ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΣΤΟ FACEBOOK - ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2021

 

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

1

Ο ήλιος από τους απέναντι λόφους του Ελαφολίμανου βγήκε στις εξίμισι κατακόκκινος, μέχρι τις εφτά πάρα δέκα είχε κιτρινίσει απ’ την κουβέντα του μαζί μου και στις εφτάμισι πια με έψηνε. Οι ερμηνείες για την ύφεση που ζούμε, ιδίως στην Εποχή του COVID-19, στην οικονομία - και που για τις ΗΠΑ είναι γύρω στο έξι και για την Ευρώπη γύρω στο εφτά τα εκατό - είναι και πάλι ένα μωσαϊκό από σπεκουλάτσιες. Ας πούμε: φταίει η αβεβαιότητα λόγω υπέρμετρης διόγκωσης τόσο του ιδιωτικού όσο και του δημόσιου χρέους, φταίει ο προστατευτισμός που προκάλεσε συρρίκνωση του διεθνούς εμπορίου, φταίει το πολεμικό κλίμα στη Μεσόγειο, κι άλλες, να μην κουράζω. Η αλήθεια είναι ότι ο ρυθμός ανάπτυξης στο τέλος ήδη του 2019, συγκριτικά με την προηγούμενη δεκαετία, βρέθηκε να είναι μειωμένος πάνω από 20%. Η τάση λοιπόν της παγκόσμιας οικονομικής επιβράδυνσης, πέρα από τις παρεμπίπτουσες αιτίες, δημιουργεί ερωτήματα για το πόσο μακριά θα πάει, πόσο αναστρέψιμη μπορεί να είναι, πόσο επιθυμητή και ελεγχόμενη ίσως είναι και, τέλος, τι λογιάς ανάπτυξη ψάχνουμε.

3

Κάνω μια ακροβατική υπόθεση εντοπισμού των απαρχών του "ηθικού πλεονεκτήματος" στην αρένα του 9ου, 10ου και 11ου αιώνα. Πολιτικοθρησκευτικής έμπνευσης επινόηση του δυτικού χριστιανισμού, πήγασε από τη σκέψη του Αυγουστίνου. Η ιδέα, ζυμωμένη και από τα χέρια του Έβδομου Γρηγόριου, αφηγείτο ένα παπικό κράτος "του Θεού", το οποίο θα μπορούσε να καλύψει, μέσω της οικουμενικότητας, τα ηθικά αλλά και οργανωτικά, επομένως οικονομικά κενά. Ίσως ήταν ένα αφήγημα παράκαμψης του κοσμικού έθνους, ο οραματισμός μιας νέας οικονομίας, ενός καπιταλισμού ο οποίος από τη γέννηση του θα είχε διαπαιδαγωγηθεί στις χριστιανικές (παπικές) μονοκρατορικές αξίες. Ο Τρίτος Ιννοκέντιος πίστεψε ότι αρκούν τα δεσμά μιας ηθικής μονοκρατορίας για να ελέγχεται από την κλειστή, "σεσωσμένη" ιεραρχία αυτό που επερχόταν. Πέρα από ανόητο, θα φαινόταν και ηθικά σιχαμερό να απαριθμεί κανείς, ξεφυλλίζοντας το αγγλικό κτηματολόγιο του 1084, 60.215 φέουδα ! Την ίδια στιγμή, το πραγματικό παπικό κράτος ήταν μια τόση δα φεουδαλική κουτσουλιά. Φυσικά, σ' αυτή τη μινιατούρα οι κατακερματισμένες μικροφράξιες των ευγενών - καρδιναλίων - εκλεκτόρων είχαν το λόγο τους. Η εκκλησία, με φύση και δομή πολιτική, κοσμική, μπορούσε επί αιώνες να ισχυρίζεται, προφανώς με το εφεύρημα του "ηθικού πλεονεκτήματος", ότι η δική της πολιτεία αντανακλά κάτι από την Civitas Dei, ότι η δική της αγιοσύνη είναι ανώτερη από εκείνη πχ του Έκτου Ερρίκου, της "Αγίας" Ρωμαϊκής !!!

