Το βλήμα - μονόπρακτο για τον ελληνικό εμφύλιο

TO BΛHMA

© Μονόπρακτο των Θάνου Κωτσόπουλου και Έφης Ευστρατουδάκη για τον ελληνικό εμφύλιο.

Αθήνα 2015

Σκηνικό

Αφαιρετικό, μια σκηνή με διάφορα πεταμένα και ανακατεμένα αντικείμενα. Έπιπλα, ηλεκτρικά είδη, ρούχα κλπ αναποδογυρισμένα, στοιβαγμένα φύρδην μίγδην. Στο φόντο προβάλλεται ένα τοπίο που παραπέμπει σε σκουπιδότοπο όχι όμως ρεαλιστικό. Ένα τοπίο πληθώρας αντικειμένων -όχι σκουπιδιών. Ένα νεκροταφείο αντικειμένων. Ημίφως.

Από αριστερά μπαίνουν στη σκηνή δύο άνδρες όχι πάνω απ' τα πενήντα, ντυμένοι με φθαρμένα ρούχα, ελεεινή εμφάνιση αλλά όχι άθλιοι. Είναι δύο “αξιοπρεπείς” συλλέκτες παλιών αντικειμένων. Προπορεύεται ο (G) Τζι. και έπεται ο (D) Ντι. Κρατάνε φακούς για να βλέπουν στο μισοσκόταδο. Εξερευνούν το αριστερό μέρος της σκηνής.

ΣΚΗΝΗ 1η

Τζι. Ντι! ... Ντί, σου μιλάω, δεν ακούς; Από δω έλα, πλησίασε, έχει κάτι καλό.

Ντι. Πού έχει Τζι; Είδες τίποτα;

Τζι. Εκεί ... κοίτα! Βλέπεις;

Ντι. Δε βλέπω κάτι καλό. Όλο τα ίδια.

Τζι. Δε βλέπεις; Στάσου να το πιάσω. Να! Δες εδώ! Τα σπλάχνα από ένα ακορντεόν !

Ντι. Έχουν σπλάχνα τα ακορντεόν; Δεν το 'ξερα.

Τζι. Πιο ωραία σπλάχνα μουσικού οργάνου δεν υπάρχουν.

Ντι. Δεν έχουμε μαζέψει ποτέ τέτοιο πράγμα, ε;

Τζι. Όχι. Καθένας μας έχει το υπόγειο του τίγκα, με τα πιο απίθανα πράγματα, αλλά τέτοιο δεν έχουμε.

Ντι. Εντάξει, να το πάρουμε τότε.

Τζι. Το θες εσύ;

Ντι. Εσύ το θες;

Τζι. Ναι, πολύ. Αλλά αν κι εσύ το θες παρ' το εσύ.

Ντι. Το είδες πρώτος, το παίρνεις πρώτος. Δίκαιες δουλειές.

Τζι. Το λες αλήθεια Ντι; (Τρέχει το ξετρυπώνει και το αγκαλιάζει. Προσπαθεί να βγάλει ήχο χωρίς αποτέλεσμα. Είναι εντελώς άχρηστο.) Ωραίο είναι! Τα σπλάχνα ενός ακορντεόν έχουν κάτι το νοσταλγικό, τρυφερό, ποιητικό.

Ντι. Τα σπλάχνα ενός άχρηστου ακορντεόν είναι και άχρηστα και φριχτά. Πά' να δούμε πιο κάτω. (Προχωρούν αργά ψάχνοντας με τους φακούς στα άχρηστα αντικείμενα. Ξαφνικά ο Τζι κοντοστέκεται.)

Τζι. Ντι! Κοίτα! Πάμε λίγο από εδώ, στο ύψωμα να δούμε όλη την περιοχή.

Ντι. Εγώ λέω να φορτώσουμε μερικά απ' αυτά που έχει εδώ και να φύγουμε. Πέρασε κι η ώρα.

Τζι. (Έχει ανέβει σ' ένα μικρό ύψωμα και κοιτάζει κάτω) Τι λες Ντι! Δε βλέπεις τι υπάρχει σ' όλη αυτή την περιοχή; Και είναι απέραντη!

Ντι. Βλέπω μια καρέκλα Μπέργκαμο του Μεσοπολέμου, Τζι. Έχει τα χάλια της αλλά φτιάχνεται. Είναι σπάνιο κομμάτι. Τι πάνε και πετάνε!

