4
Μέχρι και η ταπεινότητά μου να αναρτήσει ένα μικρό σχόλιο για τον εκδημήσαντα Γκορμπατσώφ - δεν είναι για βιασύνη τέτοια θέματα- και μιας και θυμηθήκαμε την гласность (γκλασνόστ), ας πούμε ότι δεν την έφερε στην πολιτική ρητορική εκείνος αλλά ο Λένιν.
Ήταν ο τελευταίος εκείνος ο οποίος, το 1917, διατύπωσε τις τέσσερις αρχές που θα έπρεπε να διέπουν την άρτι συγκροτηθείσα σοβιετική - σοσιαλιστική δημοσιογραφία.
Πρώτον, η αρχή партийность (παρτίινοστ - κομματικότητα) / идеоность (ιντέονοστ – ιδεολογική τοποθέτηση).
Δεύτερον, η αρχή народность / массовость (μάσοβνοστ – επαφή με τις μάζες / ναρόντνοστ – λαϊκότητα).
Τρίτον, η αρχή правдивость / объективность (πράβντιοστ – τιμιότητα σκέψης / ομπζεκτίβνοστ – αντικειμενικότητα).
Τέταρτον, η αρχή открытость / гласность (ατκρίτοστ – ανοικτότητα / γκλάσνοστ – διαφάνεια).
Θεωρητικά οι τέσσερις παραπάνω αρχές δεν αμφισβητήθηκαν ποτέ.
Περιττεύει ο σχολιασμός περί του αν και πώς εφαρμόστηκαν στην πράξη -εκτός της πρώτης.
Ο Γκορμπατσώφ προσπάθησε, στο ιστορικά πολύ σύντομο διάστημα της εξουσίας του, να δώσει την πρωτοκαθεδρία στην τέταρτη λενινιστική αρχή της γκλασνόστ ελπίζοντας ότι έτσι, μαζί με την περεστρόικα, θα μπορούσε να κερδίσει χρόνο υπέρ μιας μεταρρυθμισμένης ΕΣΣΔ ...
5
6
Με λύπη πάντα παρακολουθούσα τις δημόσιες αναμετρήσεις σύγχρονων φιλοσόφων της Δύσης, όπως ο Φουκουγιάμα και ο Ανρί-Λεβί, με τον Αλεξάντερ Ντούγκιν, τον φιλόσοφο του Πούτιν. Θυμίζω ότι ο κήρυκας του “ευρασιανισμού” και της “τέταρτης πολιτικής θεωρίας” έχει ως εμπνευστές του τον Ιούλιο Έβολα και τον Ρενέ Γκενόν και συνομιλητή, για τα τρέχοντα, τον Αλαίν ντε Μπενουά. 
Η συνταγή του Ντούγκιν έχει πάντα και μεγάλες δόσεις Χάιντεγκερ...
Κάθε καλόπιστος παρατηρητής αυτών των ντιμπέιτ -τα οποία υπακούουν στους κανόνες του θεάματος και όχι της πληροφόρησης και ανεξαρτήτως του ότι είναι προγραμματισμένα να λήγουν με “ισοπαλία”- μπορεί να διαπιστώσει την ανεπάρκεια (ή μήπως την απροθυμία;) του δυτικού φιλοσοφικού λόγου (αν ήταν τέτοιος) να τελειώσει το ματς με ένα νοκ-άουτ. Ούτε καν στα σημεία.
Δυστυχώς, η επιτυχία του Ντούγκιν δεν οφείλεται μόνο στο θέαμα που προσφέρει αλλά και στο ότι το εκλεκτικιστικά κατασκευασμένο προϊόν του περιέχει υλικά για τα οποία η Δύση, πάσχουσα από τον δικό της μηδενισμό, έχει ακόμα ανεκπλήρωτες αμφίθυμες ορέξεις και πολύ μπερδεμένες διαθέσεις.
7
Την ανάρτηση αυτή τη γράφω για τον Βαγγέλη. Μπορεί όμως να ενδιαφέρει και κανέναν άλλο... Έρχεται τις προάλλες η κόρη του, μαθήτρια Δημοτικού, και του λέει, “Μπαμπά, σταματάω την κολύμβηση και θέλω να με γράψεις στο τσιρλίντινγκ, έγινε ολυμπιακό άθλημα”!