4α

Κανείς δεν θα συγχωρούσε όσα σωρεύτηκαν για να φτάσει η χώρα μας στην επαίσχυντη 4η Αυγούστου. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα έλεγε κανείς ασυγχώρητη την "αμεριμνισία" του πολιτικού κόσμου όταν διάβαζε στον πρωινό "Ριζοσπάστη" τη ρητή προειδοποίηση ότι εντός της ημέρας θα κηρυχθεί δικτατορία. Πού το ήξερε; Μήπως δύο μέρες πριν ο Μεταξάς δεν είχε συναντηθεί με τον πρεσβευτή της Μ. Βρετανίας και στη συνέχεια διαβεβαίωνε τους στενούς συνεργάτες του ότι από τους Βρετανούς δεν υπάρχει πρόβλημα; Το απόγευμα τα καφενεία στο Σύνταγμα γεμάτα κόσμο. Στις 8μμ έκτακτο υπουργικό συμβούλιο για να κηρυχθεί στρατιωτικός νόμος. Ήταν ένα κοινό μυστικό. Στους πρώτους που συνελήφθησαν ήταν ο Γληνός, ο Σβώλος, ο Θεμ. Τσάτσος κ.ά. Μία σύλληψη και σύντομη κράτηση είχε βιώσει και ο πατέρας μου. Τα σαΐνια του Μανιαδάκη κάποιες πληροφορίες είχαν για φιλικές σχέσεις του με ηθοποιούς του Βασιλικού Θεάτρου, φακελωμένους ως "κομμουνιστές". Ήταν και διανοούμενος ο Θάνος, όλο και κάποιο απαγορευμένο βιβλίο θα βρήκαν στο σπίτι του. Είδε κι έπαθε ο Κωστής Μπαστιάς, γενικός διευθυντής τότε του Βασιλικού, άνθρωπος που τον εμπιστευόταν το μεταξικό καθεστώς, να πείσει τον Μανιαδάκη ότι δεν είναι επικίνδυνος εκείνος ο νεαρός ταλαντούχος ηθοποιός. "Στο τσακ γλύτωσα το ρετσινόλαδο" , μου 'λεγε ο καλός μου.

4β

Ο Αύγουστος ήταν κακός μήνας για την Τερουάν ντε Μερικούρ, για την οποία τόσο λίγα εμείς εδώ ξέρουμε και τόσα πολλά θα μπορούσαμε να πληροφορηθούμε. Υπήρξε σημαντική η ζωή της και ο αγώνας που έδωσε για να ακούγεται όχι μόνο ως πολίτις αλλά και ως γυναίκα.
Δεν θα φέρω εδώ πληροφορίες που μπορεί κανείς να βρει στο διαδίκτυο - και για διευκόλυνσή σας, θα πρέπει να την ψάξετε με το όνομά της στα γαλλικα (Théroigne de Mericourt).
Θα πω μόνο πως αυτή η προικισμένη γυναίκα της Γαλλικής Επανάστασης είχε ένα τραγικό τέλος στη διαβόητη Σαλπετριέρ, ως "τρελή" βεβαίως, μετά από μια ταπείνωση που τα ίδια τα "παιδιά" της Επανάστασης και μάλιστα γυναίκες, της έκαναν όταν ο ελεύθερος αυτός άνθρωπος, πέρα από τους γιακοβίνους θέλησε να συναναστραφεί και γιρονδίνους. Μα και οι μοναρχικοί, τι δεν της είχαν σούρει για την ηθική της.
Αυτή η σπουδαία προσωπικότητά, την οποία προσπάθησε να βοηθήσει ο Μαρά αλλά και ερωτεύθηκε ένας σκληρός φιλομοναρχικός ανακριτής της, έχει απαθανατιστεί και ως ηρωίδα ομώνυμου θεατρικού έργου του Πολ Ερβιέ αλλά και στο βιντεογκέιμ Assassin's Creed Unity, (γι αυτό, για λίγο περισσότερο σεβασμό για τα κρυφά χαρτιά των ψηφιακών παιχνιδιών), θέμα στο οποίο είναι εξπέρ ο αγαπημένος μου φίλος τόσο στον πραγματικό κόσμο όσο και στον εικονικό, του fb, Πάνος Β.