Τζι. Έχεις άλλες δυο στην αποθήκη σου Ντι. Κάθε φορά που βρίσκεις καινούργια λες τα ίδια.

Ντι. Εσύ πήρες το ακορντεόν. Εγώ θα πάρω τη Μπέργκαμο.

Τζι. Μα δε βλέπεις σε τι μέρος έχουμε φτάσει; Είναι η πρώτη φορά μετά από πέντε χρόνια που αναγκαστήκαμε να ζούμε έτσι – θέλω να πω που ... επιλέξαμε να ζούμε έτσι – που φτάνουμε σε τέτοιο... σε τέτοιο... παράδεισο.

Ντι. Μπούρδες. Παντού στα ίδια πέφτουμε. Εγώ με άλλη μια τέτοια καρέκλα συμπληρώνω σετ και πού ξέρεις, μπορεί κάποιος να το αγοράσει. Λέω να γυρίσω πίσω.

Τζι. Όχι, όχι, εδώ που φτάσαμε είναι διαφορετικά Ντι. Εδώ υπάρχουν άπειρα αντικείμενα καινούργια, διαφορετικά, σπάνια. Έλα, έλα να εξερευνήσουμε. Έχω ενθουσιαστεί.

Ντι. (απρόθυμα) Καλά. Ρίχνουμε μια γρήγορη ματιά. Αλλά δεν κάθομαι για πολύ. Εμένα μου φαίνεται πως έχει συνηθισμένα πράγματα. Κι έπειτα, έχει κάτι αυτός ο τόπος που δε μ' αρέσει.

Τζι. Έχει κάτι αυτός ο τόπος; Είσαι στα καλά σου; Εδώ είναι ο Παράδεισος της Αφθονίας. Η Γη της Επαγγελίας της Αυθεντικότητας. Είμαι ενθουσιασμένος. Θα ονομάσω αυτόν τον τόπο “Κοιλάδα της Ελπίδας”. Και θα ανήκει και στους δυο μας Ντι.

Ντι. Είσαι ονειροπαρμένος. Αλλά, όπως λες, θα έχω το μερίδιό μου. Τι με νοιάζουν εμένα οι φανταχτεροί τίτλοι που σ' αρέσει να δίνεις στους σκουπιδότοπους;

(Σβήνουν τα φώτα. Για μισό λεπτό. Μουσική)

ΣΚΗΝΗ 2η

(Ο Τζι και ο Ντι ξαπλωμένοι κοιτάνε τ' αστέρια)

Τζι. Ντι, πάνε πάνω από πέντε χρόνια που κάνουμε παρέα.

Ντι. Αναγκαστικά. Αφού μας παράτησαν όλοι.

Τζι. Ναι. (στενοχωρημένος) Θα σου πω κάτι. Κι εγώ αναγκαστικά βρίσκομαι μαζί σου. Είμαστε σαν συνέταιροι με ξεχωριστά ταμεία.

Ντι. Ποια ταμεία; Αφού δε βγάζουμε φράγκο απ' αυτή τη δουλειά.

Τζι. Τέλος πάντων...έστω, με ξεχωριστές αποθήκες, ξεχωριστές κατσαρόλες... ξεχωριστά όνειρα.

Ντι. Α! Α! Εγώ ζω στην πραγματικότητα. Επειδή είναι δύσκολη θα την κουκουλώσω με όνειρα;

Τζι. (Ζωηρά) Είναι δύσκολη γιατί τη δεχόμαστε Ντι!

Ντι. Είναι δύσκολη γιατί έτσι είναι ... και γιατί φταίμε.

Τζι. Είναι δύσκολη γιατί πολλοί σαν κι εσένα είσαστε μοιρολάτρες.

Ντι. Εσύ δηλαδή και κάποιοι άλλοι είσαστε πιο έξυπνοι;

Τζι. Μην τσακωνόμαστε, Ντι. Απλώς κοίτα γύρω σου και στάσου ειλικρινής.

Ντι. (Έντονα) Για όλα έχουμε βάλει την υπογραφή μας Τζι. Κι εγώ κι εσύ. Μην προσπαθείς να βγάλεις απ' έξω την ουρά σου.

Τζι. Έχω δικαίωμα να ονειρεύομαι. Εγώ ονειρεύομαι Ντι, ο-νει-ρεύ-ο-μαι.