Τρελάθηκε ο άνθρωπος. Όπως όλος ο ανδρικός πληθυσμός ήξερε κι αυτός το τσιρλίντινγκ κυρίως από το μπάσκετ. Έχει το κλισέ με τις χορεύτριες με τις φουστίτσες ή τα καυτά σορτς και τα μπον-μπον σε αποστολή μάλλον διασκεδαστή της ανδροκρατικής πλήξης στα τάιμ άουτ παρά εμψυχωτή αγωνιστικότητας.
“Δε θέλεις κανένα άλλο άθλημα κόρη μου;” Τίποτα εκείνη. Οι συμμαθήτριές της γράφονται μετά μανίας στο τσιρλίντινγκ.
Σκέφτηκα λοιπόν, αγαπητέ Βαγγέλη, μήπως με αυτή μου την ανάρτηση καταπραΰνω κάπως τις ανησυχίες σου και τον σκεπτικισμό σου, τον οποίο αντιλαμβάνομαι.
Δεν ξέρω αν έχεις υπόψη σου τα εξής:
1) Το ολυμπιακό cheerleading, εκείνο δηλαδή που πρόσφατα βαφτίστηκε “αθλητικό” ή “αγωνιστικό”, αναγνωρίστηκε μεν το 2019 αλλά θα εγκαινιαστεί για πρώτη φορά στους Ολυμπιακούς του 2028. Καλώς ή κακώς η κόρη σου βρίσκεται ακριβώς στην ηλικία της υποψήφιας “μοριοσυλλέκτριας” για το πανεπιστήμιο.
2) Αναγνωρίστηκε από την ΔΟΕ (άντε, να μην τα σούρουμε τώρα σ' αυτή τη λέσχη μαρκησίων, κόμητων, δισεκατομμυριούχων και λευκών) ως ολυμπιακό άθλημα μαζί με την αναρρίχηση, το σκέιτ και το μπρέικ ντανς. Ρισπέκτ βεβαίως και για τα τρία. Αλήθεια όμως, σίγουρα θα είναι το παρκούρ το 2024 στο Παρίσι; Οπωσδήποτε θα βρίσκεται το 2028 στο Λος Άντζελες!
3) Κατά τις δηλώσεις των εκπροσώπων του, το ολυμπιακό τσιρλίντινγκ θα διαφέρει πλήρως από τα γνωστά ευκολάκια κιτς τύπου μπάσκετ, ποδοσφαίρου, μπέιζμπολ κλπ.
4) Ακριβώς λόγω των έντονων, μέχρι σήμερα, αμφισβητήσεων περί του αθλητικού χαρακτήρα του τσιρλίντινγκ προστέθηκαν πολλά ακροβατικά και όντως ενισχύθηκαν οι σωματικές απαιτήσεις. Διαβάζω τον Κανονισμό του αθλήματος και διαπιστώνω δύσκολες ρόδες, πυραμίδες, αίρμπορν, ελικοπτεράκια, μπάκμπεντς, μπέις και άλλα πολλά εντυπωσιακά που θυμίζουν ενόργανη γυμναστική.
5) Συμφωνώ μαζί σου, μυρίζει πολύ αμερικανιά η υπόθεση. Όπως και να το κάνουμε, πίσω από αυτή την ιστορία τη μεγάλη μάχη την έδωσε ένας Αμερικανός, ο Τζεφ Γουέμπ ο οποίος, με την εταιρεία του “Βάρσιτι” υπερπλούτισε από την κουνελοειδή εκδοχή αυτού του θεάματος. Το πρόβλημα της μετατροπής του αθλητισμού σε θέαμα και του θεάματος σε “αθλητισμό” είναι ζήτημα μιας άλλης συζήτησης.