6

Εκείνο το βράδυ είχε διαταχθεί υποχρεωτική φωταψία σε όλους τους δρόμους, ακόμα και τους πιο ερημικούς. Και ενώ λίγο πριν οι τελάληδες διέτρεχαν όλες τις συνοικίες φωνάζοντας "είναι θάνατος", μέσα στα σπίτια οι άνθρωποι της βιοπάλης προσπαθούσαν να παρηγορηθούν - διότι την καταδίκη μόνο ελάχιστοι μικρόμυαλοι μπορούσαν να την καταπιούν έτσι τραχιά και ωμή όπως ήταν. Αλλά για τις συναισθηματικές αμφιθυμίες είχε εφευρεθεί το ύπατο επιχείρημα. "Είναι ζήτημα ανθρωπισμού!" Το είχε επινοήσει ο άνθρωπος που, παρά τη διαβόητη σκληρότητά του δεν ένιωθε λιγότερη ανατριχίλα και άγχος από άλλους, μετριοπαθέστερους, την στιγμή που η Εθνοσυνέλευση έπαιρνε την απόφαση. Δεν ήταν καθόλου εύκολη. Είχαν περάσει εξάλλου ήδη τρία χρόνια από την πρώτη εισβολή στις Βερσαλίες. Τρια χρόνια τώρα περίμενε τη μοίρα του ο Λουί στο χαμηλού προφίλ παλάτι του Κεραμεικού. Ήταν Αύγουστος όταν για πρώτη φορά η λέξη "ανθρωπισμός" χρησιμοποιήθηκε με τόσο μπαγάσικο τρόπο. Εισηγητής της ο Ροβεσπιέρος. Στη μέση, μεταξύ ανθρωπισμού, που σήμαινε άμεση εκτέλεση και επιείκειας που σήμαινε αναβολή της, πρωταγωνιστής, ο πολίτης "Καπέτος", πλέον, αυτός ο άνθρωπος καλών προθέσεων και βουδιστικής γαλήνης, ο βασιλιάς της Γαλλίας που στάθηκε ατάραχος, όπως δήλωσε ο δήμιος του, μπροστά στη γκιλοτίνα...