Ντι. Κι εγώ ονειρεύομαι. Αλλά τι σκούζεις; Χθες έβαλες ξανά την υπογραφή σου και μάλιστα φαρδιά – πλατιά. Δήλωσες: “Τα όνειρα δεν απαγορεύονται όσο δεν εφαρμόζονται”. Κι αν με ρωτάς, καλά έκανες. Θα σε προσγειώσει αυτή σου η πράξη Τζι. Βλέπεις, πάντα φοβόσουνα το ύψος. Είσαι ένας φανταράκος του πεζικού που καμώνεται τον πιλότο μαχητικού αεροπλάνου.

Τζι. (Φωνάζει) Έχω δικαίωμα να ονειρεύομαι... (καταρρέει) Και το μόνο που θέλω αυτή τη στιγμή, Ντι, είναι να ονειρευτούμε μαζί σ' αυτό τον υπέροχο τόπο.

Ντι. Καταλαβαίνω.

Τζι. (Ανάλαφρα) Θέλεις να προχωρήσουμε;

Ντι. Εντάξει, λίγο ακόμα.

(Σηκώνονται, και βαδίζουν αργά προς το βάθος της σκηνής. Ο Ντι μουρμουρίζει ένα ελαφρύ άσμα)

Τζι. Μμμ... Ξαφνικά κέφια;

Ντι. Για κάποιο λόγο, Τζι, νοιώθω επαληθευμένος.

Τζι. Εγώ σου λέω να ψάξουμε για κάτι καινούργιο εδώ πέρα. (Ψάχνει) Κοίτα, κοίτα, να μια Στέλα.

Ντι. Ποια Στέλλα εννοείς;

Τζι. (Ενθουσιασμένος) Μια Στέλα, με ένα λου! ...Αχ! Ποιος ξέρει από ποιο παλιό μαραγκούδικο παράπεσε. Η Στέλα, Ντι, είναι το μοιρογνωμόνιο του μαραγκού. Σου είπα, Ντι, εδώ είναι ο Παράδεισος. Να, κι εκεί, σ' εκείνο το σωρό, βλέπω ένα υπέροχο παλιό ξύλινο ροκάνι.

Ντι. Α! Εγώ... όμως ενδιαφέρομαι για μεταλλικά αντικείμενα. Πάω να δω προς τα κει. (Ψάχνει) Αυτό πάλι τι είναι Τζι; Αρκετά βαρύ είναι, μου κάνει.

Τζι. Δώσε να δω. (Το περιεργάζεται) Ξέρεις τι είναι αυτό που βρήκες, Ντι; Είσαι πολύ τυχερός!

Αυτό το πράγμα είναι ένας παμπάλαιος χειροκίνητος προτζέκτορας για κινούμενα σκίτσα. Κοίτα... εδώ έμπαινε το λαμπάκι του, βλέπεις; Εδώ, στο καρουλάκι το φιλμ με τα σκίτσα, κι από 'δώ γυρνούσαν τη μανιβέλα και τα σκίτσα έμοιαζαν να κινούνται. (Κοιτάζει τη σφραγίδα του) Ντι, είναι όλος από σίδερο. Και, όπως λέει εδώ, πως φτιάχτηκε στη Σοβιετική Ένωση το 1950.

Ντι. Ε, και; Μ' ενδιαφέρει το βαρύ, καθαρό σίδερο. Θα το πάρω.

Τζι. Βλέπεις, Ντι, είναι παράδεισος εδώ. Ο καθένας μας μπορεί να παίρνει ελεύθερα αυτό που θέλει.

Ντι. Παρ' όλα αυτά, Τζι, δε θέλω να αργήσουμε. Η νύχτα έχει προχωρήσει. Κι έχει πιάσει κρύο.

(Σβήνουν τα φώτα. Μουσική)

ΣΚΗΝΗ 3η

(Φώτα πολύ πιο δυνατά. Ξημερώνει)

Ντι. Ξημερώνει Τζι. Πέρασε η ώρα και δεν το κατάλαβα.

Τζι. Βλέπεις που σου έλεγα; Μπορούμε να είμαστε κάθε μέρα εδώ, ο καθένας θα παίρνει ό,τι έχει ανάγκη. Η Κοιλάδα της Ελπίδας είναι ανεξάντλητη.

Ντι. Εμένα δώσε μου ευκαιρίες. Η αλήθεια είναι, εδώ βρήκα ευκαιρίες. Αρκεί να μην ανακαλύψουν κι άλλοι αυτό το μέρος.