6) Οι παλιές, εύλογες περί σεξισμού ενστάσεις σήμερα φαίνεται να μην έχουν βάση. Ελπίζω αυτές οι κακές πρακτικές να μην εισχωρήσουν στην ολυμπιακή αναβάθμιση του cheerleading. Να σου θυμίσω ότι, στις απαρχές του, τον 19ο αιώνα, το τσιρλίντινγκ ήταν καθαρά ανδρική υπόθεση. Γνωστότερος “ηγέτης ιαχών” και εμπνευστής νικηφόρου πνεύματος είναι ένας φοιτητής ιατρικής, ο Τζόνι Κάμπελ, σε αγώνες που έδινε στα τέλη του 19ου αιώνα το πανεπιστήμιο της Μινεσότα. Μόνο μετά τον Β' Π.Π. οι γυναίκες “διεκδίκησαν” και “κατάφεραν” να πάρουν τη μονοκαλλιέργεια του τσιρλίντινγκ.
Σήμερα, όπως πληροφορούμαι από τους Γενικούς Κανονισμούς της “Ελληνικής Ομοσπονδίας Τσιρλίντινγκ - Αθλητικού Ομαδικού Χορού”, όλες οι ομάδες -με εξαίρεση το All Girls- είναι μικτές. Φαντάζομαι ότι το νέο πνεύμα θα επηρεάσει και την αισθητική των εμφανίσεων. Επομένως, σε κάποιους γονείς θα εμφανιστούν και αγόρια με την επιθυμία να γραφτούν σε σχολές τσιρλίντινγκ.
Οψόμεθα...
Θα διόρθωνα πάντως την ελληνική απόδοση που έκανε η Ομοσπονδία στο τσιρλίντινγκ ως εξής: “Αθλητικός Ομαδικός Χορός” με τη συμπλήρωση “Αισιόδοξης Εμψύχωσης”.
Συναιρώντας, αγαπητέ Βαγγέλη, προσωπικά θα έβλεπα το ζήτημα μάλλον αισιόδοξα.
Ως εκ τούτου, εύχομαι να πάρει τις καλύτερες εμπειρίες και διακρίσεις από αυτό που επιθυμεί η κόρη σου!
11α
Ώρες ώρες, οι ευαγγελιζόμενοι γιγάντιες αναμορφώσεις ή μεταρρυθμίσεις του καπιταλισμού προκαλούν μεγαλύτερους μπελάδες από τους συνήθεις φλεγματικούς οι οποίοι τον αρνούνται ριζικά, ποιμαντεύουν την ανατροπή του και συνήθως τακτοποιούνται σε κοινοβουλευτικά έδρανα.
Μια τέτοια περίπτωση, της πρώτης κατηγορίας, μου φαίνεται πως είναι ο Κλάους Σβαμπ, εμπνευστής του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ του Νταβός και οραματιστής ενός “συμμετοχικού καπιταλισμού”.
Ενώ η ατζέντα και η μόνιμη απορία για τους ψυχραιμότερους συνθαμώνες συναφών παρατηρητηρίων αφορά στο “πού οφείλεται και πόσο, επιτέλους, θα κρατήσει η αντοχή του νεοφιλελεύθερου μοντέλου”, οι ανήσυχοι οραματιστές, όπως πχ και ο Γιούργκεν Κόκα, με την “Ιστορία του καπιταλισμού” του, επισημαίνουν την αναμφισβήτητη ικανότητα -πραγματικό ταλέντο- του καπιταλισμού να μεταμορφώνεται αλλά, αλλά, όχι χωρίς προηγουμένως να έχει αντιμετωπίσει τα πρόδηλα και ανυπέρβλητα με τις συνήθεις συνταγές αδιέξοδά του.
Αν δεχτώ ότι αυτό είναι το μόνο αναμορφωτικό κινούν αίτιο και με τέτοιους όρους, τότε θα αρχίσω να υποψιάζομαι ότι υπάρχει κάπου κρυμμένος ένας και μόνο δαίμονας του καπιταλισμού, ο οποίος μάλιστα πάσχει από σαδομαζοχισμό. Ίσως γι αυτό και βλέπω αντανακλάσεις του σε προσωπικότητες όπως στον Ελβετό Κλάους Σβαμπ.
Όσο κι αν δεν θα χρέωνα στον ίδιο την παραμικρή συμμετοχή και ευθύνη για τη μετακόμιση της βιομηχανίας τουρμπινών του πατέρα του από την Ελβετία στη Γερμανία του Γ' Ράιχ, ωστόσο, μέσα στον κόσμο των αναμνήσεων και των επιρροών του βλέπω καθαρά το δαιμονικό στοιχείο.
Έτσι μόνο μπορώ να εξηγήσω και τους επαίνους του για τις παγκόσμιας εμβέλειας ηγετικές ικανότητες του Πούτιν...
11β
Οι ελίτ και τα υπόβαθρά τους
Αξιέπαινο αναμφισβήτητα ότι η Λιζ Τρας διόρισε τρεις υπουργούς με υπόβαθρο ετερότητας. Ο Γκανέζος Κουαρτένγκ, θαυμαστής της Θάτσερ, ο Κλέβερλι, με καταγωγή από τη Σιέρα Λεόνε και η ινδικής καταγωγής και αφρικανικών παιδικών αναμνήσεων Μπρέιβερμαν είναι καθόλα άξιοι για τις θέσεις που ανέλαβαν. Οι αποικιοκρατικές αυτοκρατορίες είναι το ελάχιστο που οφείλουν για τα ανομήματά τους.
Αλλά αυτή η είδηση μου έφερε στο νου το συναφές ζήτημα των διορισμών άξιων ανθρώπων, να το τονίσω αυτό, σε θέσεις υποδεέστερης διασύνδεσης και διαπλοκής με την κυρίαρχη ελίτ.
Αυτές οι "κοπτάτσιες" στους ρωμαϊκούς χρόνους διεκπεραιώνονταν με τις υιοθεσίες. Άλλη ιστορία αυτή, για άλλη στιγμή.
Πολλοί ερευνητές της κοινωνικής σύνθεσης, όχι ακριβώς του πυρήνα των εθνικών ή υπερεθνικών ελίτ (τρέχα γύρευε αν μπλέξεις εκεί), αλλά των “υπόβαθρων” στήριξής τους (τα οποία χρησιμοποιούν ως δεξαμενές άντλησης φιλόδοξων και ορεξάτων υποψήφιων νέων μελών), έχουν επικεντρωθεί ιδίως στις αλληλοσυνδέσεις μεγαλοστελεχών των διοικήσεων πολυεθνικών εταιρειών. Πράγματι, διευθύνοντες σύμβουλοι, πρόεδροι, εκτελεστικά μέλη των διοικήσεων και μεγαλοδιευθυντές κατέχουν θέσεις σε περισσότερες εταιρείες, δημιουργώντας -πέρα από εταιρικές ζεύξεις- και κλειστές δεξαμενές ανθρώπινων πόρων.
Μια από τις ενδιαφέρουσες επιστημονικές έρευνες είναι και εκείνη των Heemskerk, Fennema και Carroll (2016), απ' όπου αντλώ το σχετικό δικτυόγραμμα που παρουσιάζω.
Μια απλή ματιά από απόσταση, χωρίς σκοτούρα και προσήλωση στη λεπτομέρεια, δείχνει το μεγάλο βαθμό αλληλοσυνδέσεων πολυθεσιτών διευθυντών στις γερμανικές εταιρείες (στο κέντρο) αλλά και στις γαλλικές συγκριτικά με άλλων χωρών. Ιδιαίτερα ελιτίστικη η Ευρώπη!
Χαρακτηριστικό πάντως εύρημα είναι ότι η κρίση γκρέμισε τα πυκνά δίκτυα των linkers, ανοίγοντας χώρο για νέους διεκδικητές.
Κάτι που ενώ βλέπουμε να συμβαίνει στην οικονομία δεν υπάρχει ούτε στην πιο προχωρημένη φαντασία των πολιτικών και κομματικών “υπόβαθρων”...
12
13
Η αφορμή για τις σκέψεις αυτές έρχεται από μια περφόρμανς του Τράβις Πρέστον, πρύτανη στο California Institute of Arts (CalArts), με τίτλο “Augustine Machine ou Encore Une Nuit d’Insomnie”. Για την παράσταση συνεργάστηκαν καλλιτέχνες από το CalArts και από το γαλλικό Conservatoire National Supérieur d’Art Dramatique.