7

Εφτούνο το διάσημο το ανιψούδι μου στο Αμέρικα, ο Nicolas Christakis, που απ' το Χάρβαρντ στο Γέιλ πηγαινοέρχεται, εντάξει, γράφει ωραία βιβλία ιατρικής κοινωνιολογίας και πολλά ενδιαφέροντα άρθρα σε επιστημονικά περιοδικά και στις γκουγκλολόγιες βάσεις και στο παμπμέντ και χαίρομαι να τα διαβάζω. Αλλά το άρθρο που γράψανε το 2017 στο Χάρβαρντ Μπίζνες (Α)ριβιού, μαζί με τη Χολι Σακία, καθηγήτρια δημόσιας υγείας στο Σαν Ντιέγκο για τις επιδράσεις του Facebook δε με βρίσκει σύμφωνο. Ακούς, Νίκο, ελπίζω να διαβάζεις τον μπάρμπα-Θανάση καμιά φορά! Λοιπόν, λέτε σ' εκείνο το άρθρο, ότι από τις έρευνες που εκάματε, βγαίνει ολοτσούτσουμο το συμπέρασμα ότι όσο περισσότερη φιλική παρέα κάνει κάποιος με πραγματικούς ανθρώπους τόσο περισσότερα ευεργετικά αποτελέσματα υπάρχουν για την υγεία του. Ενώ όσο περισσότερο φεισμπουκιάζεται τόσο όλο και κάτι θα του τη σπάσει και θα τον χολιάσει. Διαφωνώ ανιψιέ! Πρώτα - πρώτα, εντάξει, να μιλάς για τη χάρη του ζωντανού είναι κοινότοπο. Άσε που και στις ζωντανές παρέες τα σπασίματα δεν τα γλυτώνεις. Ύστερα, με τις μοναξιές που έχουν πλακώσει, ιδίως τώρα με το coronoproblema, τι να σου κάνουμε, πάλι καλά που το έχουμε κι αυτό το ριμάδι. Τέλος, πεντε λάικ πάνω, τρία κάτω δε νομίζω ότι είναι λογαριασμός που προκαλεί αναγούλα. Άσε που βλέπω κάτι πάμπλουτους με χιλιάδες φίλους, εκατοντάδες λάικ και δεκάδες προωθήσεις. Αυτά είναι βαπόρια που δεν τα κουνάει φουρτούνα. Εγώ, πάλι, με τη βαρκούλα μου είμαι τυχερός. Θεωρητικά η χειρότερη κακοκαιρία για μένα είναι η σιγή ασυρμάτου από κάποιους φίλους. Αλλά εγώ, έχω τη βολική και ευχάριστη αυταπάτη ότι με διαβάζουν κρυφά, με εκτιμούν, με σκέφτονται, με υπολογίζουν απλώς, προτιμούν το "μακριά κι αγαπημένοι". Εγώ, ανιψιέ, αυτή την πλάνη βάλσαμο τη θεωρώ και το fb πιστεύω δε μου κάνει κακό στην υγεία μου!

10

Σε εποχές εξατομίκευσης όλο και λιγότερο τίθεται το ερώτημα "πού ανήκω, με οργανικό τρόπο, κοινωνικά, έξω από την οικογένειά μου και ίσως την ομάδα με την οποία αναπόδραστα βιοπορίζομαι". Η ομάδα των φίλων μου δεν διαθέτει το στοιχείο της υποχρεωτικής δεσμευτικότητας γι αυτό και το ανήκειν είναι πολύ χαλαρό και ενδεχομενικό, ενώ με τους συνδημότες μου που πληρώνουμε από κοινού δημοτικά τέλη ο δεσμός είναι μεν υποχρεωτικός αλλά όχι οργανικός. Κάποιοι θεωρούν ότι τα κριτήρια αυτά πληρούνται ανήκοντας σε μια αθλητική ομάδα. Άλλοι, πάλι, αν ανήκουν σε ένα πολιτικό κόμμα ή σε μία ιδεολογική παράταξη. Το ίδιο πιστεύει η πλειονότητα των πολιτών, υποθέτω, για την υπηκοότητα που έχει, για την πατρίδα στην οποία γεννήθηκε ή που επέλεξε για να ζήσει και να σταδιοδρομήσει. Το αίσθημα του ανήκειν είναι ευρύτερο του συγγενικού δεσμού, είναι συμβολικής τάξης και πολιτισμικά φαίνεται να τον υπερκαθορίζει, αλλά φαντασιακά, οι ταυτίσεις μπορεί να γίνονται τόσο ισχυρές ώστε να προκαλούν επιθυμία το ανήκειν να βιώνεται εντέλει ως συγγένεια. Αυτό το ζήτημα πονοκεφάλιασε πολλούς βικτωριανούς φιλοσόφους, αρχαιολόγους, ιστορικούς, κοινωνιολόγους, εθνολόγους και λοιπούς ερεβοδιφούντες στα άδυτα του μπιγκ μπανγκ του κράτους ή του πρωτοκράτους ή, έστω, του ατελούς ανώριμου κράτους. Περί αυτών και οι σκέψεις που θα ακολουθήσουν.

11

Σκόπευα τις ανησυχίες μου της προηγούμενης ανάρτησης να τις εντοπίσω σε μια πολύ συγκεκριμένη θεωρητική διαμάχη του 19ου αιώνα, σε ένα ζήτημα ξεπερασμένο και αδιάφορο σήμερα, ζήτημα αστερίσκων και υποσημειώσεων, σχετικά δηλαδή με κάποιες παλιότερες ερμηνείες για τα αντιδάνεια μεταξύ του πολιτικού και του συγγενικού ανήκειν. Μερικά τέτοια ντεμοντέ θέματα μου αρέσουν πολύ. Όμως, απο συνομιλία με φίλη, τέθηκε το τεράστιο και οπωσδήποτε αδύνατο να συζητηθεί στο fb ερώτημα, "τι σημαίνει ανήκω, από που πηγάζει η ανάγκη του ανήκει και άραγε υπάρχει καν τέτοια ανάγκη". Είναι από κάθε άποψη υπερχειλίζον ερώτημα, θα προϋπέθετε συνέδρια επί συνεδρίων. Ας δεχτούμε όμως ότι υπάρχει, δεν αμφισβητειται το ανήκειν σε κοινωνικούς και πολιτικούς θεσμούς, σε συμβολικά συστήματα, σε ομάδες βιοπορισμού και συμβίωσης, σε δίκτυα, κλπ. Αφορμή πάντως στάθηκε η ανακίνηση αυτή να εκτιμήσω οτι το ερώτημα του ανήκειν, ιδίως όταν πάει στη ρίζα του, είναι "σύγχρονο"ερώτημα, γέννημα νεωτερικό και μάλιστα τόσο πιο κοντά στο πρόσφατο παρόν όσο περισσότερο τίθεται ως ριζική ατομική αμφιβολία ή στην εκδοχή που θέτει ο Ας Αμιν, στη "Χώρα των Ξένων" του, μήπως είναι ένα ανήκειν εντέλει "σε μια γη ξένων". Έχω την επιθυμία να παραμείνω στο θέμα ώστε να φτάσω επιτέλους και στα "σκουπίδια" του 19ου αιώνα.

