της, λες και γύριζε ένα διακόπτη. Το φουκόκου (πώς θα κάνω πλούσια τη χώρα μου) έγινε φουγιούκα (πώς θα γίνω πλούσιος εγώ) ! Η Ιαπωνία, μήνες πριν τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι είχε ισοπεδωθεί από τους συμβατικούς βομβαρδισμούς των Αμερικανών. Τέσσερις - πέντε δευτερεύουσας σημασίας πόλεις είχαν μείνει όρθιες πριν τον μοιραίο Αύγουστο του 1945. Κι όμως, οι Ιάπωνες δεν είχαν παραδοθεί διότι αφενός αγνοούσαν αυτό που θα τους συνέβαινε στις 6 και 9 Αυγούστου και αφετέρου διότι πίστευαν πως οι Αμερικανοί ό, τι γκρέμισαν, γκρέμισαν αλλά απόβαση δεν είχαν σκοπό να κάνουν. Μετά τη Χιροσίμα το Ανώτατο Συμβούλιο δεν είχε ακόμα πάρει την απόφαση της συνθηκολογησης! Εκείνες τις μέρες του 1945 θα υλοποιούσε ο Στάλιν μια δέσμευσή του από τη Γιάλτα. Κήρυξη πολεμου στην Ιαπωνία και εισβολή στη Χοκαΐντο. Κάποιοι ιστορικοί θεωρούν ότι η απειλή της εισβολής υπηρξε καθοριστική για την παράδοση των Ιαπώνων διότι ήδη είχαν χάσει μέρος της Μαντζουριας και την Κορέα από τους σοβιετικούς. Φυσικά, αν γινόταν η εισβολή στη Χοκαΐντο νικήτρια δύναμη θα ήταν η ΕΣΣΔ... Η αμερικανική βόμβα του Ναγκασάκι είχε λοιπόν πολλούς αποδέκτες και πολλαπλά αποτελεσματα. Οι σοβιετικοί, μετά το Ναγκασάκι παραιτήθηκαν από την εισβολή στη Χοκαΐντο. Ο αυτοκράτορας δεν εξευτελίστηκε διότι ηττήθηκε όχι από τα λάθη του αλλά από ένα νέο άγνωστο υπερόπλο. Η Ιαπωνία από χώρα συμμαχική της φασιστικής Γερμανίας με πλούσιο φάκελο σε ωμότητες μετατράπηκε σε συμπαθές θύμα. Ίσως σ αυτή την τόσο ξαφνική τροπή της ενοχής σε προκοπή (φόρμουλα που χρησιμοποιήθηκε και στη Γερμανία) οφείλεται αυτή η μεταμοντέρνα "συμπάθεια" των σύγχρονων Ιαπώνων προς τις σοβιετικές στρατιωτίνες, τις οποιες, όπως λέγαμε στην προηγούμενη ανάρτηση, θέλουν μέσω των manga να μετατρέψουν από δυνητικές Ερινύες σε γραφικές Ευμενίδες του δρόμου τους στον 21ο αιώνα.

31α

Μάλιστα, φαίνεται θεωρούσαν ότι το κακό είχε παραγίνει. Τώρα γίνονται έλεγχοι ταυτοτήτων στις ουρές έξω από το κατάστημα αθλητικών παπουτσιών Atmos στο Τόκιο ώστε να πάψουν οι εξυπνάκηδες να πληρώνουν άστεγους να περιμένουν γι αυτούς τη σειρά τους. Σου λέει, το Atmos, σινιέ παπουτσάκια θες; Και θα τα χρυσοπληρώσεις και θα ξεροσταλιάσεις. Σκέφτηκαν και έναν ακόμα, ταχύτερο, τρόπο ελέγχου. Τσεκάρουν αν φοράνε και τι επιπέδου είναι τα αθλητικά παπούτσια εκείνων που στέκονται στην ουρά. Αν σκεφτεί κανείς ότι οι πελάτες συνήθως ψάχνουν μοντέλα της Adidas που έχει τα σχεδιάσει η Prada και της Nike η Christian Dior (το Τόκιο θεωρείται η Μέκκα των πανάκριβων σνίκερς), καταλαβαίνει γιατί το shoes control ισοπεδώνει τις προσδοκίες των φουκαράδων έστω για κάτι εξευτελιστικό και ελάχιστο...

31β

Εγώ και αρκετοί της γενιάς μου είχαμε βολευτεί, ναρκισσιστικά πρέπει να πω, και επιλέξει την αριστοτελική θεωρία για τη φιλία. Θυμίζω, στα "Ηθικά Νικομάχεια" σε τρία είδη φιλίας πέφτουμε. Την κατ' αρετήν, την κατά το ωφέλιμον και την καθ' ηδονήν. Βαυκαλίζομαι μέχρι σήμερα πως οι φιλίες βαθιάς επιλογής, μεγάλης διάρκειας και δοκιμασμένες στα δύσκολα που έκανα ανήκουν στις κατ' αρετήν. Αλλά, πόσες ήταν οι τέτοιες φιλίες; Ελάχιστες. Ο ίδιος ο Αριστοτέλης παραδεχόταν πως την κατ' αρετήν φιλία δεν τη συναντάς εύκολα, διότι προϋποθέτει ενάρετους συμβαλλόμενους, ανώτερους ανθρώπους. Είμαστε τέτοιοι; Πάει πολύ να το πιστεύουμε... Εξάλλου, οι φιλίες ηδονής και συμφέροντος και μια χαρά ηταν και όχι ότι δεν είχαν και ενάρετες πλευρές. Το ζήτημα των κραμάτων είναι μεγάλο και το αφήνω τωρα. Νεώτερες προσεγγίσεις έβαλαν ερωτήματα. Η φιλία έχει μήπως και τη σκοτεινή της πλευρά; Σε ποιο βαθμό η φιλία μπορεί ή και πρέπει να αποκλίνει από τις αξιολογήσεις και τις ηθικές επιταγές της καθολικής κανονιστικότητας, όπως θα έκανε ο Καντ, για παράδειγμα, ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, δεν έβαζε τη φιλία στην ίδια σειρά με την εκπλήρωση του γενικού καθήκοντος. Να είμαστε καλά να ανοίξουμε το θέμα για λίγο τις επόμενες μέρες και να επικοινωνήσουμε όσο γίνεται.