ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΣΤΟ FACEBOOK – ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2021

 

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ

1

Μου έχει μπει η ιδέα ότι, με ένα λοξό και ύπουλο τρόπο, ο αυτόματος διορθωτής κειμένου ακυρώνει την κριτική, απομυθοποιητική λειτουργία του γλωσσικού σημείου. Με μπερδεύει μάλιστα, με κάνει να νομίζω το αντίθετο, πως στην πραγματικότητα εμένα απομυθοποιεί, επειδή με εκνευρίζει και με εκθέτει, ιδίως στα σχόλια του FB, όπου δεν μπορώ επιστρέψω - διορθώσω ! Με γελοιοποιεί αλλά μου προκαλεί και την ανακουφιστική συνενοχή του "χαλάρωσε, σε όλους συμβαίνει". Μήπως όμως μου διαφεύγει και το άλλο... Ότι μου υπονομεύει το αυθαίρετο του γλωσσικού "σημείου". Εμένα αρέσει τη λέξη, το γράμμα, τον τόνο, τη στίξη, τη συλλαβή, να τις βάνζω θυρωρίνες του αυθαίρετου, του τυχαίου στην καρδιά της γλώσσας. Έτσι έχω την πεποίθηση, μπορεί και αυταπάτη, ότι σε κάτι μπορεί να βοηθήσουν όχι τόσο εμένα, μα τον άλλονα, να γκρεμίζει πιο εύκολα όσα γράφω, αφού το τυχαίο συμμαχεί με την κριτική προς τον προμελετημένο δόλο του μύθου. Το γλωσσικό σημείο μοιάζει με τον πείρο της βάρκας. Τον αφαιρείς κι άσε το βαρκάρη να βαρκάρει. Είναι περόνη χειροβομβίδας. Κάθε τρύπα εισάγει τυχαίες εκβάσεις. Θυμάμαι το λάθος στη μονοτυπία, τη λινοτυπία, μέχρι και τη φωτοσύνθεση που λέγαμε, πόσο άδολο φαινόταν και οφθαλμοφανές φάλτσο. Μόνο οι ντανταϊστές είχαν τμη να παίζουν σκόπιμα με κάτι τέτοια. Τώρα τα λογισμικά μας, δηλαδή οι μηχανές εξουσιαστικής επέμβασης στο μολύβι μας, δεν επιτρέπουν στο αυθαίρετο σημείο να σταθεί αινιγματικά ως ένα ερμηνευτικά ανοικτό γεγονός. Ο αυτόματος διορθωτής θα το στραγγαλίσει, θα το μεταμορφώσει, θα το ενσωματώσει σε ένα άλλο έτοιμο νόημα. Τώρα δίνουμε αιματηρές μάχες με τους αυτόματους Αδιορθωτές. Έτσι, ο λακαμάς ο Αδιορθωτής δεν θ' αφήσει απρόσκοπτα το φίλο μου να βάνζει ένα νι πριν το ζήτα, να το βάνζει εκεί που θέλει, να το ανεβάνζει ή να το κατεβάνζει είτε έχει βροχή είτε χαλάνζι, γνωρίζοντας πως αυτό το νι πείθει το συνομιλητή του πόσο θεληματικά γουστάρει την ευφωνία που του' ρχεται και δίνει και το ελεύθερο για πλάκα και κανζούρα!