12

Τώρα, ας εκφράσω μια σκέψη μου πάνω στις ερμηνείες των "αντιδανείων" (όπως εγώ τα αντιλαμβάνομαι και τα ονομάζω), μεταξύ του πολιτικού και του συγγενικού ανήκειν στα αρχαϊκά πρωτοκράτη αλλά και με ενδεχόμενες προεκτάσεις. Μια διαφωνία συγκροτήθηκε στη δεκαετία του 1920 από αρχαιολόγους και φιλολόγους του Κέιμπριτζ, αναφέρομαι ενδεικτικά στους Άντριους, Γκάρντνερ και Kέαρι, κατά των θεωριών των Μόργκαν, Ένγκελς, Τόμσον, τις οποίες κάποιοι από εμάς μελετούσαμε μανιωδώς στις αρχές των σέβεντις ! Οι δυο τελευταίοι στήριξαν τις θεωρίες τους για το πέρασμα από τη φυλετική οργάνωση στο πρωτοκράτος, πέρα από τα ευρήματα του Μόργκαν, κυρίως, σε μεγάλο βαθμό, στον Αριστοτέλη.
Μολονότι ερμήνευσαν το κράτος ως μια αποσπασμένη, αλλοτριωμένη από την κοινωνία οργάνωση, ταξική και βίαιη, θεώρησαν ότι το σχίσμα του από την κοινωνική του μήτρα διόλου δεν εμποδίστηκε από το γεγονός ότι θεμέλιό του παρέμενε η συγγένεια. Ότι δηλαδή η φυλετική οργάνωση της αρχαϊκής κοινωνίας δεν αποτέλεσε εμπόδιο στο σχηματισμό του πρώτου ταξικού κράτους. Και συγγενείς και όταν έρχεται η ώρα της εξουσίας ξένοι !
Οι εν λόγω όμως αρχαιολόγοι του Κέιμπριτζ υποστήριξαν, αντίθετα, πως οι φρατρίες και οι φυλές ήταν στην πραγματικότητα "πολεμικές ομάδες", δηλαδή ομοσπονδίες πολέμαρχων, που ο καθένας είχε τη δική του πολεμική ορδή. Η συγγένεια δεν έπαιζε κανένα ρόλο σ αυτές τις ομάδες.
Ήταν ένα είδος "συσσωματώσεων", για να θυμηθώ έναν όρο του αειμνήστου ιστορικού του δικαίου Νίκου Πανταζόπουλου, μια αστική κοινωνία συμφερόντων και ηρωικού ήθους, δομή την οποία έσπρωχναν πίσω στο χρόνο, μέχρι τους χρόνους της μυθολογίας. Μια τέτοια πολεμική ομάδα Δωριέων συμβόλιζε πχ ο γενάρχης "Ηρακλής", ο "Περσέας", απόγονος του Άβαντα και του Δαναού, επομένως της Έλληνο-αιγυπτιακής συγγένειας, ο "Θησέας" αθηναϊκής και ποσειδώνειας, επομένως θαλάσσιων και ναυτικών συνασπισμών, κοκ.
Οι μελέτες των γενεαλογικών δέντρων υπό αυτή τη σκοπιά γίνονται οδικοί χάρτες των επιγαμιών, των συγκρούσεων και των επικρατήσεων νέων αρχηγών πάνω στους ηττημένους.
Οπότε, το μεγαλύτερο μέρος της μυθολογίας μπορεί, θεωρητικά, να τεθεί σε ιστορικιστικά ερμηνευτικά σχήματα. Γιατί ήθελαν οι αρχαιολόγοι του Κέιμπριτζ να απαλλάξουν τη φυλή και τη φρατρία από τη βάση της συγγένειας έχει εξήγηση, που πάει όμως μακριά. Είναι επίσης εντυπωσιακό πόσο ο συνιδρυτής του "μαρξισμού" Φ. Ένγκελς αλλά και ο μαρξιστής Τόμσον κρατήθηκαν στις πληροφορίες του Αριστοτέλη και δεν βρήκαν ασυμβίβαστη τη συνύπαρξη φυλετικής συγγένειας με τον σχηματισμό του ταξικού αρχαίου κράτους.
Η ιδέα της όσμωσης μεταξύ του συγγενικού ανήκειν και του κρατικού ανήκειν έχει ενδιαφέρουσες προεκτάσεις, εφόσον η σκέψη δεν τρομοκρατείται από προκατειλημμένους και άσχετους με το συγκεκριμένο ζήτημα συνειρμούς. Χαρακτηριστικό είναι δηλαδή ότι η αττική φυλετική οργάνωση (4 φυλές, 3 φρατρίες ανά φυλή, 30 γένη ανά φρατρία) στέγασε μεν ολιγαρχικά και τυραννικά καθεστώτα αλλά και την κοινωνικά δικαιότατη σολώνεια σεισάχθεια και τις δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις του Κλεισθένη. Διότι, όσο κι αν με αυτή την τελευταία έγιναν οι δήμοι, ο τόπος και η γειτονία δηλαδή, στοιχείο σημαντικότερο των γενών και των φρατριών, ωστόσο, το ξέρουμε κι από τη δική μας συγχρονη εμπειρία, οι δήμοι και οι οικισμοί ήδη πριν τον Κλεισθένη είχαν φτιαχτεί από συγγένειες. Η διαφορά που έκανε η μεταρρύθμιση του Κλεισθένη ήταν ότι ο παραστάτης σου τώρα στη μάχη μπορούσε να είναι κάποιος ξένος που είχε πολιτογραφηθει δημότης, ανήκοντας έτσι πια στη δική σου "φυλή". Χώρια που ένας δημότης Αλεύς ή Αραφήνιος θα έβρισκε στον Ικάριο που εγκαταστάθηκε και πολιτογραφήθηκε επίσης ως Αραφήνιος, έναν "συγγενή", αφού αμφότεροι ανήκαν στην κλεισθένεια Αιγηίδα φυλή! Η αλήθεια είναι όμως ότι με αυτές τις αλλαγές, όχι μόνο στην Αττική αλλά και στα πολλά άλλα μέρη, την εξοικείωση την καλλιεργούσε από καιρούς παλιότερους ο θεσμός της υιοθεσίας. Ο υιοθετημένος γινόταν ισάδελφος και οργανικό μέλος του γένους και της φυλής, όχι μόνο στην αρχαϊκή Ελλάδα αλλά και στους Ιροκέζους της Αμερικής και σε άλλες φυλές.
Τεράστια η σημασία της υιοθεσίας στα αντιδάνεια συγγενικού και κρατικού ανήκειν ! Αυτή όμως είναι μια άλλη πάλι ιστορία.
Σχόλια αύριο όμως γιατί η ώρα πήγε μεσάνυχτα! Ευχές για το Δεκαπενταύγουστο σε όλους τους φίλους!

