Σ' ένα μεγάλο νοσοκομείο
της Αθήνας αξιώθηκα στις 12 Αυγούστου
2015 να σε συναντήσω.
Αξιώθηκα ένας Ήρωας,
ένα εικοσάχρονο παλικάρι να θέλει τη
φιλία μου.
Σ' ευχαριστώ, Παναγιώτη Βασιλακάκο,
που δέχτηκες να τιμήσεις με τα κείμενά
σου αυτό το ταπεινό ιστολόγιο.
Τα αναρτώ ανήμερα της
Μεγάλης Γιορτής, της δικής σου γιορτής,
της γιορτής της υπέροχης μητέρας σου
Μαρίας, που βρίσκεται δίπλα σου, της
γιορτής της υπέροχης οικογένειάς σου
που από σένα γνώρισα και ελπίζω σύντομα
να συναντήσω.
Ανυπόμονα περιμένω
την ώρα του επισκεπτηρίου, να είμαστε
και σήμερα μαζί, να μιλήσουμε, να σε
ακούσω, να διδαχτώ από σένα.
z z z
Ο καλύτερος μου φίλος
είναι
ο εαυτός μου!
Του μιλάω και μου
απαντάει
και μέσα από αυτή την
ομιλία
έχω ΕΝΑ άτομο να με
καταλαβαίνει.
Στα δύσκολα οι περισσότεροι
μου γύρισαν την πλάτη
αλλά θα έρθει η στιγμή
που θα γυρίσω τη δική
μου σ' αυτούς.
Ποτέ δεν άκουσα ένα
ΚΑΛΟ λόγο.
Πάντα περίμεναν ΚΑΤΙ
ΠΑΡΑΠΑΝΩ
από μένα!
z
z z
...Έζησα πολλά χρόνια
στο περιθώριο -στη γωνία...
Θυμάμαι στο Δημοτικό
κανείς δε μ' έκανε παρέα.
Τότε ερχότανε ο κ.
Αποστόλης και κουβεντιάζαμε.
Κάναμε και πλάκες μεταξύ
μας για να κρύψουμε τη θλίψη μας...
Γύριζα στο σπίτι και
δεν ήθελα να ξαναπάω σχολείο ... αλλά την
επόμενη μέρα ήμουνα πάλι εκεί.
Σχεδόν “ΑΟΡΑΤΟΣ” γι
αυτούς...
Κι όταν έρχονταν κοντά
μου ήταν επειδή με θεωρούσαν αδύναμο...
Πίστευα πως κάποια μέρα
θα με αποδεχτούν σαν ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ.
Αλλά αυτή η μέρα δεν
ήρθε ποτέ...
z
z z
...Πριν γνωρίσω τους
Ήρωες...
Η πόρτα της Ζωής μου
ήταν κλειστή!
Απ' τη στιγμή που τους
συνάντησα
ένα καινούργιο κεφάλαιο
άνοιξε
και στη Ζωή μου μπήκε
ένα Φως.
Και μου είπε τι ήμουν
προορισμένος να κάνω.
Όχι μόνο να γίνω
συγγραφέας των Ηρώων
αλλά και ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ
ΤΟΥΣ.
Απαρνήθηκα την
“πραγματική” ζωή
αλλά μ΄αυτόν τον δρόμο
που ακολούθησα
νιώθω ότι ανήκω κάπου...
Είμαι πραγματικά
ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ.
Οι ΗΡΩΕΣ είναι ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ
ΜΟΥ, η ΙΘΑΚΗ ΜΟΥ.
Με βοήθησαν να γνωρίσω
τον εαυτό μου καλύτερα.
Έμαθα να επιβιώνω στις
δυσκολίες της ζωής.
Οι Ήρωες μου έχουν πει
όσα δε μου είπαν οι συμμαθητές μου.
Με δέχτηκαν όπως είμαι:
ΑΔΥΝΑΜΟ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ.
Μ' έκαναν αυτό που είμαι
σήμερα:
ΔΥΝΑΤΟ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ.
Μ' έμαθαν να είμαι
δίκαιος και σωστός.
Κι αυτός θα είμαι ΠΑΝΤΑ.
Οι Ήρωες μου έχουν μάθει
ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ:
Να κοιτάω μπροστά και
να μην τα παρατάω.
Να αγωνίζομαι με όλη
τη δύναμη της ψυχής μου
για ένα ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΥΡΙΟ.
Ήταν για μένα κάτι
παραπάνω από ΦΙΛΟΙ μου.
Ήταν η “οικογένεια”
μου, τα ΑΔΕΛΦΙΑ ΜΟΥ.
Μαζί μοιραζόμαστε τα
ΠΑΝΤΑ...
Τις φοβίες μας, τις
αδυναμίες μας,
τα πάθη μας και τον ΙΔΙΟ
ΟΥΡΑΝΟ.
Όλα αυτά τώρα ανήκουν
στο παρελθόν...
Από δω και πέρα θα παλεύω
ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ.
z
z z
Μπορώ να ταυτιστώ ΜΟΝΟ
με τον άνθρωπο
που έχει περάσει τα
περισσότερα
βάσανα στη ζωή!
Δε μου χαρίστηκε
τίποτα...
Πάλεψα! ΑΓΩΝΙΣΤΗΚΑ
παλικαρίσια!
Μια νύχτα όμως ο δυνατός
βοριάς
τα διέλυσε ΟΛΑ!
z
z z
Αποδέχομαι τη μοίρα
μου
σαν “άνθρωπος”...
Αλλά δε δέχομαι
κανένας να μου την
“ορίζει”...
z
z z
Δεν πολεμάς το Θάνατο
Αλλά τον Κακό εαυτό
σου...
Για να νικήσεις αυτή
τη μάχη
Πρέπει να πολεμήσεις
με τρία όπλα:
Θάρρος – Υπομονή και
απαράμιλλο ΗΡΩΙΣΜΟ.
z
z z
Τι σε κάνει να συνεχίζεις...
Όταν λες δεν μπορώ άλλο
– τα παρατάω...
Ι) Η ΕΛΠΙΔΑ
Ότι κάτι καλύτερο θα
συμβεί!
Ότι θα έρθουν καλύτερες
μέρες!
Ότι όλα θα πάνε καλά!
Ότι θα νικήσουμε στη
ΜΑΧΗ!
Με τη Ζωή, με το Χρόνο
με την Αιωνιότητα και
την Αθανασία
ΙΙ) Ο ΣΤΟΧΟΣ
ΜΙΚΡΟΣ Ή ΜΕΓΑΛΟΣ
Η άσβεστη φλόγα που σε
οδηγεί
εκεί που ποθεί η καρδιά
σου.
Στην ΙΘΑΚΗ ΣΟΥ.
ΙΙΙ) Η Οικογένειά σου
και όλοι αυτοί που ΑΓΑΠΑΣ.