2

Γράφω το παρακάτω παριστάνοντας πως δε δάκρυσα με την ιστορία του Στέφανο Μποτζίνι και της Κάρλα Σάκι... Πριν το λόουερ ακόμα, μέσα δεκαετίας 60, ο δάσκαλός μου στα αγγλικά μού είχε φέρει για πράκτις το νουάρ βιβλιαράκι "The Hand of the Law". Απολαυστικό. Πρέπει μάλλον να το έχω πετάξει σε κάποιο ξεκαθάρισμα... Το συγκρίνω σε ύφος και αξία μόνο με την πολυετή σειρά (απ τα τέλη του 40 μέχρι τα μέσα του 70) του αξιαγάπητου τηλεοπτικού λονδρέζου μπόμπη "Τζορτζ Ντίξον". Ο χαρακτήρας αυτός, τον οποίο ενσάρκωνε ο ηθοποιός Τζακ Γουόρνερ, ξεκίνησε στην τιβί ως ασπρόμαυρος απλός αστυφυλακάκος, ως constable, λατινιστί comes stabuli. (Τώρα, πώς ο αρχισταβλίτης κατάντησε κατώτατος αστυνομικός βαθμός, είναι κάπως μπερδεμένο.) Έφτασε όμως ο Ντίξον, στα μέσα των σέβεντιζ, να γίνει ένας τεκνικολόρ τρισάρδελος αρχιφύλακας (σάρτζεντ) με δουλειά κυρίως γραφείου, ισότιμος και αξιοσέβαστος από τους ινσπέκτορς. Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλος ηθοποιός ο οποίος κηδεύτηκε τιμητικά από το ίδιο επάγγελμα που υποδυόταν. Το φέρετρο του σε κοιμητήριο του Ηστ Εντ το μετέφεραν στους ώμους τους μπόμπηδες! Ενσάρκωσε μια εποχή που στρατολογήθηκαν αστυνομικοί στην Αγγλία προερχόμενοι από οικογένειες συντηρητικών και νοικοκυρέων εργατών με προοπτική κοινωνικής ανόδου. Εποχή κοινωνικής ειρήνης. Μετά, κάτι ο Μάης, κάτι η Θάτσερ, κάτι οι Γάλλοι φιλόσοφοι και η υπερχειλίζουσα "ταξική πάλη" τον φάγανε τον Ντίξον... Λοιπόν, ο κόνσταμπλ Ντίξον ήταν σε όλα ένας τζέντλεμαν με στολή ή ένας σικάτος Μόρις Σεβαλιέ με τα πολιτικά τ'. Βία μηδέν. Δεν υπήρχε περίπτωση οι ένοπλοι κακοί να βρουν μπροστά τους ένα "σκληρό μπάτσο" όπως αυτούς του αμερικανικού σινεμά. Ο Ντίξον ηταν πάντα άοπλος και με τα χέρια κρεμασμένα ή πλεγμένα πίσω, όπως όλοι οι μπόμπηδες, απολύτως ατάραχος, γιατί το είχε φιλοσοφήσει το έγκλημα. Μάλιστα, λίγα χρόνια πριν τελειώσει η σειρά φαινόταν και η μασέλα που φορούσε. Εμ, τι, ο αστυνομικός με ουσία δε χρειάζεται μπράτσα, τατουάζ και εμφυτευμένη ξέξασπρη οδοντοστοιχία. Και ποστίς μπορεί να φοράει αρκεί να βρίσκει ποιος βουτάει απ' τα τσίγκινα ντουλαπάκια των τραπεζών. Ήταν εποχές με ρολίστες κλέφτες κι αστυνόμους, όχι με ρόμποκοπ που δέρνουν και μπαχαλάκηδες που καίνε μαγαζιά... Ήξερε ο Ντίξον ότι τα μεγαλύτερο μέρος της μεταφυσικής δικαιοσύνης κείται εκτός πολιτικής και απονέμεται από τους ίδιους τους εγκληματίες εντός ή εκτός φυλακής. Ενώ για τα κλάσικς του ποινικού κώδικα διέθετε όνλι μυαλουδάκι και θάρρος. Πάνω απ όλα όμως στιλ. Το ευθυτενές, ατσαλάκωτο στιλ του Βρετανού μπόμπη. Ωραίες εποχές με χαλαρωτικά 50λεπτα επεισόδια !