Τζι. Για τον καθένα υπάρχει ένα τέτοιο μέρος Ντι. Εμείς το ανακαλύψαμε γιατί ψάχνουμε.

Ντι. Να σκεφτείς, δε μου κάνει καρδιά να γυρίσω στην υπόγεια βρωμο-αποθήκη μου που μένω.

Τζι. Μη σε νοιάζει. Εδώ θα βρούμε σίγουρα κάποιο σπίτι να μείνουμε.

Ντι. Κι έτσι δε θα χρειάζεται να κουβαλάμε όλα αυτά τα πράγματα στις αποθήκες μας.

Τζι. Όλα αυτά τα αντικείμενα θα είναι δικά μας Ντι, δικά μας.

Ντι. Και μπροστά στα πόδια μας. Όλος αυτός ο τόπος θα είναι η αυλή μας.

Τζι. Είσαι λοιπόν ευχαριστημένος Ντι;

Ντι. Είμαι χαρούμενος.

Τζι. Σταματάμε ή συνεχίζουμε την εξερεύνηση;

Ντι. Συνεχίζουμε!

(Εύθυμη μουσική, καθένας τους ψάχνει, βρίσκει κάτι, το καλοκοιτάει με θαυμασμό, το αφήνει κάτω. Ένα είδος clownesque παντομίμας με μουσική υπόκρουση. Ξαφνικά ο Ντι βρίσκει ένα αντικείμενο)

Ντι. Τι είναι αυτό; Και είναι και πολύ βαρύ! Ασήκωτο! Τζι! Έ! Βρήκα κάτι μεταλλικό και πολύ βαρύ και το θέλω. Έλα να βοηθήσεις.

Τζι. Έρχομαι Ντι. Για να δω ... τι πράγμα είν' αυτό;

(Προσπαθούν και οι δύο μαζί να μετακινήσουν ένα βαρύ μεταλλικό αντικείμενο. Καταφέρνουν να τραβήξουν έξω μια παλιά οβίδα, ένα βλήμα)

Τζι. Πω-πω! Τι είναι αυτό που βρήκες Ντι! (Ο Ντι το περιεργάζεται και αποφαίνεται)

Ντι. Μοιάζει με γλυπτό μπαρόκ!

Τζι. Μα... μα τι έπαθες Ντι! Στραβός είσαι; Δε βλέπεις τι είναι; Κοίτα καλά! Είναι ένα πολεμικό βλήμα!

Ντι. Εγώ λέω ότι είναι μια θριαμβευτική κραυγή. Μια στεντόρεια καλλιτεχνική δήλωση σχετικά με την ενέργεια που περιέχει η καμπυλόγραμμη κίνηση !!!

Τζι. Μάλλον δε σε καταλαβαίνω.

Ντι. Το σύνολο της ύλης αντανακλά μια καμπύλη δύναμης Τζι. Αυτό εδώ είναι ένα γλυπτό που κατασκευάστηκε από κάποιον σπουδαίο καλλιτέχνη που ήξερε καλά αυτή την αλήθεια.

Τζι. Ντι, σύνελθε. Αυτό εδώ το πράγμα είναι μια παλιά οβίδα, ένα άσκαστο βλήμα. Δεν το βλέπεις; Πώς είναι δυνατόν να μη βλέπεις τι είναι αυτό που έχουμε μπροστά στα μάτια μας, Ντι; Είναι ένα βλήμα!

Ντι. Αυτή η μεγαλοφυής καλλιτεχνική δήλωση λέει με άλλα λόγια ότι η καμπύλη είναι ο θρίαμβος της δύναμης πάνω στην ύλη. Όχι – όχι. Αυτό δεν θα το πάρω για το βάρος του. Είναι η πρώτη φορά που ένα μεταλλικό αντικείμενο αποτελεί για μένα αληθινό έργο τέχνης.

Τζι. Στάσου Ντι. Στάσου να δω κάτι. (Το περιεργάζεται από κοντά) Βλέπεις; Έλα κοντά να δεις. Υπάρχουν γράμματα επάνω του. Βαμμένα με στένσιλ, όπως τότε που βάφαμε στο στρατό. Θυμάσαι, όλη μας τη θητεία την περάσαμε βάφοντας πινακίδες. Δεν τα αναγνωρίζεις αυτά τα μισοσβησμένα γράμματα; Απόδειξη πως δεν είναι γλυπτό.

