Είναι κι αυτός Μανδαρίνος ...

Περιοχή καταγωγής του μανδαρίνου, της Aix galericulata, είναι η βόρεια σινική θάλασσα ή έστω, όπως το θέλει η Γκουγκλογαία, η ιαπωνική θάλασσα.

Θύμα κι αυτός, όπως το παγόνι και ο μανδρίλλος (με τη διαρκή ένστασή του να μην τον αποκαλούν μπαμπουίνο) του φυλετικού, σεξουαλικού, διμορφισμού βρέθηκε καταδικασμένος με το προσηγορικό όνομα “Όμορφότερη Πάπια του Κόσμου”!

Ρόλος μεγάλων απαιτήσεων και γι αυτό θα ήθελα να τον παρηγορήσω, αν τον συναντούσα, με μια απλή κουβέντα του Roy Bashkar, που έλεγε πως τα πράγματα υπάρχουν στον κόσμο ανεξάρτητα από το πώς οι άνθρωποι τα ονομάζουν...

Τα εξτρέμ και οι μέσοι

Στην Ελλάδα υποτίθεται πως έχει σχεδόν συμφωνηθεί η ανυπαρξία πρακτικού νοήματος στη διαφορά Αριστεράς και Δεξιάς καθώς και εξτρεμισμού και πολιτικής μετριοπάθειας.

Αλλά η μεσότητα, όπως θα έλεγε και ο Bobbio, έχει νόημα μόνο όταν υπάρχουν άκρα. Όταν δεν υπάρχουν πρέπει τόσο αυτά όσο και το Κέντρο να επινοηθούν. Οπότε, τότε, η μεσότητα ορίζεται γεωμετρικά με βάση αποστάσεις από τις επινοημένες διαφορές που υποτίθεται έλκουν την καταγωγή τους και διατηρούν μια γονιδιακή ή τοτεμική σχέση με προγόνους Άκρων, έστω και ιστορικά νεκρούς. (Την οποία και διαρκώς επικαλούνται).

Θα συμφωνούσα με τον Bobbio αν μιλούσαμε μόνο για τον “κεντρισμό” και όχι για το Κέντρο.

Διότι ο “κεντριστής” κρατά πάντα μια μη ομολογημένη εξάρτηση από τα Άκρα (συνεπώς τα απωθεί επειδή τα επιθυμεί).

Η Ελλάδα μετά τον εμφύλιο σπαραγμό και για μερικές δεκαετίες, όταν ακόμα η πολιτική δεν ήταν παίγνιο, δεν ανεχόταν τον “κεντρισμό” και γι αυτό το πολιτικό Κέντρο δεν ήταν και ούτε ήθελε να συγχέεται με τον κεντρισμό ως συμπεριφορά ευκαιρίας.

Ο “κεντρισμός”, αντίθετα, αναφύεται μέσα από ένα στρίμωγμα του Παρόντος και γι αυτό, παλαιόθεν, ήταν συνώνυμος του οπορτουνισμού.

Αφορούσε τον άνθρωπο της Δυόμιση Διεθνούς, της Τρεισήμισι Διεθνούς, καταλαβαινόμαστε.

Το Παρών όμως εκδικείται τον κεντριστή με το αγωνιώδες ερώτημα “Πότε αν όχι τώρα ;”.

Ο εφιάλτης του κεντριστή είναι ο απωθημένος μέσα του εξτρεμισμός. Τότε ακούει τις Ερινύες (του) να φωνάζουν πως ο εξτρεμισμός είναι σοφότερος και λιγότερο επικίνδυνος από τον κεντρισμό διότι, επιτέλους, εξτρεμισμός είναι η “σοφία” του Παρόντος!

Το Κέντρο είναι ένας κατασταλαγμένος ψυχισμός και μια κοσμοθεώρηση μετά από αγωνιώδεις διαμάχες των Άκρων.

Άκρων που εννοούσαν αυτό που έλεγαν και πλήρωναν με αίμα, την ακρότητά τους. Ο θρίαμβος του Κέντρου σηματοδοτούσε το τέλος των Άκρων.

Το Κέντρο προϋπέθετε μια Εποχή και διέθετε μια κατεξοχήν πολιτική χρησιμότητα.

Αντίθετα, ο κεντρισμός ζει και τρέφεται εξαιτίας ενός momentum που εύκολα μπορεί και να επινοηθεί. Ο καιροσκοπισμός του είναι στο βάθος κερδοσκοπικός και γι αυτό η χρησιμότητα του εγγενώς οικονομική.

Σήμερα δεν υπάρχουν δύο Άκρα αλλά ένα κι αυτό ακόμα υπό διαμόρφωση. Το τριαδικό σχήμα θεωρείται αναχρονιστικό. Η πολιτική διαμεσολάβηση έχει υπερκεραστεί από την οικονομική.

Και οι φονταμενταλιστές όλων των αποχρώσεων χαίρονται με τη διαπερατότητα του κεντρισμού.

Για να δούμε πόσοι θα επιλέξουν μια τέτοιου είδους “σοφία”.