Το ιστορικό ψυχιατρείο της Salpêtrière, ο σπουδαίος γιατρός Charcot και η “επινόηση της υστερίας” αποτελούν τους ακρογωνιαίους λίθους του έργου του Πρέστον, μέσα στο θεωρητικό πλαίσιο που καθόρισε ο σύγχρονος Γάλλος φιλόσοφος Georges Didi-Huberman στο πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του, “Invention de l’hystérie, Charcot et l’Iconographie photographique de la Salpêtrière”.
Έχουμε λοιπόν τη σχέση της “επινοημένης” υστερίας με την φωτογραφημένη απεικόνισή της.
Τις τελευταίες δεκαετίες του δέκατου ένατου αιώνα, η Salpêtrière ήταν αυτό που ήταν πάντα: μια κόλαση για γυναίκες, μια citta dolorosa που έκλεινε μέσα της 4.000 “ανίατες” ή “τρελές”. Ήταν ένας πραγματικός εφιάλτης εν μέσω της παρισινής μπελ επόκ.
Εκεί μέσα ο Charcot ανακάλυπτε εκ νέου την υστερία.
Ο Didi-Huberman ανατρέχει στο πώς το έκανε αυτό, μέσα σε όλες τις διάφορες κλινικές και πειραματικές διαδικασίες, μέσα από την ύπνωση αλλά και τις θεαματικές παρουσιάσεις ασθενών με υστερικές κρίσεις στο αμφιθέατρο όπου έκανε τις περίφημες “Διαλέξεις της Τρίτης”.
Με τον Charcot ανακαλύπτουμε την ικανότητα του υστερικού σώματος, το οποίο είναι, στην πραγματικότητα, εκπληκτικό. Προκαλεί έκπληξη διότι ξεπερνά τη φαντασία, ξεπερνά “όλες τις ελπίδες”.
Ποιανού τη φαντασία; Ποιανού τις ελπίδες; Αυτό που οι υστερικοί του Salpêtrière μπορούσαν να επιδείξουν ως παράσταση με το σώμα τους υποδήλωνε μια εξαιρετική συνενοχή μεταξύ ασθενών και γιατρών, μια σχέση επιθυμιών, βλεμμάτων και γνώσης. Αυτή τη σχέση προσπαθεί να εξερευνήσει στο βιβλίο του ο Didi-Huberman.
Τι παρουσίαζε η εικονογραφία της Salpêtrière; Περιείχε τα πάντα: πόζες, επιθέσεις, κλάματα, “στάσεις ανθρώπων κυριευμένων από πάθος”, “εκστάσεις”, “σταυρώσεις”, “παραληρήματα”.
Αν “όλα” φαίνονται σε αυτές τις εικόνες, λέει ο Didi-Huberman, είναι επειδή η φωτογραφία ήταν στην ιδανική θέση ώστε να αποκρυσταλλώνει τη σύνδεση μεταξύ των φαντασιώσεων της υστερίας και των φαντασιώσεων της γνώσης.
Καθιερωνόταν λοιπόν μια αμοιβαιότητα γοητείας μεταξύ των γιατρών, με την ακόρεστη επιθυμία τους για εικονογράφηση της υστερίας, και των υστερικών γυναικών, που όχι μόνο συμμετείχαν πρόθυμα αλλά και ουσιαστικά ήταν εκείνες εξύψωναν το διακύβευμα του εγχειρήματος μέσα από τα όλο και πιο θεατροποιημένα σώματά τους.
Με αυτόν τον τρόπο η υστερία στην κλινική έγινε το θέαμα, η εφεύρεση της υστερίας.
Πράγματι, η υστερία συγκαλυμμένα ταυτιζόταν με κάτι πολύ κοντά στην τέχνη, πολύ κοντά στο θέατρο ή τη ζωγραφική.
Αλλά η διαρκής κλιμάκωση αυτών των αμοιβαίων γοητειών παρήγαγε στο τέλος μια παράδοξη κατάσταση: όσο περισσότερο η υστερική χαιρόταν να επανεφευρίσκει και να απεικονίζει τον εαυτό της στην υπέρτατη αποθέωση, τόσο περισσότερο η ασθένεια επιδεινωνόταν.
Και κάποια στιγμή η γοητεία έσπαγε. Και η συγκατάθεση μετατρεπόταν σε μίσος...
14
Πολύ θανατικό αυτές τις μέρες...