Ντι. Για να δω. Βέβαια, υπάρχουν γράμματα ... αγγλικά είναι ... αλλά ο καλλιτέχνης τα έκανε επίτηδες αχνά! Ο καλλιτέχνης είναι ξένος...

Τζι. Τι λες Ντι; Είναι αχνά απ' την πολυκαιρία. Και δε μου φαίνονται αγγλικά. Δεν είμαι και σίγουρος αλλά ... σαν κυριλλικά τα βλέπω. Καλύτερα όμως άφησέ το αυτό το πράγμα Ντι. Είναι επικίνδυνο!

Ντι. Είναι το σύμβολο της πτύχωσης. Είναι αυτό που πέφτει. Άγγιξέ το με τα χέρια σου.

(Και οι δυο ακουμπούν τα χέρια τους πάνω στο βλήμα. Σιωπηλοί αυτοσυγκεντρώνονται λίγη ώρα.)

Τζι. Νοιώθω παράξενα Ντι. Αυτό το πράγμα είναι σα να πάλλεται. Κάτι περνάει μέσα απ' τα χέρια μου και απλώνεται μέσα μου ... Αισθάνομαι υπέροχα!

Ντι. Σταμάτα Τζι. Βγάλε τα χέρια σου. Το είπες γλυπτό;

Τζι. Το είπα; ... Γιατί; Τι συμβαίνει;

Ντι. (Απότομα, εκνευρισμένα) Τράβα τα χέρια σου. Κάτι κάνω. (Εκείνος συμμορφώνεται. Ο Ντι αναζωογονείται) Ο νεκρός μηχανισμός της ύπαρξής μου υπερχειλίζει από ζωτική ενέργεια!

Τζι. (Παρακλητικά) Σε παρακαλώ Ντι. Δεν είμαι σίγουρος. Σταμάτα να το ακουμπάς. Σε παρακαλώ! ... Στάσου όμως να το αγγίξω πάλι. (Το αγγίζει και μένει για λίγη ώρα) Ντι, είχες δίκιο. Είναι γλυπτό. Ένα έργο τέχνης αφιερωμένο στον Αγώνα, στον Αγώνα για... τη Χειραφέτηση του Ανθρώπου... Είναι ωφέλιμο. Είναι επιβεβλημένο.

Ντι. Τράβα τα χέρια σου Τζι. Το γλυπτό είναι δικό μου και επομένως δεν μ' ενδιαφέρουν οι ερμηνείες σου. Άσε που πάντα είναι αποτυχημένες. Τράβα τα χέρια σου είπα!

Τζι. Ήρεμα Ντι. Αυτό το πράγμα έχει πολύ μεγάλη αξία. Πρέπει να ανήκει και στους δυο μας.

Ντι. Είπαμε, τα μέταλλα δικά μου. Αθετείς το λόγο σου;

Τζι. Μπα; Τώρα το γλυπτό έγινε μέταλλο; Και μη μου προσβάλλεις τις ερμηνείες μου Ντι!

Ντι. Έχεις μια επικίνδυνη αλαζονεία. Αλλά ποτέ δεν πήρα στα σοβαρά τις θεωρίες σου.

Τζι. Ντι, δε θέλω να μαλώσουμε. Σου προτείνω μια συμφωνία. Ή παρατάμε κι οι δυο αυτό το πράγμα, το ξεχνάμε, το αφήνουμε εκεί που το βρήκαμε ή το έχουμε και οι δυο. Τι λες;

Ντι. Ωραία λοιπόν. Ξέρεις τι είναι αυτό Τζι;

Τζι. Είναι ένα γλυπτό.

Ντι. Όχι Τζι. Ήθελα να σε παραπλανήσω. Είναι ένα βλήμα ενός πολέμου που δεν γνωρίσαμε εμείς γιατί δεν είχαμε γεννηθεί τότε. Ενός εμφύλιου σπαραγμού που δεν πρέπει να ξαναζήσουμε. Είναι ένα άσκαστο βλήμα που αν εκραγεί σκοτωνόμαστε. Δε γίνεται να το έχουμε και οι δύο. Καταλαβαίνεις; Δε γίνεται να το αγγίζεις εσύ. Θα το κρατήσω εγώ.

Τζι. Ωραία λοιπόν! Κι εγώ, Ντι, ήθελα να σε παραπλανήσω. Αυτός εδώ ο τόπος δεν είναι η Κοιλάδα της Ελπίδας. Ένας άθλιος σκουπιδότοπος είναι, κι εμείς δυο ελεεινοί. Κι αν σ' αφήσω να κρατήσεις το βλήμα θα το βάλεις κι αυτό στη σιχαμένη αποθήκη που ζεις. Ούτε κι εγώ θέλω να επαναληφθεί εκείνος ο πόλεμος. Δεν θα επιτρέψω όμως να κρατάς εσύ το Γλυπτό. Η καμπύλη νικά τον κύκλο. Αγγίζοντας και οι δύο αυτό το αντικείμενο έχουμε κάποια ελπίδα Ντι. Πρέπει να μείνουμε μαζί. Κι εσύ το δέχεσαι. Έχει ζωογόνα δύναμη. Την έχουμε ανάγκη. Θα ξαναγίνουμε άνθρωποι, Ντι. Είναι η περηφάνια μας Ντι. Θα αναστηθούμε!

Ντι. Ζεις μέσα απ' τις λέξεις. Θα αναστηθούμε! Αυτή ήταν πάντα μια δική μου ιδέα Τζι. Ναι! Βέβαια! Θα αναστηθούμε απ' την ενέργεια που περικλείει η ύλη αυτού του θαυμάσιου Γλυπτού. Η καμπύλη νικά τον κύκλο.

Τζι. Ζεις μέσα απ' τις ιδέες. Η ενέργεια της ύλης ήταν πάντα δικές μου λέξεις Ντι. (Παύση) Θα αναστηθούμε όμως!

(Αγγίζουν και οι δύο το βλήμα σιωπηλοί και πέφτουν για λίγες στιγμές σε έκσταση. Ξαφνικά γίνονται ακραία επιθετικοί)

Τζι. Τράβα τα χέρια σου απ' το γλυπτό Ντι!

Ντι. Εννοείς το γλυπτό ΜΟΥ! (Κινείται προς το μέρος του και τον σπρώχνει)

Τζι. Μπορεί να μην το ξέρεις. Μπορεί να μην το παραδέχεσαι. Εγώ τώρα θα στο πω πάλι Ντι: ο Θεός δεν έφτιαξε έναν Αδάμ. Έφτιαξε δύο. Έχεις εσύ το δικό σου λαό κι έχω εγώ τον δικό μου. Έχεις εσύ το δικό σου Μεσσία, έχω εγώ τον δικό μου. Τώρα, βλέπω το χείλος της αβύσσου. Δε θα επιτρέψω τον αφανισμό του δικού μου λαού. Εσύ κάνε ό,τι θέλεις. (Κάνει να πιάσει το βλήμα)

Ντι. Τράβα τα χέρια σου μακριά Τζι και μην ξαναπλησιάσεις το γλυπτό μου. Ο Θεός έφτιαξε ΕΝΑΝ Αδάμ. Και όχι αλήτη, όπως εμείς τον καταντήσαμε. Αυτός ο ένας με εμπνέει. Αυτός ο ένας Αδάμ είμαι εγώ Τζι. Αυτός ο ένας είναι και δικός σου και θα γίνει και δικός σου. Αυτός ο ένας θα οδεύει μέχρι τέλους. Μην ξεχνάς τη δύναμή μου. Θυμάσαι; Σ' έβαλα κάτω τότε. Χρειάστηκε να καταστρέψω το μισό μου κεφάλι αλλά σε νίκησα. Μην τολμήσεις Τζι να αναμετρηθείς ξανά μαζί μου. Πάρ' το απόφαση. (Φωνάζοντας) Δεν είσαι διαφορετικός!

Τζι. Πέταξα το κεφάλι μου στα πόδια σου. Αλλιώς δε θα με νικούσες. Θέλω πίσω αυτό το κεφάλι! (Φωνάζοντας) Είμαστε διαφορετικοί!

(Με αργές χορογραφικές κινήσεις απωθούν ο ένας τον άλλο και καθένας προσπαθεί να αγγίξει το βλήμα. Φωνάζουν δυνατά, επαναλαμβάνοντας εναλλάξ τελετουργικά κάθε φράση: “Κάτω τα χέρια από το γλυπτό μου”, “Είμαστε ίδιοι” ,“Είμαστε διαφορετικοί”, “Τεθναίην”, “Θα αναστηθούμε”.

Μουσική κρεσέντο. Τα φώτα σβήνουν. Αυλαία)

 

ΤΕΛΟΣ