4

Η Μποτσουάνα είναι αυτή τη στιγμή μια από τις πλουσιότερες αφρικανικές χώρες και βαθμολογημένη με καλή δημοκρατική λειτουργία. Οι γειτονικές και συγγενικές Λεσότο και Ζιμπάμπουε δεν μπορούν να συγκριθούν μαζί της. Πρώην ληστεμένες αποικίες και προτεκτοράτα, στις οποίες ακόμα μέχρι σήμερα η σκιά της αγγλοκρατίας πέφτει άλλοτε βαριά κι άλλοτε ευεργετικά. Πολλοί ισχυρίζονται πως ο χριστιανισμός όχι μόνο ως θρησκεία αλλά και ως παιδεία συντελεί καθοριστικά στην ανάδυση κάποιων χωρών. Η μισή όμως ήπειρος έχει ισλαμικες χώρες εξίσου ισχυρές και αναδυόμενες... Δεν είναι νομίζω απλό να συμπεράνει κανείς αν και ποια θρησκεία συντελεί περισσότερο στη μορφοποίηση των αφρικανικών οικονομιών κατά τα δυτικά πρότυπα. Ευκολότερο φαίνεται στα ζητήματα των ατομικών, κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων και στις πολιτισμικές μεταρρυθμίσεις (όπου και γίνονται οι χειρότεροι βιασμοί). Η περίπτωση πάντως της Μποτσουάνα χρησιμοποιείται από την προτεσταντική προπαγάνδα ως το απόλυτο μπεστ πράκτις (για να μπω στο μάτι του κ. Μπαμπινιώτη) των ιεραποστολικών δράσεων. Γενικώς οι συμπράξεις και οι ευέλικτες συνεννοήσεις μεταξύ αγγλικανών και διαφόρων κλάδων του πεντηκοστιανισμού αυτοδιαφημίζονται ότι έπαιξαν στον τομέα του εκδημοκρατισμού και του εκσυγχρονισμού σπουδαίο ρόλο, σε σύγκριση με το ισλάμ αλλά ακόμα και με τον καθολικισμό. Μπορεί. Οι αυτόνομες προτεσταντικές εκκλησίες με δογματικό μενού αλά καρτ ιδρύονται με την ευκολία αθλητικού σωματείου. Μήπως η αυτονομία, γενικώς, τροφοδοτεί τον εκσυγχρονισμό; Για μένα η απορία παραμένει. Τι είδους προτεστάντης μπορεί να είναι ένας Νιγηριανός ή Κενυάτης της Εκκλησίας Ρόχο ή της Εκκλησιας Αλαντούρα; Και τι νόημα έχει να διαβάσει ποτέ Μαξ Βέμπερ ένας Μπασότο όταν το εθνικό σύνθημα της χώρας του είναι το (τόσο ποιητικό) "ειρήνη-βροχή-ευημερία"; Χωρίς τη λειτουργία των οργανωμένων χριστιανικών κοινοτήτων δε νοείται πάντως, όπως φαίνεται, κοινωνία των πολιτών στη Μαύρη Ήπειρο. Ένιγουέι, είπαμε, η Μποτσουάνα σήμερα είναι η βιτρίνα, το υπόδειγμα, το "θαύμα" του αφροπροτεσταντισμού !