Ας το φιλοσοφήσουμε με την "πασσακάλια για τη ζωή", του Stefano Landi:
"La passacaglia della vita"
Σε πρώτο ρόλο η αγαπημένη μου viola da gamba.
Πάμε!
È un sogno la vita
che par sì gradita,
è breve gioire,
bisogna morire.
Ένα όνειρο είναι η ζωή
Που φαίνεται τόσο γλυκό.
Μα η χαρά διαρκεί λιγο
Πρέπει να πεθάνουμε.
15
19
Υπήρξαν και αληθινές βασίλισσες, πανάξιες και περήφανες άνασσες ...
Όπως η Ραναβαλόνα η Γ' της Μαδαγασκάρης.
Αντιστάθηκε όσο μπόρεσε στην ωμότατη αποικιοκρατική εισβολή της Γαλλίας.
Σκεφθείτε τη λεπτότητά της, προσπάθησε να κερδίσει την εύνοια του 24ου πρόεδρου των ΗΠΑ Γκρόβερ Κλήβελαντ στέλνοντάς του ως δώρα μια καρφίτσα από ελεφαντοστό, μια “ακοτοφαχάνα”, δηλαδή μια μεταξωτή ριγέ εσάρπα και ένα όμορφα πλεγμένο καλάθι.
Όχι, δεν θα χαρακτήριζα αφελή αυτή την χειρονομία της, ήταν στο ύψος μιας αληθινής βασίλισσας!
Πρόεδρος της Γαλλίας ήταν εκείνη τη χρονιά ο Φελίξ Φωρ. Ήταν 1895 όταν έστελνε τα γαλλικά στρατεύματα στη Μαδαγασκάρη.
Η Ραναβαλόνα τελείωσε τη ζωή της εξορισμένη στην Αλγερία.
20
Το βλέπουμε απλά και ανάγλυφα στην αγγλική γλώσσα. Private = ιδιωτικό. Privation = στέρηση.
Έγραφε η Άρεντ στην “Ανθρώπινη Κατάσταση”, ότι ο άνθρωπος που διάγει μια ιδιωτική ζωή, στερείται ουσιωδών πραγμάτων για μια αληθινά ανθρώπινη ζωή.
Privation of privacy σημαίνει τη στέρηση που παράγεται από την ιδιωτικότητα.
Και, επειδή η Άρεντ εμπνέεται από τη δημόσια σφαίρα της αρχαίας ελληνικής πόλης εντός της οποίας εμπεδώνεται η ελευθερία, η ιδιωτικότητα μπορεί να νοείται ως συνώνυμη όχι απλώς της ανελευθερίας αλλά και της στέρησης από τα αγαθά και τις χαρές της δημόσιας ζωής.
Η ιδιωτική σφαίρα εξηγείται ασφαλώς από την ανάγκη επιβίωσης αλλά η εξήγηση δεν βελτιώνει καθόλου την κρυμμένη ουσία της ιδιωτικότητας ως “εξάλειψης”.
Οι αφυπνιστικές κραυγές της Άρεντ, ότι “ο ιδιώτης είναι ως να μη φαίνεται πουθενά, ως ον που δεν υπάρχει”, μου θύμισαν τους “αθέατους νικημένους” των Ανατολικών Ιμαλαΐων όπως τους έχει περιγράψει ο ανθρωπολόγος Ζαν Κλοντ Γκαλέ.
Το τι και μόνο απομένει για κάθε “αθέατο – νικημένο – ιδιώτη” δεν είναι μυστικό. Είναι το χρήμα που διαθέτει.
Για τους αθέατους, τους αιώνια αξεχρέωτους των Ιμαλαΐων υπάρχουν δυο μεγάλες στιγμές του βίου τους, ο γάμος και η κηδεία, στις οποίες η φτώχεια τους θα κορυφωθεί ως ύψιστος “ιδιωτικός” εφιάλτης με μόνη θεραπεία και πάλι τον “ιδιωτικό” δανεισμό.
Αντίθετα, οι “δυτικοί” αθέατοι, της Άρεντ, εμφανίζονται πιο άνετοι μέσα στην ιδιωτικότητά τους, όσο τουλάχιστον το ρυθμισμένο χρήμα που διαθέτουν τους αρκεί να συντηρούν την αποστροφή της πολιτικής και τη λησμονιά του δημόσιου χώρου.
