ΕΠΙΘΥΜΙΑ
ΚΑΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ - ΕΓΩ ΚΑΙ Ο ΑΛΛΟΣ
1η
φάση: Η αναζήτηση του άλλου
Η
επιθυμία για τον άλλο εκφράζεται με την
αναζήτηση συναισθημάτων στο πραγματικό.
Ο
εσωτερικός μηχανισμός που αναπτύσσεται
αναπαράγει και συντηρεί τη βιωμένη
τραυματική σχέση με την αλήθεια.
Η
μεγάλη απώλεια έχει εσωτερικευθεί,
βουβά, αθόρυβα. Χωρίς επικοινωνία. Χωρίς
θρήνο.
Οι
βιολογικοί γονείς δημιούργησαν το
ανερμήνευτο κενό. Οι θετοί γονείς
δημιούργησαν το ασφυκτικό περιβάλλον
των συναισθημάτων.
Η
επιθυμία αναμετράται με το φόβο και την
ενοχή που δημιουργούν οι υπέρμετρα
πολλοί κανόνες. Δραπετεύει με συμμάχους
τη μυστικότητα, την ανειλικρίνεια και
το ψέμα.
Όλα
υπάρχουν και ταυτόχρονα αμφισβητούνται.
Έχει όμως διαταραχτεί η κανονική πορεία
των πραγμάτων.
Το
πραγματικό έχει διασπαστεί.
Το
αβάσταχτο ταξίδι της ταυτότητας έχει
ξεκινήσει.
Ο
λόγος απών. Κυρίαρχη η σιωπή.
2η
φάση: Η δύναμη πάνω στον άλλο
Παράλληλες
πραγματικότητες συνυπάρχουν, σχεδόν
με φυσικότητα.
Οι
σχέσεις παύουν να είναι ένα ανοιχτό
παιχνίδι και παίρνουν μορφή εξουσίας
πάνω στον άλλο.
Η
αυτοπεποίθηση προϊόν της κοινωνικής
ανωτερότητας και της ερωτικής επιβεβαίωσης
επιβάλλει άνισους κανόνες στη
διαπροσωπική σχέση και ξεγελά.
Η
επιθυμία ικανοποιείται όταν ο άλλος
γίνεται κτήμα.
Μέσο
είναι το σώμα.
Η
μορφή ελέγχει το περιεχόμενο.
3η
φάση: Δεν μπορώ να είμαι κάτι
Ότι
δεν ικανοποιείται από το πραγματικό το
αναλαμβάνει το φαντασιακό.
Η
επιθυμία στο πραγματικό ματαιώνεται.
Η
επιθυμία στο φαντασιακό διασώζεται.
Η
πραγμάτωση της επιθυμίας με ισότιμους
όρους έχει καταστραφεί και μαζί της
έχει παρασύρει και την πραγματική σχέση
με τον άλλο.
Ο
άλλος σαν επιθυμία προσωπικής πλήρωσης
μεταφέρεται στο φαντασιακό.
Ο
άλλος σαν κοινωνική καταξίωση παραμένει
πραγματικός και απορροφά την ενέργεια
για αναβαθμισμένη κοινωνική επιβεβαίωση.
Η
υιοθεσία σαν ισχυρή κοινωνική ταυτότητα
προσφέρει δύναμη και ανωτερότητα. Την
ίδια στιγμή ξυπνάει και το άγχος για
την απώλεια της.
Οι
βιολογικοί γονείς γίνονται ταυτόσημοι
της πτώσης.
Μετά
τη φυσική απόρριψη το άγχος της κοινωνικής.
4η
φάση: Αέναη μεταμόρφωση
Το
τραύμα της διττής ταυτότητας, ισοδύναμο
με «μη-ταυτότητα», καθορίζει την εξέλιξη.
Η
ανάγκη για κοινωνική επιβεβαίωση
καταγράφεται ισχυρότερη και σχεδόν
ταυτόσημη της προσωπικής λύτρωσης.
Επιθυμία για το «νέο» που θα εξαφανίσει
κάθε ίχνος του παρελθόντος.
Ο
άλλος επιλέγεται για να προσφέρει τη
λύτρωση. Ικανός για τη μορφή, δέσμιος
και ο ίδιος της δικής του μορφής,
προσφέρει μια διαρκή δημόσια παράσταση.
Αυτό
που ήταν προσωπική υπόθεση, βαθιά
επιθυμία και δικαίωμα έχει μετατεθεί
στον άλλο.
Τελευταία
πράξη ενός έργου με πολλά πρόσωπα όλα
άπιαστα και απροσδιόριστα μοιραία στο
χρόνο, μεταμορφώσεις μιας αμετάκλητα
διασπασμένης και μοναδικής μορφής
αδύναμης να βρει τη λύτρωση της.
Το
ά-λογο θριαμβεύει.
Έφη Ευστρατουδάκη