6

Αυτό που έγραφε ο Καππαδόκης Πατέρας Γρηγόριος, επίσκοπος Νύσσας στην Oratio de Deitate Filii et Spiritus Sancti, λίγο πριν τη βασιλεία του Θεοδοσίου Α', ότι δηλαδή παντού στην Κωνσταντινούπολη, στους δρόμους, στις πλατείες, στις αγορές, οι πάντες και οι πιο απλοί άνθρωποι, φιλοσοφούσαν επί του ζητήματος που είχε θέσει ο Άρειος είναι υπέροχο, είναι εκπληκτικό! Εννοώ για τη διάθεση τους να φιλοσοφήσουν ως ελεύθεροι άνθρωποι συνομιλώντας σε δημόσιους χώρους. Το σατιρίζει ωραία ο Άγιος: "Πάω να αγοράσω ψωμί, ρωτάω πόσο κοστίζει κάτι, ρωτάω αν το μπάνιο μου είναι έτοιμο και αντί να μου απαντήσουν φιλοσοφούν για το αν ο Υιός είναι κατώτερος του Πατρός ή όχι". Όταν έγινε αυτοκράτορας ο Θεοδόσιος τα έκοψε όλα αυτά βάναυσα, είναι γνωστά και δεν θέλω να επεκταθώ. Όταν ένα δόγμα γίνεται υποχρεωτική κρατική πίστη δια νόμου, ο λαός τρομοκρατείται, εμποδίζεται να φιλοσοφεί. Μετά τη Δεύτερη Οικουμενική το κλίμα ήταν πια ώριμο για να γίνει η μεγάλη χριστιανική μεταστροφή στη φιλοσοφία του Χρόνου. Δηλαδή το πολυσυζητημενο θέμα του ριζικού διαχωρισμού που έκανε η χριστιανική σκέψη από την αρχαιοελληνική αντίληψη της χρονικής "κυκλικότητας". Το λαλούμενο αφήγημα της εγκαινίασης από τον χριστιανισμό του αποκαλούμενου "γραμμικού" ιστορικού χρόνου, της εν γένει φιλοσοφίας της ιστορίας και του ιστορικού οπτιμισμού της "προόδου". Ο δικός μας φιλόσοφος Κώστας Παπαϊωάννου και άλλοι τονίζουν τη βαρύτητα που θεωρούν ότι είχε στη μεταστροφή αυτή ο μείζων θεολόγος Παύλος Ορόσιος με το έργο του Historiae adversus paganos, το 418 μΧ., το οποίο και θέτουν ως ορόσημο. Δεν συμφωνώ απόλυτα. Πιο πολύ μου φαίνεται πως συνέβη η μεγάλη τομή στον ιστορικό χρόνο, σε Christiana tempora και σε praeterita tempora. Η ιδέα ότι μπορεί κανείς να μηδενίζει το κοντέρ στην ιστορία, όπως έγινε με τα 12 χρόνια της Γαλλικής Επανάστασης ή τις 18 ημέρες της Παρισινής Κομμούνας του 1871, σε πλήρη, κατά τα άλλα "διαφωτιστική" εναρμόνιση με την αντίληψη των χριστιανικών τομών στο Χρόνο. Είναι όμως μια άλλη κουβέντα αυτή.

7

Στη γιορτή της Πρωτοχρονιάς, στην αρχαία Βαβυλώνα, το έθιμο ανάγκαζε το βασιλιά να εμφανίζεται γυμνός μπροστά στο πλήθος των υπηκόων του, οι ιερείς να τον χαστουκίζουν, να του τραβούν τ' αυτιά, να τον ταπεινώνουν και να τον υποχρεώνουν να δηλώσει δημόσια ότι ουδένα προσέβαλε πολίτη του κράτους. Δυστυχώς, τέτοια κι άλλα παρόμοια αρχαία δρώμενα υπενθύμισης θεμελιωδών αληθειών για τη σχετικότητα και την προσωρινότητα της εξουσίας καταργήθηκαν όχι μόνο από τις άρχουσες ελίτ, καταπώς θα νόμιζε κανείς, αλλά και με τη σύμφωνη γνώμη και προτροπή των αρχομένων μαζών. Ο βιβλικός Σαμουήλ παρουσιάζει ωραία, ίσως πρώτος, αυτό το παράδοξο φαινόμενο. Αλλά θα έπρεπε να επεκταθώ... Κι αυτό δεν συνάδει με τους εθιμικούς εξαναγκασμούς του Facebook! Καλό βράδυ!