17

Αυτή πάλι η νέα φρίκη του Κιμ Γιονγκ Ουν, που θέλει να ταΐζει τους Βορειοκορεάτες με τα ίδια τους τα σκυλάκια...
Ότι οι Απωανατολίτες είναι παμφάγοι το ξέρουμε. Αλλά όχι, ο ηγέτης ήθελε να πει και ότι "ο σκύλος στο σπίτι είναι παρακμιακή αστική ιδεολογία".
Κιμ, μπράβο ρε μεγάλε, προσθέτεις, τέτοιο πράμα στα Άπαντα της μαρξιστικής σοφίας δεν υπάρχει ...
Τέτοιον εμπλουτισμένο μαρξισμό, μάσαλά και στους ηγέτες γύρω-γύρω, έχουμε μπόλικο τελευταία...

18

Το 19ο Συνέδριο έγινε το 2017, ακούγεται παλιό, αλλά αν σκεφτεί κανείς ότι το 20ό θα πάει το 2022, κάθε πέντε χρόνια γίνεται, τι να κάνω, διαβάζω την ομιλία του Προέδρου Χσι του 2017, διότι, κάτι μου λέει, ότι οι Κινέζοι θα μας το πουλήσουν μια μέρα αυτό.
Όταν είσαι τεράστιος και δυνατός μπορείς να λες ό, τι σου 'ρθει και όλοι κοιτάζουν το ηλιοβασίλεμα.
Διαβάζω λοιπόν κι εγώ σ αυτό το σούπερ επίσημο κείμενο, ότι αυτή τη στιγμή η Κίνα βρίσκεται στο Πρώτο Στάδιο του Σοσιαλισμού. Ακριβώς! Και μάλιστα επί τη βάσει του Κομμουνιστικού Μανιφέστου και του Προγράμματος της Γκότα! Ούτε ένα "και" δεν έχει πειραχτεί από τον μαρξισμό - λενινισμό που, όπως το ΚΚΚ δηλώνει, εμπνέει και καθοδηγεί αυτή τη στιγμή που μιλάμε την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην Κίνα.
Μωρέ εγώ τρώγομαι, να δεις που θα έρθει κι εδώ μια μέρα αυτό και δεν ξέρω τότε ποιος θα έχει προλάβει να γίνει ο αποκλειστικός αντιπρόσωπος...