22
Αν η σοπράνο Λίζα Τατέν δεν είχε κάνει και τσίρκο εκτός από θέατρο και χορό, ο σπονδυλικός άθλος της πάνω στα μπράτσα της καρέκλας, στην άρια ντα κάπο, “Caro perdonami”, σε σολ ελάσσονα, από το κωμικό intermezzo του Τζιοβάνι Μπατίστα Περγκολέζι “Livietta e Tracollo”, θα της ειχε στοιχίσει ένα λουμπάγκο ενός decamerone!
Απολαύστε την!
24
Με όλη τη συμπάθειά μου στον λαό αυτόν και στην κουλτούρα του, αν δεν μπορούν οι Ρώσοι να συμφωνήσουν στο σημερινό “Τι”, ας συμφωνήσουν, έστω, στο “Ποιος”.
Σκέφτηκα, λοιπόν, να τους προτείνω κάτι από την τόσο πλούσια και σοφή παράδοσή τους.
Να ξαναδιαβάσουν τον γνήσια ρώσικο μύθο του αγρότη με την αρκούδα, όπως τον έχει καταγράψει ο Ρώσος / σοβιετικός γλωσσολόγος και λαογράφος Ντμίτρι Κωνσταντίνοβιτς Ζελένιν στους “Μεγάλους ρώσικους μύθους της επαρχίας Περμ”.
Κάποτε, ένας αγρότης όργωνε το χωράφι του έχοντας ζέψει μια παρδαλή φοράδα.
Τον πλησιάζει μια αρκούδα και τον ρωτάει:
-“Γεια-χαρά, ποιος σου έφτιαξε έτσι όμορφη αυτή τη φοράδα;”
-“Εγώ μόνος μου την έφτιαξα.”
-“Αλήθεια, πώς το 'κανες;”
“Ε, κάτσε να κάνω κι εσένα όπως την παρδαλή φοράδα!”
Ο αγρότης την έδεσε χειροπόδαρα και με ένα καυτό σίδερο της έκαψε τη γούνα σε διάφορα σημεία. Εξουθενωμένη η αρκούδα πέφτει κάτω από ένα δέντρο.
Ύστερα από λίγο έρχεται μια καρακάξα κι αρχίζει να τσιμπάει τον αγρότη.
Την πιάνει αυτός και της σπάει το ένα πόδι. Υποφέροντας η καρακάξα φτερούγισε για το δέντρο όπου καθόταν η αρκούδα.
Να 'σου αμέσως μετά και μια αλογόμυγα πάει να τσιμπήσει τη φοράδα.
Την πιάνει ο αγρότης, τη σουβλίζει και την αφήνει παλουκωμένη στο δέντρο με την αρκούδα και την καρακάξα.
Έρχεται και η γυναίκα του αγρότη, του φέρνει το κολατσιό του κι αφού το 'φαγε καλά καλά, αρχίζει να την ξυλοφορτώνει τη φουκαριάρα.
Βλέποντας η αρκούδα τη σκηνή γυρίζει και λέει στην καρακάξα:
“Κοίταξέ τον, που θέλει να κάνει τη γυναίκα του παρδαλή φοράδα!”
“Όχι βρε, δε βλέπεις;” απαντάει η καρακάξα. “Να της σπάσει το πόδι προσπαθεί!”
“Λάθος, φίλοι μου”, πετάγεται η αλογόμυγα. “Να τη σουβλίσει θέλει!”
Αν, λοιπόν, όπως η αρκούδα, η καρακάξα και η αλογόμυγα δεν συμφωνούν οι αγαπητοί Ρώσοι για το “τι”, έστω, ας συμφωνήσουν για το “ποιος”...