8α

Καθώς βρισκόμουν τις προάλλες στο βιότοπο του έλους της Βραυρώνας, στις εκβολές του Ερασίνου ποταμού και καθώς απολάμβανα τα τιο-τιο-τιξ των πουλιών στο ευλογημένο και απόλυτα "αρτεμισιακό" αυτό μέρος της Αττικής, όχι απλώς θυμήθηκα τους Όρνιθες του Αριστοφάνη μα και αποζήτησα αυτίκα να 'ρθει στα μάτια μου το κείμενο. Είχα ανάγκη την αριστοφανική άσεμνη, ανθρώπινη, οικειότητα απέναντι σε θεούς τιμωρούμενους και όχι τιμωρούς. Να, δίνω μια γρήγορη γεύση τι του κάνει ο Αριστοφάνης του Δία, από τη διαθέσιμη στο ίντερνετ μετάφραση του Πολύβιου Δημητρακόπουλου, εκδόσεις Φέξη, του 1910, παρακαλώ! Το απόσπασμα είναι από το σημείο που ο Πεισθέταιρος προτείνει στον Τσαλαπετεινό και στα πουλιά σχέδιο κατάληψης της εξουσίας με ιδιαιτέρως "βίαιες" επαναστατικές πράξεις : "Κι' όταν σεις τη φτιάσετ' έτσι, τότε ν' απαιτήσετ' όλοι την αρχήν από τον Δία· κ' αν απάντησι δεν δώση και τον δυνατώτερό του δεν θελήση να τον νοιώση, πόλεμο ιερό κηρύχτε, που να μην επιτραπή από το βασίλειό σας να περνούν [χωρίς ντροπή], κ' όπως πρώτα καυλ@@ένοι κατεβαίνανε [με τρέλλες] και πλακώνανε Αλκμήνες, και Αλόπες, και Σεμέλες! Κ' αν δεν το παραδεχθούνε, στην ψω@ή να σφραγισθούνε για να παύσουν να γαμούνε! Πάντα όμως λυπόμουν που γινόταν μια κάποια θυσία της ποιητικής αυθεντικότητας στο βωμό της σκηνοθετικής "επικαιροποίησης" του Αριστοφάνη. Ευτυχώς, μας έχουν μείνει μερικά αθάνατα, ανυπέρβλητα και καλώς πασίγνωστα, ναι, όπως αυτό: Όρνιθες-Οι κύκνοι – (YouTube)

8β

Ήταν σπάνιες οι κοινωνίες, λέει ο Κ. Παπαϊωάννου, που μπόρεσαν, τουλάχιστο για κάποιο σημαντικό χρονικό διάστημα, να αντισταθούν στη γοητεία της ομοφωνίας και να αντέξουν τις επιμέρους αλήθειες και τις αβεβαιότητες του ελεύθερου διαλόγου. Συμφωνώ. Διότι μόλις μια μερίδα βρει την ευκαιρία να θεωρήσει τον εαυτό της ως τον μοναδικό φορέα της "αλήθειας", στη συνέχεια δεν θα επιδιώξει απλώς να υποστηρίξει την ορθότητά της στην άλλη μερίδα που "κακοδοξεί" ή πλανάται αλλά και να της την επιβάλει περιθωριοποιώντας έως και εξαφανίζοντας την αλλοδοξία της, ώστε έτσι, με θράσος, να ισχυροποιήσει την εξουσία της απέναντι σε κάθε μειονοτική μερίδα και να εμφανίσει την επικράτησή της ως έπαθλο, ενδεικτικό μιας καθ' υπόθεση ηθικής και πνευματικής ανωτερότητας. Ωστόσο, θα απέδιδα μόνο την επιθυμία ομοφωνίας στους όποιους νοσταλγούς του ολοκληρωτισμού, όχι όμως και την αγωνία πολλών για αναζήτηση αληθειών. Ιδίως στην εποχή μας, την όντως πλημμυρισμένη από αβεβαιότητες -και την οποία δεν πρόλαβε ο Παπαϊωάννου.

 

