Μπορείς ίσως να
πεις καθυστερημένα, στις αρχές του '70,
αλλά οπωσδήποτε ευφυώς, ο Roland
Barthes είχε θίξει στις “Μυθολογίες”με
βαθιά διεισδυτικό κριτικό πνεύμα την
παθολογία του “μήτε-μήτε”. Τότε την
χαρακτήριζε “μικροαστική” (ήταν έκφραση
του συρμού μετά το Μάη). Θα προτιμούσα
να την αποκαλέσω στείρα ηθικολογική
και εντέλει μηδενιστική.
Θυμίζω: Εμφανίζεται
ένας που ορίζει τον εαυτό του ως μέγιστο
Κριτή. Μετά ζυγίζει τους δύο δίσκους
της πλάστιγγας και αποφαίνεται υποτίθεται
για τον εαυτό του -ουσιαστικά όμως
ασκώντας την τρομοκρατική “αυθεντία”
στο ποίμνιό του - πως “δεν είμαστε ούτε
το ένα ούτε το άλλο”.
Αυτός ο αμοιβαίος
αποκλεισμός του εξασφαλίζει, υποτίθεται,
μια πρωταρχική ελευθερία. Στην
πραγματικότητα η υποταγή του είναι
βέβαιη. Μια υποταγή στον ίδιο του τον
μηδενισμό.
Ο Kierkegaard
έλεγε ότι ο ανθρώπινος βίος απαιτεί
διαρκώς αποφάσεις της μορφής “είτε το
ένα είτε το άλλο” -για τις οποίες μετά
τα άτομα μετανιώνουν. Διότι οι άνθρωποι,
έλεγε, δεν είναι όντα που ικανοποιούνται
με αυτό που επιλέγουν αλλά όντα που
προτιμούν να υποφέρουν με αυτό που δεν
επέλεξαν.
Και, όπως θα
συμπλήρωνε ο Saussure, το
μήνυμα αυτού που δεν επιλέγεται είναι
ισχυρότερο από αυτό της επιλογής. Αυτό
όμως αφορά τη Σημειωτική. Στην πολιτική
και στη ζωή η στάση του “μήτε-μήτε”
οδηγεί κατευθείαν στο ράφι.
Ή στο χρονοντούλαπο
της ιστορίας, μιας και έχουν έρθει πάλι
στη μόδα τα 80's !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου