Ανάμνησις Φανερώσεως

Το παρακάτω ποίημα του Αντώνη Ζέρβα δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ 2005 και αφορούσε τη Γιουροβίζιον και την απροκάλυπτη υποταγή των επίσημων φορέων και επικοινωνιακών μέσων στο θεσμό αυτό που ταύτιζε την Ελλάδα με τη χειρότερη έκφανση της κοινωνίας του θεάματος και του πλουτισμού.
Δεν μπορούσα, μέρες που ‘ναι, να μην το θυμηθώ.
Το αναδημοσιεύω, δυστυχώς μονοτονικό, με τη βέβαιη ελπίδα ότι χρειάζεται όσο ποτέ.



Αντώνης Ζέρβας

ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΗΝ 7η ΜΑΪΟΥ 2004

«Ανάμνησις Φανερώσεως»

Ο Πατριάρχης Κ/πόλεως δέχεται στο Φανάρι τον περιβόητο τραγουδιστή Λάκη Νουβά με τις φιλοφρονήσεις που θ’ άρμοζαν σ’ έναν πασά ή στον κυρ Παπαδιαμάντη.

Ο περιβόητος τραγουδιστής τα ‘χει χαμένα και γελάει διαπρεπώς, ούτε αυθάδης, ούτε ταπεινός.
- Όλοι πρέπει να γίνουμε νήπιοι, θα σκέπτονται κι οι δύο. –Προσεύχομαι καθημερινώς δια την νίκην σου, λέει ο Πατριάρχης.

Τι εννοούσε άραγες ο Ντοστογιέφσκη, όταν έγραφε: «Δεν επιτρέπεται ν’ αφήσουμε το Πατριαρχείο της Κ/πόλεως στα χέρια των Γραικών»;

Όλη η Ελλάδα ακουμπάει πάνω στο στήθος του Νουβά. Όλη η Ελλάδα προσβλέπει στα μεριά της ορχηστρίδας του – κι εγώ πρώτος πρώτος.

«Μόνο η Ελλάδα μπορεί να κρίνει την Ευρώπη» έγραφε ο αθώος Σαραντάρης και προσυπέγραφε ο γέρων Λορεντζάτος.

-Η τρέλα δεν πάει στα βουνά, έλεγε η μάνα μου σαν όλες τις γυναίκες των βυζαντινών ή παιδικών μου χρόνων.


Δεν ξέρω πώς, ίσως γιατί με χτύπησε μια νοσταλγία, όλως τυχαία το απόγευμα, με κάτι παλιά τραγούδια του Πάνου Γαβαλά
μα σκέπτομαι την τρέλα του Ηλιογάβαλου ή Ελ-Γαβάλ και την πομπή με τον ορθό Φαλλό από τα μέρη της Ανατολής στη Ρώμη δια μέσου Βαλκανίων.

Ίσως να μην υπάρχουν κατά βάθος παρά τα δικαιώματα ενός απρόσωπου Φαλλού. Ίσως και όλα τα’ άλλα να ‘ναι μια τρέλα των βουνών. Μάρτυς ο Πατριάρχης της Κ/πόλεως.


Ο σκύλος μας στα τελευταία του. Πέφτει πάνω στις πόρτες και τους τοίχους. Τα κάνει όπου βρει. Χτες βράδυ, εκεί που άκουγα τον Γαβαλά, κουτρουβαλιάστηκε στη σκάλα, σα να θυμήθηκε παλιές τρεχάλες, το ποίμνιο και τη Σχολή της Χάλκης.