9

Η άγρια φύση, όσο πιο σκληρή μάλιστα τόσο καλύτερα, συνδεόταν πάντα με το αίσθημα της ελευθερίας, της αξιοπρέπειας και του έσχατου καταφυγίου. Ότι η φύση δεν ήταν ποτέ καθαρά "φυσική" αλλά ριζικά κοινωνική το ήξεραν αιώνες πριν τον Μαρξ οι αρχαίοι Ναβαταίοι όπως και η εβραϊκή σέχτα των Ρεχαβιτών. Και οι Ελληνες, βέβαια. Καθώς σκέφτομαι αυτό το θέμα μου έρχεται στο νου το ίδιο μοτίβο: Έλληνες και Εβραίοι, μέσα στην τόση διαφορά τους είχαν έναν πολύ ενδιαφέροντα κοινό πυρήνα. Απο τον Διόδωρο το Σικελιώτη μαθαίνουμε για το πώς οι Ναβαταίοι χρησιμοποιούσαν την αφιλόξενη έρημο ως τον ιδανικό τόπο άσκησης στην ελεύθερη και αξιοπρεπή ζωή. Ούτε να χτίζουν σπίτια επέτρεπαν, ούτε να σπέρνουν, ούτε δίπλα σε πηγές να στέκονται διότι "ραδίως υπό των δυνατών, ένεκα της τούτων χρείας, ποιείν το προστασσόμενον". Όσο περισσότερο εξαρτάται και βολεύεται ο άνθρωπος από υλικά αγαθά τόσο πιο εύκολα υποτάσσεται στους ισχυρούς. Οι Ναβαταίοι, χωρίς να μπερδευτούμε μέσα στα αβρααμικά συγγενολόγια, ήταν Άραβες, νομάδες, λαός της ερήμου. Κοντά θα είμασταν αν μιλούσαμε και για τους, ακόμη αρχαιότερους, Αμορίτες. Το ίδιο αρνησίκοσμοι, ατερπείς, σκηνίτες και ερημόβιοι ήταν και οι Ρεχαβίτες. Ο Κόσμος της ερήμου, για τις σέκτες της ερήμου, σβήνει την Ύβριν όπως η θάλασσα σταματά την πυρκαγιά. Ο εβραϊσμός όμως των πόλεων, όπως και ο ελληνισμός των πόλεων απέφευγαν την άτεγκτη και σεκταριστική καθαρότητα της ερήμου. Αν σφάλει ο φαρισαίος ιερέας θα υπάρξει ρόλος για τον λευίτη. Αν ο ρεχαβίτης φτάσει στα άκρα θα τον αντιρροπήσει ο ναζιραίος. Κι έπειτα, υπάρχει και ο διαγώνιος ναβί, ο προφήτης! Στους Έλληνες δεν υπάρχει η σεκταριστική έρημος. Δεν υπάρχουν οι ιερατικές φιγούρες των εσχατολογικών οραμάτων. Υπάρχουν οι φιλόσοφοι και οι ποιητές. Με οδηγό το ορατό, όχι το οραματικό. Ο Κόσμος για τους Έλληνες είναι η πόλη γύρω απ το ποτάμι και πάνω απ' όλα η θάλασσα. Και εμπόδιο για την Υβριν δεν έχουν την ξεραΐλα της ερήμου αλλά τους τραγικούς χυμούς της αυτογνωσίας και του πάθους-μάθους.

12

Εμείς σήμερα όταν λέμε, πχ, ότι ο Μπετόβεν είναι ένας "τιτάνας" της κλασικής μουσικής υποδηλώνουμε κάτι θετικό, εννοούμε μέγας, τεράστιος, κορυφαίος. Οι τιτάνες όμως και η τιτανική φύση δεν είχαν αυτό το νόημα για τους αρχαίους μας, με πρώτο-πρώτο τον Πλάτωνα. Στους "Νόμους" του, (701c), οι Τιτάνες χαρακτηρίζονται όντα σε πρωτόγονη κατάσταση, που ούτε υπολόγιζαν, ούτε υπάκουαν σε νόμους και θεούς. Ο Πλάτωνας, επικρίνοντας πολλούς σύγχρονούς του, τους κατηγορεί ότι μιμούνται την τιτανική φύση. Μάλιστα πρωταίτιους της ανομίας, της ασέβειας και της ασυδοσίας θεωρεί τους μοντερνίζοντες μουσικούς (!), που ανακάτευαν απρεπώς τα χωριστά είδη μουσικής, αρκούμενοι μόνο στο ευχάριστο αποτέλεσμα. (Πάλι καλά που είχαν έστω αυτό το κριτήριο!) Απο το ρήμα τιταίνω, δηλαδή τεντώνω, απλώνω, έρχεται ο τιτάνας. Ασεβείς, άνομοι και ασύδωτοι απλοχέρηδες υπήρχαν πάντα, σ' αυτό να συμφωνήσω με τον Πλάτωνα. Όχι όμως να ρίξω το φταίξιμο στους μοντέρνους καλλιτέχνες! Εκλαμβάνω ως μια απλοϊκή όσο και άδολη απόδοση ευθύνης αυτή την άποψη του Πλάτωνα. Για την ασέβεια, την ανομία και την ασυδοσία των σύγχρονων Τιτάνων συνήργησαν πολλοί περισσότεροι και πολύ πιο δόλιοι, άλλοτε για λογαριασμό συμφέροντος και εξουσίας και άλλοτε για τα καπρίτσια της διανόησης. Αν έπρεπε να σκεφτώ για τον 20ό αιώνα το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα "αποτιτάνωσης", στην αρχαία, πλατωνική του εκδοχή, δεν θα έκανα το σφάλμα να πάω στις ασθένειες του μαστού ή του προστάτη (αποδίδεται και έτσι στην ιατρική ορολογία η ασβέστωση - η calcification) αλλά, δυστυχώς, θα μου ερχόταν στο νου τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και κάθε άλλη φασιστική και ολοκληρωτική φρίκη. Στις μέρες μας, εδώ να, βλέπω διάσπαρτα, ανησυχητικά φαινόμενα τιτανισμού αλλά και πολλές "αποτιτανώσεις" - ασβεστώσεις σε νοοτροπίες, λειτουργίες και διαπροσωπικές σχέσεις.

21

Ο Μπαλζάκ έλεγε πως η τύχη, και δε νομίζω ότι θα το περιορίζαμε μόνο για το Παρίσι της εποχής του, ήταν απλώς υπόθεση πλήθους γνωριμιών. Αλλά... μόνο για τους επιτυχημένους! Ακολουθώντας την ιδια σκέψη του Μπαλζάκ θα έλεγα ότι, δυστυχώς, κανένα πλήθος "φίλων" στο FB δεν μπορεί να υποσχεθεί περισσότερη τύχη, απ' όση η πραγματική υποκείμενη (γιατί όμως όχι και η εικαζόμενη), επιτυχία. Συνεπώς, και φέτος λέω να ευχηθούμε όλοι, καλού-κακού, τύχη για τη νέα χρονιά, κυρίως σε όλους τους μικρούς διχτυάριδες, μα και σ' όλες τις μεγάλες τράτες!

19

Από τον αγαπημένο φίλο, συνθέτη και μελετητή του Ιάννη Ξενάκη, Νίκο Ιωακείμ, πήρα αυτές τις μέρες ένα σύντομο, 9λεπτο, νέο έργο του με τίτλο "Mich Nicht". Παρουσιάζεται στο Τρίτο Διαδικτυακό Φεστιβάλ της Εθνικής Λυρικής Σκηνής "Η μουσική του λόγου". Μουσική, κείμενο ο φίλτατος Νίκος. Σκηνοθεσία η Ζωή Ξανθοπούλου. Τους υπόλοιπους συντελεστές θα τους βρείτε στο βίντεο. Δύσκολος, όπως πάντα, αλλά, θεωρώ, σημαντικός. Ιδού : youtube.com, Η μουσική του λόγου-ΕΛΣ | Mich Nicht | The Music of Language-GNO| Full Performance

24

Εμείς εδώ τον Μαρκ Χόρβαθ δεν τον ξέρουμε, τον ξέρουν όμως οι Αμερικανοί, ιδίως οι άστεγοι. Μολονότι διετέλεσε μάνατζερ σε κανάλια τηλεόρασης, αναγκάστηκε να ζήσει επί χρόνια την οδυνηρή εμπειρία του homelessness. Ιδρυτής της ΜΚΟ "Invisible people" καθώς και της ομώνυμης σειράς συνεντεύξεων με πρόσωπα που βρισκονται σε άστεγη κατάσταση, όπως : Η Αμάντα από το Σιάτλ https://youtu.be/xYShiXMGULE Και η Σαρμέν στη Ν. Υόρκη https://youtu.be/2sP8lx1M9Zo youtube.com Living under a Bridge Doesn't Stop This Seattle Homeless Woman from Staying Positive.