19

Και αποφεύγω να είμαι σκληρός... Δεν υπάρχει ιδεωδέστερος συνδυασμός για τον εκδότη και τον αναγνώστη από το βιβλίο - βαζελίνη. Να το πίνεις νερό, μονορούφι, ασκάλωτα, με τέταρτη στην κατηφόρα και μετά να λες στον εκδότη, πιάσε άλλο ένα τέτοιο . Οι συνταγές στα βίπερ και στα νόρα έτσι δεν ήταν; Και ο συγγραφέας; Ιδίως ο νέος και με πεντιγκρί "ηθικού πλεονεκτήματος"; Κάποιοι δηλώνουν καθαρά πως θέλουν να ζήσουν από την πένα τους. Οπότε, οι λογαριασμοί είναι καθαροί. Κείμενο με πολύ βαζελίνη. Η βασίλισσα βαζελίνη, που ενώνει ηδονικά την τρόικα εκδότη, συγγραφέα, κοινού. Ο χημικός τύπος αυτής της συγκεκριμένης βαζελίνης έχει σαν βάση τον άκρατο υποκειμενισμό, τον ρυπαρό, κακοπληρωμένο και νουάρ καρτεσιανισμό του ντετέκτιβ αλ αμερικέν, του μηδενιστή ομορφάντρα που όλο και κάποια άγρια γκόμενα θα του πέσει καθώς εκείνος απαθώς περιφέρεται στον γεωμετρικό τόπο της παντελούς απουσίας έκπληξης. Και είναι ανάγκη να διαλέγει (ο συγγραφέας) τόπους μεγάλης προσκυνηματικής αξίας; Φιλήδονος αυτισμός, με όλο και κάποιο χαρτζιλίκι στην τσέπη (σιγά μη ζήσει από τους πελάτες - αναγνώστες), ναρκισσισμός ακόμα και για τα τοστάκια που τον συντηρούν ζωντανό και στη γωνία να σου και η εξομολόγησή του για το απορρυπαντικό πλυντηρίου που προτιμά...

20α

Στο συγκεκριμένο επάγγελμα ο πελάτης δεν πρέπει να πει δύο φράσεις.
Η μία είναι "γιατί δε φοράτε μάσκα, δε σας φοβίζει ο κορωνοϊός";
(Έτσι κι αλλιώς οι περισσότεροι πελάτες κρατάνε πέντε μέτρα απόσταση. Εγώ πάντως την έχω στο ευγενικό ένα - ενάμιση μέτρο, όπως με όλο τον κόσμο.)
Η δεύτερη, αν ο επαγγελματίας τον ρωτήσει "πώς τη βλέπετε την κατάσταση", να ΜΗΝ απαντήσει ποτέ:
"Σκατά".
...
Σε κανένα τεταρτάκι η δουλειά έχει τελειώσει. Αυτές οι τρόμπες ρουφάνε ρινόκερο.
Στενάχωρη η ουσία του προβλήματος όλης της Ανατολικής Ακτής, τρίτη δεκαετία του 21ου, ας την αφήσουμε αυγουστιάτικα...

20β

Ο Αύγουστος εξελίσσεται ευχάριστα. Από σήμερα πλακώνει το ασκέρι του Δράμαλη. Με εξαίρεση τον μικρό μου γιο, που την έκανε για Σέριφο με την κοπέλα του, οπότε θα λείπει απ' την ομάδα. Έχουμε λοιπόν, τον μεγάλο μου γιο με την οικογένεια του, τα εγγόνια, τους συμπέθερους, κάποιους φίλους, είτε από τα βάθη της Αβύσσου είτε από τα Μεσόνερα. Ένα 2μερο εδώ, Καλλιτεχνούπολη, με αφορμή τα γενέθλια του Αλέξη στις 22. Αθροιζόμενοι όλοι, μόνιμοι και περαστικοί, φτιάχνουμε θερινό τμήμα του Παλαί ντε Νασιόν. Υπάρχουν κρεβάτια, υπάρχουν μουσικά όργανα, υπάρχει θάλασσα κοντά, οίνος, κάρβουνα και σχάρες. Τα υλικά της ευτυχίας συγκεντρωμένα! Κομμάτια του dasein έτοιμα να καλπάσουν κι αυτά, όπως πολλά άλλα, από σήμερα προς την ευδαίμονα α-λήθεια !