26
Και να σκεφτεί κανείς ότι η κούρσα της Μελόνι ξεκίνησε το 1998 από μια νεανική πολιτική φιέστα την οποία ονόμασε “Ατρέγιου”, εμπνευσμένη από το παιδικό μυθιστόρημα του Μιχάελ Έντε, “Ιστορία Χωρίς Τέλος”, όπου, ο Μπάστιαν Μπαλτάσαρ Μπουξ, μικρός μοναχικός ήρωας του έργου, διαβάζοντας ένα βιβλίο για το Reich der Phantasie, γοητεύεται από τον Ατρέγιου (το “παιδί όλων” κατά τον Έντε -ίσως όμως να είναι και ο δικός μας Ατρέας), ο οποίος προσπαθεί να σώσει την καλοπροαίρετη “Αυτοκρατορίτσα” από το άμορφο Τίποτα, που απειλεί να καταπιεί κι αυτήν όπως τόσους άλλους.
- - - - -
Να προσέχουμε πάντα, λέω μόνο, ποιον Μηδενισμό επικρίνουμε και σε τι διαφέρουμε από τους λοιπούς επικριτές του...
28
Για τον καθένα μας η πρώτη διαθέσιμη, αμεσότερη, φιλόξενη, περίλαμπρη θεατρική σκηνή είναι το σώμα μας.
Μιλούσε για το “κοινωνικό πετσί” ο Τέρι Τέρνερ -και ήξερε όσο λίγοι ανθρωπολογία.
Όντως, η επιφάνεια του σώματος φαίνεται πάντα να αντιμετωπίζεται, όχι μόνο ως το όριο του ατόμου ως ένα από τα πλέον ευδιάκριτα σύνορα του κοινωνικού εαυτού.
Η επιφάνεια του σώματος γίνεται το κοινό σύνορο ή ο γεωμετρικός τόπος μεταξύ κοινωνίας, κοινωνικού εαυτού και του ψυχοβιολογικού θεμελίου.
Γίνεται το συμβολικό παλκοσένικο πάνω στο οποίο εκδιπλώνεται το δράμα της κοινωνικοποίησης. Ο πολύμορφος σωματικός στολισμός γίνεται η γλώσσα ατομικής έκφρασης και πολιτισμικού διαλόγου.
Ο τρόπος που διακοσμούμε (από τα μαλλιά μέχρι τη ζωγραφική του σώματος, τα ρούχα και τα καλλυντικά), ο τρόπος που καλύπτουμε, η αποκαλύπτουμε το σώμα, τηρώντας ή προκαλώντας τα όρια της ευπρέπειας, των αντιλήψεων περί ομορφιάς, ιερότητας ή επισημότητας, προκαλεί πάντα πονοκέφαλο σε όλες τις κοινωνίες. Απλώς, για το πρόβλημα, άλλες χορηγούν ένα απλό παυσίπονο και άλλες το θεραπεύουν με αποκεφαλισμό...
Πόσες παραστάσεις έχουμε άραγε δοκιμάσει σ' αυτή τη μεγάλη σκηνή;
Θα επικροτούσα κάθε πειραματισμό!
Η ελευθερία στο ρεπερτόριο της σωματικής μας σκηνής (και από αυτή την άποψη κλίνω προς τις μη μόνιμες παρεμβάσεις επάνω του) είναι μια αναμφισβήτητη και ουσιώδης κατάκτηση του φιλελεύθερου δυτικού κόσμου.
Μέσα σ' αυτή τη δικαιωματική και κατά την προσωπική μου γνώμη θετική πολιτισμική της ωρίμανση η Δύση οφείλει ταυτόχρονα να παρακολουθεί κριτικά όλες τις άλλες ανοίκειες σκηνοθεσίες σώματος, υπό τον όρο ότι κατανοεί ταυτόχρονα τα εκάστοτε πολιτισμικά όρια με τα οποία διαλέγονται οι ποικίλες ατομικές θεατρικές αυτοβουλίες.
30
Σπουδαία νέα !
Από σήμερα, 09:00 ώρα Ελλάδας -και για 41 ώρες- έχει non stop Xenakis Marathon Symposium, στα αγγλικά (χωρίς ελληνικούς υπότιτλους δυστυχώς), από πέντε χώρες του κόσμου: Γαλλία-Ελλάδα-Ιαπωνία-ΗΠΑ και Μέχικο!
Έστω και για γρήγορες επισκέψεις, αξίζει.
O αγαπητός φίλος, μουσικολόγος Νίκος Ιωακείμ μιλάει αύριο από Ρουέν στις 16:15.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου